Δεδομένου ότι πρόκειται ίσως για τον πιο καταθλιπτικό Αύγουστο στην ιστορία του καλοκαιριού, νιώθω την υποχρέωση να αναφερθώ στην πιο φωτεινή πλευρά των ειδήσεων.
Την Τρίτη στην Αριζόνα οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι απέρριψαν την υποψηφιότητα για τη Γερουσία της Πάμελα Γκόρμαν της οποίας η τηλεοπτική διαφήμιση την έδειχνε να πυροβολεί έναν απροσδιόριστο στόχο. Μόνο 5.000 περίπου πολίτες στην περιφέρεια θεώρησαν ότι το να στείλουν την Πάμελα Γκόρμαν στην Ουάσιγκτον ήταν καλή ιδέα. Και είχε 43 βαθμούς Κελσίου εκείνη την ημέρα, επομένως κάποιοι απ΄ αυτούς μπορεί να είχαν παραισθήσεις.
Ο νικητής του πρώτου αυτού γύρου ήταν ο Μπεν Κουέιλ, γιος του Νταν και της Μαίριλιν, του οποίου η εκστρατεία παρέπαιε μέχρι τη στιγμή που οι δύο γονείς του άρχισαν να στέλνουν μέιλ καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει τον γιο τους. Ετσι, βρέθηκε στην κορυφή συγκεντρώνοντας 14.266 ψήφους.
Ο Κουέιλ ίσως να ωφελήθηκε από μια αξιοσημείωτη τάση που παρατηρείται στις εκλογές αυτής της εβδομάδας: νίκες υποψηφίων τους οποίους βοήθησαν οι μητέρες τους στην εκστρατεία. Ο Ρικ Σκοτ, ο πλούσιος κυβερνητικός υποψήφιος στη Φλόριδα, πέτυχε μια αναπάντεχη ανατροπή όταν έστειλε τη μητέρα του να τον εκπροσωπήσει στο τελικό ντιμπέιτ. Προφανώς οι ψηφοφόροι σκέφτονταν ότι δεν θα ήθελαν να υποστούν άλλο ένα ντιμπέιτ, ότι οι μαμάδες ήταν καλές και γι΄ αυτό ο Σκοτ άξιζε να είναι ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος κυβερνήτης.
Συνήθως δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στις εκλογές κυβερνήτη άλλων περιφερειών πέρα από τη δική μας. Αλλά θα είναι δύσκολο να μην ενδιαφερθεί κανείς για το αν η Φλόριδα θέλει να αφήσει τη μοίρα της στα χέρια ενός τύπου που μοιάζει με τον Λεξ Λούθορ και που κάποτε διηύθυνε μια εταιρεία η οποία είχε παραδεχτεί ότι υπεξαίρεσε από την κυβέρνηση 1,7 δισ. δολάρια.
Η μεγάλη τάση στους Ρεπουμπλικανούς είναι να καταψηφίζουν τον υποψήφιο που κατέχει ήδη τη θέση του κυβερνήτη, ακόμη και αν είναι Ρεπουμπλικανός. Στις προκριματικές για τον δικό τους υποψήφιο οι Δημοκρατικοί τείνουν να υποστηρίζουν την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων. Είναι εύλογο, καθώς οι Ρεπουμπλικανοί ψάχνουν έναν τρόπο να δείξουν ότι είναι πολύ, πολύ, πολύ θυμωμένοι, ενώ οι Δημοκρατικοί είναι φοβερά τρομοκρατημένοι από τους Ρεπουμπλικανούς για να κάνουν κάτι διαφορετικό πέρα από το να κάθονται ήσυχα ήσυχα. Το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο περνάει κρίση ταυτότητας. Ο Τζον Μπένερ υπόσχεται ότι αν το κόμμα του κερδίσει την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, θα διαχειριστεί διαφορετικά τα πράγματα σε σχέση και με τη Νάνσι Πελόζι και με τον Ρεπουμπλικανό προκάτοχό της, τον κακό δικτάτορα Τζον Μπένερ. Και φυσικά, ο γερουσιαστής Μακέιν μόλις θριάμβευσε στην Αριζόνα κατά του γερουσιαστή Μακέιν. Οι Δημοκρατικοί δεν είναι πολύ καλύτεροι- εκτός αν θεωρεί κανείς καλό το σχέδιο της Ρόμπιν Κάρναχαν, της υποψήφιας για τη θέση του γερουσιαστή στο Μισούρι, να αποκαλεί τον αντίπαλό της «τον χειρότερο της Ουάσιγκτον», επειδή υποστηρίζει τις ίδιες οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο πρόεδρος Ομπάμα και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί στο Κογκρέσο. Πραγματικά, ο τρόπος που οι άνθρωποι αυτοί απομακρύνονται από τα κόμματά τους σε κάνει να πιστεύεις ότι καμία πλευρά δεν έχει ιδέα για το τι πρέπει να κάνει για να αναζωογονήσει την οικονομία.
