Δεν παρέλειψε ο Βενιαμίν Νετανιάχου, όπως όλοι οι επίσημοι επισκέπτες της Ελλάδας που δεν έχουν και πολλά να πουν για το παρόν, να εγκωμιάσει τα αρχαία κλέη αναφέροντας ότι «η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ είναι δύο πόλεις-πρότυπα του Δυτικού Πολιτισμού». Επειδή οι δύο πόλεις σήμερα πολύ απέχουν από το να είναι πρότυπο για οποιονδήποτε πολιτισμό, συμπεραίνουμε ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ εννοούσε «ιστορικές αναφορές», η μεν Ιερουσαλήμ ως «Αγία Πόλις», η δε Αθήνα ως παιδευτήριο, πόλη των γραμμάτων και των τεχνών. Για να ακριβολογούμε όμως, η κλασική Αθήνα αντικατέστησε τη χριστιανο-εβραϊκή Ιερουσαλήμ. Η αναφορά στην πρώτη κυριάρχησε στον Μεσαίωνα και κορυφώθηκε στις Σταυροφορίες, η δεύτερη άρχισε να δοξάζεται με την Αναγέννηση και κορυφώθηκε στον Διαφωτισμό. Ιερουσαλήμ και Αθήνα εκπροσωπούν δύο εντελώς διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις. Για την ακρίβεια, αντιθετικές παραδόσεις που έχουν χαράξει την ευρωπαϊκή ιστορία με πολιτιστικές και πολιτικές συγκρούσεις, αιματηρές ενίοτε. Μόνο οι εγχώριοι θαυμαστές του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» θα συμφωνούσαν με τον κ. Νετανιάχου.
Αν ήθελε να βρει παραλληλισμούς, θα έπρεπε μάλλον να αναφερθεί στις διαδικασίες εθνογένεσης του εβραϊσμού και του ελληνισμού και στις διαδικασίες συγκρότησης των δύο κρατών: και τα δύο προέκυψαν από θρησκείες που έπρεπε να δημιουργήσουν έθνη (αφού αυτή ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία του 19ου αιώνα), επιβλήθηκαν διά των δυτικών όπλων στην περιοχή, υιοθέτησαν νεκρές γλώσσες ως επίσημες, κατατρύχονται από καταστροφές (Μικρασιατική και Ολοκαύτωμα, όσο μπορούν να συγκριθούν), αισθάνονται ότι απειλούνται από ισχυρούς γείτονες, κάνουν άλματα χιλιετιών στο παρελθόν για να βρουν στηρίγματα στο παρόν- last but not least, Αθήνα και Ιερουσαλήμ διαθέτουν από τις πλέον διεφθαρμένες πολιτικές τάξεις του Δυτικού Πολιτισμού, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια.
Αθήνα και Ιερουσαλήμ διαθέτουν επίσης ισχυρά λόμπι στην Ουάσιγκτον.
Μαθαίνουμε ότι θα συνεργαστούν· αλλά η Ελλάδα εδώ και 10-20 χρόνια, όσο ενσωματωνόταν περισσότερο στην Ευρώπη και εξομάλυνε τις σχέσεις της με την Τουρκία, είχε πάψει να έχει ανάγκη το λόμπι. Δεν μου φαίνεται να αποτελεί πρόοδο η ανάγκη να στηριχτεί και στο εβραϊκό λόμπι.
Το χειρότερο είναι ότι η ενδεχόμενη συμμαχία Αθήνας- Ιερουσαλήμ προκύπτει από σημερινές δυσκολίες τους· αλλά έχουν τόσο πολλά κοινά ελαττώματα ώστε είναι δύσκολο να δει κανείς πώς μπορεί να βοηθήσει η μία την άλλη. Η μιλιταριστική Ιερουσαλήμ διαθέτει βέβαια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή. Αλλά τα όπλα είναι που λείπουν σήμερα από την Ελλάδα;
