ΑΝ μπορεί η τέχνη να μας σώσει από την κρίση δεν ξέρω, σίγουρα η κρίση μπορεί να μας σώσει από μια τέχνη που παραμένει ναρκισσιστική, απευθύνεται μόνο στον εαυτό της και αυτολιβανίζεται.
Σε εποχές κρίσης η μεγάλη οικονομική και συναισθηματική πίεση αναγκάζουν τον αληθινό καλλιτέχνη να στύψει το μυαλό του να κατεβάσει ιδέες, να παραγάγει έργο γιατί η τέχνη είναι για αυτόν παρηγοριά. Επειτα από
μια 20ετία λαμπερών χαμόγελων και πανηγυριών (ας κρατήσουν οι χοροί, πάρτι Βουλιαγμένης κτλ.), ίσως ήρθε πάλι στη χώρα μας η ανάγκη για μια εποχή οργισμένων βλεμμάτων και φλογερών πνευμάτων που θα μας ξαναδώσουν ελπίδα, προοπτική.
Να βρούμε τρόπους να υπάρξουμε ερήμην των συνθηκών, να επιβιώσουμε παρά τις πιέσεις. Ακόμη και στον δρόμο, στα πεζοδρόμια, στις στοές. Χρειάζονται γερά πνευμόνια, πολλή οργή και ελεύθερη φαντασία.
Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα καλοσιδερωμένα πρόσωπα που δεν ζαρώνουν και να αναζητήσουμε και πάλι τον παλμό μιας ρητορικής που διεκδικεί να προλαβαίνει το μέλλον, να προφητεύει, και όχι να συναινεί κατεβάζοντας το κεφάλι σε ένα χαμένο παρελθόν.
Η Τέχνη θα αναγκαστεί να εμβαθύνει. Η αστραφτερή επιφάνεια θέλει χρήματα για πέταμα και τέτοια δεν υπάρχουν. Μόνο οι βουτιές μάς σώζουν. Οι καταδύσεις στο βάθος των πραγμάτων, εκεί όπου είναι τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι ελπίδες των ανθρώπων. Με φτηνά υλικά ακριβή τέχνη παράγεται μόνο από ακριβά πνεύματα και αυτά είναι λίγα, όμως υπάρχουν. Μια ανάλογη εποχή γέννησε τον Μπρεχτ, τον Χόρβατ. Μια ακόμη χειρότερη τον Μεσσιάν. Το έργο τους ταξίδεψε και στον επόμενο αιώνα. Ισως πρέπει να σκεφτόμαστε αυτό που έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ: «Ο στοχασμός γεννιέται νύχτα».
Η κυρία Μάνια Παπαδημητρίου είναι ηθοποιός.