Αντί να κατεβαίνουν στις εκλογές ως μέλη μιας πολιτικής ομάδας με κοινή ιδεολογία και κοινή ατζέντα, οι υποψήφιοι προτιμούν να προβάλλουν τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους. Ο Δημοκρατικός υποψήφιος για τη Γερουσία στη Φλόριδα Κέντρικ Μικ κατεβαίνει ως ο γιος μιας ανύπαντρης μητέρας του μόχθου, ακόμη και αν η συγκεκριμένη μητέρα ήταν επίσης βουλευτής. Και γνωρίζατε ότι ο Τζον Μπένερ συνήθιζε να σφουγγαρίζει το μπαρ του μπαμπά του όταν ήταν 11 ετών;
Ολες αυτές οι πληροφορίες είναι παντελώς άχρηστες για τους ψηφοφόρους, καθώς οι σχέσεις του υποψηφίου με το κόμμα είναι στην πραγματικότητα η μόνη ένδειξη για το πώς θα συμπεριφερθεί αν εκλεγεί.
Και φυσικά έχουμε και τη διαδεδομένη τάση των ύβρεων, όπως μας έδειξε και ο τρόπος με τον οποίο οι διψασμένοι για χειροκρότημα Ρεπουμπλικανοί αγκιστρώθηκαν από το ζήτημα «του τεμένους στο σημείο μηδέν». Αυτή η μόδα εντείνεται τον Αύγουστο όταν, ελλείψει ενός καλού τυφώνα, τα μέσα έχουν λίγα θέματα για να ασχοληθούν. Προσωπικά, τα ρίχνω τους διάσημους που δεν μας δίνουν ζουμερές ιστορίες όταν τις χρειαζόμαστε περισσότερο. Τι καλά που θα ΄ταν αν ο Αλ και η Τίπερ Γκορ έπαιρναν διαζύγιο επειδή η Τίπερ ερωτεύτηκε τον Τάιγκερ Γουντς. Ή αν η γυναίκα που την κατέγραψε η κάμερα να πετάει τη γάτα στα σκουπίδια ήταν Αμερικανή. Ισως οι πολίτες θα ΄πρεπε να απαιτήσουν έναν Χάρτη Ψηφοφόρου.
Αρθρο πρώτο: Αρση της υποχρέωσης επιλογής ανάμεσα σε δύο απαράδεκτους υποψηφίους όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τους 40 βαθμούς Κελσίου.
Αρθρο δεύτερο: Απαγορεύεται οι υποψήφιοι να μιλούν για την παιδική τους ηλικία, πέραν της επιβεβαίωσης ότι είχαν παιδική ηλικία.
Αρθρο τρίτο: Οι υποψήφιοι υποχρεούνται να απαριθμήσουν τις σοβαρές διαφωνίες που έχουν με την κύρια γραμμή του κόμματός τους. Αν φθάσουν τις έξι, θα πρέπει να αλλάξουν κόμμα.
Αρθρο τέταρτο: Λιγότερη συζήτηση για τα τεμένη.
Αρθρο πέμπτο: Περισσότερες ιστορίες με γάτες.
