Υπάρχουν η οικονομία και η κοινωνία που αγωνιούν και παραδέρνουν μέσα στην κρίση· υπάρχει η πολιτική που εμπλέκεται σε νέα παιχνίδια ισχύος εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών και αντιμετωπίζει την κρίση απλώς ως μία παράμετρο των παιγνίων· υπάρχει το διεφθαρμένο (εξαιτίας των πολιτικών) και αναποτελεσματικό κράτος- του οποίου την αναμόρφωση ξεκινά ο Γιώργος Παπανδρέου αρχίζοντας από την κεφαλή, το Μέγαρο Μαξίμου, όπου ετοιμάζονται υπερυπουργεία, νέες επιτροπές, νέα συντονιστικά όργανα.
Αν εξαιρέσουμε τον «Καλλικράτη» και κάποιες πρωτοβουλίες του υπουργείου Παιδείας, οι αλλαγές στη λειτουργία της κυβέρνησης είναι οι πρώτες που γίνονται χωρίς να τις επιβάλει το μνημόνιοκαι θα βαρύνουν πολύ, πάρα πολύ στην έκβαση της κρίσης.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πρόκειται για ανακάτεμα της τράπουλας για να παιχθεί το ίδιο παλαιό παιχνίδι, στο οποίο κερδίζει πάντα η πολιτική τάξη και χάνει η κοινωνία, ή πρόκειται για νέο παιχνίδι; Δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο των υποδείξεων της επιτροπής ξένων εμπειρογνωμόνων (δεν υπήρχε άραγε ούτε ένας έλληνας έμπειρος περί τα διοικητικά να συμμετέχει;) στην οποία θα στηριχθούν οι αλλαγές, ας αισιοδοξούμε ότι πρόκειται για σοφό κείμενο που με ευφυΐα και σύνεση θα εφαρμόσει η κυβέρνηση. Ή μήπως το κείμενο αποτελεί απλώς το πρόσχημα για ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ανακατανομή ρόλων και απεμπλοκή του Γιώργου Παπανδρέου από την καθημερινότητα της διακυβέρνησης ώστε να επιδοθεί στο αγαπημένο του παιχνίδι των διεθνών πρωτοβουλιών, που μας θυμίζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου της «Πρωτοβουλίας των Εξι»; Ο,τι γίνει στην κεφαλή, στο Μαξίμου, θα αφορά όλο το ψάρι.
Μένει να δούμε δηλαδή αν οι «θεσμικές αλλαγές» που θα ανακοινωθούν «ξεμυρίζουν» κάπως το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος ή εντάσσονται στο παίγνιο της πολιτικής αναμέτρησης· αν επιχειρούνται επειδή κάποιοι τέλος πάντων συμμερίζονται την αγωνία και τη δυστυχία της οικονομίας και της κοινωνίας ή για να επιλύσουν ζητήματα ισχύος στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος.
Ας αισιοδοξούμε ότι πρόκειται για το πρώτο, δεν έχουμε κανένα λόγο να υπονομεύσουμε με άδικη κριτική την πρώτη πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου για την αναγκαία αναμόρφωση του κράτους. Αλλά δεν έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας: η δυσπιστία των αγορών απέναντι στην Ελλάδα διογκώνεται, η οικονομία καταρρέει με απελπιστική ταχύτητα. Η κυβέρνηση πρέπει το συντομότερο να εμπνεύσει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη, μέσα και έξω από τη χώρα.
