Προχθές δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της ελληνικής κυβέρνησης άρθρο 2.800

λέξεων του Γιώργου Παπανδρέου με τίτλο « Το αυτονόητο γίνεται πραγματικότητα:Κράτος και πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του πολίτη». Το κείμενο παραπέμπει σε άλλο άρθρο του Πρωθυπουργού, δημοσιευμένο πριν από έναν χρόνο ακριβώς, στις 21 Αυγούστου του 2009, με τίτλο « Για τη διαφάνεια και την αυτονομία του πολιτικού συστήματος », μόλις 1.900

λέξεων.

Είναι δύσκολο στις 350 λέξεις αυτής της στήλης να επεκταθώ. Επισημαίνω μόνο ότι υπάρχει ενδιαφέρουσα (θετική) μετατόπιση της πρωθυπουργικής προβληματικής:

πέρυσι, ο κ. Παπανδρέου έγραφε ότι έχει « πολιτικό στόχο ζωής»την «αυτονομία της πολιτικής… (από)

κάθε είδους ανεξέλεγκτα μικρά και μεγάλα συμφέροντα- επιχειρηματικά, μεντιακά, πελατειακά ». Φέτος, διαβάζουμε ότι «όρος εξόδου» της Ελλάδας από την παρακμή είναι « το ξερίζωμα του πελατειακού κράτους» – οι πελατειακές σχέσεις από υπολειπόμενο πρόβλημα έγιναν κεντρικό.

Φαίνεται να συνειδητοποιεί ο Γιώργος Παπανδρέου ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η αυτονομία της πολιτικής, και όχι το αντίθετοδιότι το πελατειακό κράτος προκύπτει εκ της αυτονομίας των πολιτικών: το καλλιεργούν οι ίδιοι ακριβώς επειδή έχουν μεγάλα θεσμικά περιθώρια αυτονομίας, ασυδοσίας καλύτερα. Τη σκανδαλώδη αυτονομία της εγχώριας πολιτικής αποκαλύπτει άλλωστε και το «φαινόμενο Siemens»: η εταιρεία λειτουργεί σε δεκάδες χώρες, μόνο στην Ελλάδα παρατηρήθηκαν τα τερατώδη φαινόμενα διαφθοράς που όλοι γνωρίζουμε. Η Siemens ευθύνεται ή το ελληνικό πολιτικό σύστημα;

Φαίνεται να αποστασιοποιείται ο Πρωθυπουργός από τον πλέον καλλιεργημένο μύθο της τελευταίας εικοσαετίας, ότι αγνοί και άσπιλοι έλληνες πολιτικοί εκβιάζονται από ιδιωτικά συμφέροντα να προδώσουν το δημόσιο συμφέρον και αντιστέκονται- όσα γνωρίζουμε, δείχνουν ότι οι πολιτικοί (όταν δεν διορίζουν το συγγενολόι τους στη Βουλή ή τους εαυτούς τους στο ΕΣΥ)

διεκδικούν και εισπράττουν ιδιωτικό χρήμα, σπαταλώντας ταυτόχρονα το δημόσιο για ιδιοτελείς σκοπούς.

Δεν αρκεί να δημοσιεύονται οι αποφάσεις και οι δαπάνες στο Δίκτυο, απαιτείται να περιοριστεί θεσμικά το εύρος των αποφάσεων και δαπανών, όπως το ΑΣΕΠ περιορίζει τις αυθαίρετες προσλήψεις στο Δημόσιο- αλλά με τις ΔΕΚΟ τι γίνεται;

Και είναι προφανές ότι οι νόμοι περί ευθύνης υπουργών, βουλευτικής ασυλίας και «πόθεν έσχες» ενισχύουν την ασυδοσία. Πότε θα αναμορφωθούν;

Ελάχιστα έχουν γίνει ως τώρα για τον περιορισμό της ασυδοσίας. Πάντως στο άρθρο αναφέρεται ότι «είμαστε ακόμη στην αρχή» του αγώνα κατά του πελατειακού κράτους.

Μακάρι να είναι έτσι.

Ρsychoyos@tovima.gr