Ενα από τα οφέλη του βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος ήταν η μηχανική απομνημόνευση διαφόρων πραγμάτων, που θα βοηθούσαν αργότερα να παιδιά να κατανοούν αυτόματα και καλύτερα διάφορα ιστορικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα στο πολυτάραχο νησί.

Ενα σχολικό ποιηματάκι απαριθμεί όλους τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες της Αγγλίας ενώ ένα άλλο αναφέρεται στη μοίρα των έξι συζύγων του Ερρίκου Η΄. Η πρώτη από αυτές τις βασίλισσες ήταν η Αικατερίνη της Αραγονίας. Ο Ερρίκος ήταν 17- δεν είχε γίνει ακόμη ο ισχυρός άνδρας στα πορτρέτα του Χολμπάιν – όταν ανέβηκε στον θρόνο το 1509 και μερικούς μήνες αργότερα παντρεύτηκε την Αικατερίνη, τη χήρα του αδελφού του. Ο Φρόιντ μπορεί να αμφέβαλε για τη σοφία του Ερρίκου όταν παντρευόταν την κατά έξι χρόνια μεγαλύτερη σύζυγο του νεκρού αδελφού του. Επειτα από κάμποσους θανάτους βρεφών και νεκρά έμβρυα- συμπεριλαμβανομένου του διαδόχου που τόσο επιθυμούσε ο Ερρίκος- ο βασιλιάς ζήτησε την ακύρωση του γάμου του από τον Πάπα Κλήμη Ζ΄, έλαβε αρνητική απάντηση και το 1534 η Εκκλησία της Αγγλίας αποσχίστηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η αντιπαράθεση για αυτό το διαζύγιο δεν λησμονήθηκε ποτέ. Από το 1534 κανένας πάπας δεν είχε επισκεφθεί επισήμως τη Βρετανία, μια απουσία 476 χρόνων που τελείωσε τώρα, με την άφιξη του Πάπα Βενέδικτου Ιστ΄. (Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ πραγματοποίησε ποιμαντορική επίσκεψη το 1982.) Σπάνια ένα ταξίδι που έχει καθυστερήσει τόσο πραγματοποιείται σε πιο ακατάλληλο χρόνο. Ο Βενέδικτος δεν έγινε δεκτός με ανοικτές αγκάλες στη Βρετανία. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αποστροφή προς τον παπισμό ή το κόστος της επίσκεψης για τους φορολογουμένους, είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Η Βρετανία έπρεπε να σεβαστεί την παράδοσή της και να αρνηθεί την επίσημη επίσκεψη αυτού του πάπα, ενός γκαφατζή πνευματικού ηγέτη με άκαμπτη νοημοσύνη και «κουμπωμένη» ψυχή, πολύ απόμακρου για να γιατρέψει μια εκκλησία σε κρίση.

Εφθασε τη στιγμή που το Βέλγιο – μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιρλανδία, την Ολλανδία, την Αυστρία και τη γενέτειρά του Γερμανία- βρέθηκε μπλεγμένο σε ένα σκάνδαλο με εκατοντάδες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από ιερείς. Προσφάτως αποκαλύφθηκε ότι ως συνέπεια αυτών των πράξεων αυτοκτόνησαν 13 θύματα.

Δεν θα προκαλέσει καμία έκπληξη σε όποιον έχει παρακολουθήσει τις αντιδράσεις του Βατικανού στις υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων αν μάθει ότι ο επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του Βελγίου δεν προχώρησε σε άμεση απολογία. Το δίχως άλλο, ο Βενέδικτος θα έλεγε ότι προσπάθησε να απολογηθεί για αυτό που με εξαιρετική αδεξιότητα αποκάλεσε «κακοποίηση των μικρών».

Ο Πάπας έστειλε εφέτος επιστολή στα θύματα στην Ιρλανδία για να εκφράσει την «ντροπή και τις τύψεις» του για τις «αμαρτωλές και εγκληματικές» πράξεις του κλήρου. Επίσης είπε σε μια συνάντηση ιερέων στην πλατεία του Αγίου Πέτρου ότι η Εκκλησία θα έκανε ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να σταματήσει την κακοποίηση. Εξέφρασε τη μεταμέλειά του και πάλι εν πτήσει προς τη Βρετανία, υποστηρίζοντας ότι η «πρώτη έγνοια» της Εκκλησίας είναι τα θύματα. Ωστόσο, αυτός ο άνδρας, που στην εφηβική του ηλικία βρέθηκε στη χιτλερική νεολαία, όπως απαιτείτο τότε από τους νεαρούς Γερμανούς, αυτός ο άνθρωπος της Εκκλησίας, στον οποίο παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία να δει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ψυχής του ανθρώπου, επέδειξε δυσκολία στην κατανόηση και ανελαστικότητα στις αρχές.

Η Εκκλησία δεν φημίζεται για τη διαφάνειά της όσον αφορά τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν. Ο Βενέδικτος επέδειξε ελάχιστη προθυμία να κατανοήσει πώς και γιατί η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα των κληρικών οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί ο Βενέδικτος μπορεί να αντιμετωπίζει την κοσμική Ευρώπη με τον σύγχρονο τρόπο ζωής σαν έναν τόπο αμαρτωλό. Αλλά είναι εξωφρενικό να αποδοκιμάζει τον «ηθικό σχετικισμό» της Δύσης, όταν η ηθική απολυταρχία της Εκκλησίας έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι δεν λειτουργεί ως τίποτε άλλο παρά ως κάλυψη για εκείνους που κακοποιούν και εκμεταλλεύονται.

Η άρνηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να προσαρμοστεί στον σύγχρονο τρόπο ζωής- στη χρήση προφυλακτικών, τον οικογενειακό προγραμματισμό, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων- συχνά δεν μοιάζει με τίποτε άλλο παρά με την ορθοδοξία ενός πεισματάρη πάπα, πεπεισμένου για το μονοπώλιο της μίας αλήθειας τη στιγμή όπου η Εκκλησία του δείχνει να βρίθει συγκαλύψεων.

Δεν προκαλούν έκπληξη τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που μιλούσαν για «αίσχος και ντροπή» σε μια χώρα όπου πολλοί εξοργίστηκαν με το κάλεσμα του Πάπα πέρυσι προς όσους ενοχλήθηκαν με την απόφαση της Εκκλησίας της Αγγλίας να χειροτονήσει γυναίκες να ασπαστούν τον καθολικισμό. Τα σχόλια του καρδιναλίου συνεργάτη του για έναν «νέο επιθετικό αθεϊσμό» στη Βρετανία επίσης δεν βοήθησαν. Η ένταση με την Εκκλησία της Αγγλίας δύσκολα θα μετριαστεί. Η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση υπήρξε ο προάγγελος του σύγχρονου κόσμου στον οποίο το Βατικανό του Βενέδικτου έχει γυρίσει την πλάτη.