Oι Ελληνες ανησυχούμε για τα βασικότατα. Οσοι έχουμε δουλειά μήπως τη χάσουμε. Οσοι είναι μόνιμοι ή συνταξιούχοι μήπως μειωθεί (κι άλλο) ο μισθός ή η σύνταξή τους. Οσοι έχουν αποταμιεύσεις μήπως αυτές βρεθούν να έχουν κλάσμα της σημερινής αγοραστικής τους αξίας.

Μέσα σε αυτή την αγωνία- και την ανάγκη μιας ένεσης αισιοδοξίας- υπήρξε όαση η κρατική διαφήμιση για την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος από 1ης Σεπτεμβρίου. Ας προσπεράσουμε το κόστος της, σε εποχές ακραίων περικοπών. Δεν μετράει κανείς τη δαπάνη μπροστά σε τέτοια ανάσα ελπίδας. Μπορεί τα φάρμακα να είναι πανάκριβα, το ΕΣΥ να βυθίζεται στην ανέχεια και στη διαφθορά, η δωρεάν εκπαίδευση να υποκαθίσταται από φροντιστήρια, τίποτε όμως από αυτά τα τετριμμένα δεν αρκεί να υποβαθμίσει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός: μπαρ χωρίς τσιγάρο, μπουζούκια άκαπνα, κυλικεία κοιμητηρίων για ροζ πνεύμονες (αυτό ισχύει ήδη).

Με την- εκ νέου- σημείωση ότι μειοψηφώ στις στήλες του «Βήματος» στο συγκεκριμένο θέμα, αδυνατώ να αντιληφθώ τη λογική της απαγόρευσης του καπνίσματος στους χώρους αναψυχής, ιδίως αυτή την περίοδο, και ελπίζω να μείνει ανεφάρμοστη. Αν η κυρία Ξενογιαννακοπούλου και οι περί αυτήν ιατροί θέλουν να συμβάλουν στη δημόσια υγεία, ας περιορίσουν τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες. Αν η πολιτική επιθυμεί να προστατεύσει τον πληθυσμό ας αντιμετωπίσει την ανεπαρκή πρόσβαση όσων δεν έχουν οικονομική άνεση σε υπηρεσίες Υγείας. Εάν δε, για κάποιον λόγο, θεωρηθεί ότι το κράτος πρέπει να εγγυηθεί το «δικαίωμα» (;) των μη καπνιστών σε «καθαρά» κέντρα διασκέδασης, παρ΄ ότι οι ίδιοι δεν αρκούν ως πελατεία για να τα συντηρήσουν, ας επιχειρηθεί μια ήπια προσέγγιση: να οφείλουν, λόγου χάριν, να επιλέγουν οι καταστηματάρχες σε τι κατηγορία θα ανήκουν και, εάν επιτρέπουν το κάπνισμα, να απαγορεύεται η είσοδος σε ανηλίκους, πράγμα που θα αποτελούσε σοβαρή πριμοδότηση στα καταστήματα των μη καπνιστών.

Κάτι τέτοιο θα είχε ενδεχομένως λογική βάση. Η ισοπεδωτική απαγόρευση δεν έχει καμία. Οι γιατροί, πέραν του ότι θα έπρατταν άριστα αν πρότασσαν ως κοινωνική ενασχόληση την εξυγίανση του συστήματος Υγείας, δεν είναι αρμόδιοι να υπαγορεύουν στις κοινωνίες τι είναι επιθυμητό και τι όχι. Ούτε το πρέπον ταυτίστηκε ποτέ με το υγιεινό ούτε ανέθεσαν οι ψηφοφόροι στην πολιτική να υποκαταστήσει το ζήτημα της διανομής του εισοδήματος με προσχήματα όπως τα «ποτάδικα» χωρίς καπνό.

Εκτός από αυτή την προσχηματική διάσταση, η απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους διασκέδασης έχει και μια χροιά «γυμνασιαρχικού» ελέγχου της συμπεριφοράς- άκρως προβληματική στις σημερινές ελληνικές συνθήκες ομαδικής νευρασθένειας λόγω της οικονομικής ανασφάλειας. Και αυτό χωρίς καν να συζητηθούν οι επιπτώσεις για ορισμένα καταστήματα που θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης, όπως συνέβη σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Αντί να διαφημίζει την πλήρη απαγόρευση η κυβέρνηση θα ήταν καλό να την επανεξετάσει. Μπορούν να ληφθούν μέτρα… με μέτρο.