Αν οι Ελληνες επιφυλάξαμε μία ξεχωριστή- για εμάς- τιμητική στιγμή στον Οτο Ρεχάγκελ, θα έλεγα ότι αυτή δεν ήταν η αποθέωση του 2004 μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Τότε, όπως είχε γράψει βρετανός αρθρογράφος, είχε επέλθει «a shift in the natural order», μία ανατροπή της φυσικής τάξης πραγμάτων. Η έκρηξη χαράς που πυροδότησε ήταν τόση, που καθιστούσε εύλογη την πάνδημη θριαμβική υποδοχή (συνοδευόμενη, δυστυχώς, από μια τυπικότατα βλακώδη επίσημη τελετή).
Η απρόσμενη, τουλάχιστον για Ελληνες, τιμή ήταν μάλλον τον Οκτώβριο του 2005, όταν, με δεδομένο τον αποκλεισμό μας (στο τσακ) από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, ο κόσμος συνέρρευσε στον αγώνα με τη Γεωργία, χειροκρότησε την εθνική ομάδα, αποχαιρέτισε τους παίκτες που θα αποχωρούσαν και αξίωσε- μαζί με τον Τύπο- με δάκρυα συγκίνησης από τον Ρεχάγκελ να παραμείνει στο πηδάλιο. Ηταν μια σπάνια στιγμή, όπου οι Ελληνες, μαθημένοι να αποθεώνουμε στη νίκη και να αποκηρύσσουμε στην ήττα, θυμίσαμε τους Ιρλανδούς που υποδέχονται την ομάδα τους, όταν επιστρέφεικαι ηττημένη- από μεγάλες διοργανώσεις, σαν στρατιώτες που γυρνούν στην πατρίδα, που η ατμόσφαιρα γέμισε από το «Υou΄ll never walk alone» που συνοδεύει παγίως τη Λίβερπουλ (ελληνιστί… «μόνη ποτέ δεν θα σ΄ αφήσω»).
Και αν αυτό ξεχωρίζει από τη δική μας πλευρά, έτσι από εκείνη του Ρεχάγκελ αξίζει να θυμόμαστε όχι μόνο τα επί των ημερών του επιτεύγματα της ομάδας που ουδέποτε είχαμε ονειρευτεί (πέραν της κατάκτησης του Κυπέλλου: δύο συνεχόμενες φορές σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, μία σε τελική Παγκόσμιου, μία ακόμη με οριακό αποκλεισμό), αλλά και το ότι παρέμεινε στον ελληνικό πάγκο, ενώ του είχε προσφερθεί η ανάλογη θέση στην εθνική ομάδα της πατρίδας του για να την οδηγήσει στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γερμανία- και ότι τη στιγμή του θριάμβου είχε ζητήσει «να με θυμόσαστε και στις ήττες».
Το 2005 τηρήσαμε τον λόγο μας. Υποδεχθήκαμε τον αποκλεισμό με χειροκρότημα και αναγνώριση. Στη συνέχεια, όμως, θυμηθήκαμε πάλι τον… εαυτό μας. Καθολική αποδοκιμασία, θυμίζω, στις 24 Μαρτίου 2007 για τη βαριά ήττα από την Τουρκία στο «Καραϊσκάκη», ύμνοι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς μετά τη «ρεβάνς» στην Πόλη, πρώτη νίκη επί τουρκικού εδάφους έπειτα από 55 χρόνια. Ενα διαρκές ασανσέρ μεταξύ ελεεινολογίας και επαίνων, πρόχειρες «προπονητικές» κριτικές, βραχεία μνήμη, αντανακλαστικές αντιδράσεις στο εκάστοτε ερέθισμα. Οχι ότι η κριτική ήταν πάντα λάθος, είχε όμως σχεδόν πάντα λάθος τόνο- και προέβαλλε μονίμως ως αδιαμφισβήτητο ό,τι ήταν απλή υπόθεση ( αν έπαιζε ο Νίνης, θα… ).
Τώρα που ο Οτο αποχωρεί, ας κρατήσουμε από εκείνον μόνο το χειροκρότημα και όσα μας έδωσε. Αλλά για εμάς τους ίδιους, δίπλα στις καλές στιγμές μας, ας κρατήσουμε σημειωμένες με διάθεση αυτοκριτικής τις άστοχες αντιδράσεις μας. Μας χαρακτηρίζουν σε πολλά ζητήματα, πέραν του ποδοσφαίρου.
