Toν αποκαλούν «αδέσποτη βουβουζέλα» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λιποθυμούν καθώς μοιράζει την αγάπη του απλόχερα, μοιάζοντας με ένα αρκουδάκι που χοροπηδάει χωρίς λαιμό και με διαμαντένια σκουλαρίκια.

Οταν απαντά στην ερώτηση για τον τρόπο που καθοδηγεί την ομάδα από τον «πάγκο», με τα φιλιά και τις αγκαλιές, λέει ότι εξακολουθεί να προτιμά τις γυναίκες, ειδικά τη σύντροφό του «Βερόνικα που είναι ξανθιά και 31 ετών».

Στα 49 του, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είναι ούτε ξανθός ούτε 31 ετών.

Είναι όμως ο κ. «Αυθόρμητος», ο Ούγκο Τσάβες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ως προπονητής της εξαιρετικά προικισμένης σε ταλέντο Εθνικής Αργεντινής, σε συνάρτηση με τις δικές του εξαιρετικές ικανότητες, ο Μαραντόνα κάνει ένα καλό Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στις ιδιοφυΐες η μεγάλη ένταση επιτρέπεται. Και έτσι πρέπει.

Η αντίθεση με κάποιους από τους πιο στριμωγμένους αντιπάλους του, όπως ο γάλλος προπονητής Ραϊμόν Ντομενέκ και ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας Φάμπιο Καπέλο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακραία.

Ο Ντομενέκ έχει την έκφραση ενός ανθρώπου που μάλλον διαβάζει Φουκό καθώς η ομάδα των «Μπλε» διαλύεται και στη συνέχεια στήνονται τα οδοφράγματα και ξεκινά μια ανοικτή ανταρσία.

Οσο για τον Καπέλο, επέβαλε ένα καθεστώς τόσο αυστηρό που οι παίκτες του, στερούμενοι τις γυναίκες και τις συντρόφους τους, μοιάζουν λίγο σαν χαμένοι. Σε πολλές φυλακές της Ευρώπης επιτρέπονται οι συζυγικές επισκέψεις. Ο Καπέλο όμως δεν τις επιτρέπει. Η γλώσσα του σώματος των άγγλων παικτών δείχνει περπάτημα νεκρών.

Η Αγγλία αυτή τη στιγμή είναι για το ποδόσφαιρο ό,τι η βουβουζέλα για τη μουσική: μια νότα που δεν πάει πουθενά.

Είχα τις αμφιβολίες μου για τον Καπέλο από τότε που αφαίρεσε την αρχηγία της Εθνικής Αγγλίας από τον Τζον Τέρι, στις αρχές της χρονιάς, λόγω μιας σχέσης που διατηρούσε. Για έναν Ιταλό, αυτό δεν μοιάζει και τόσο σημαντικό. Εντάξει, η πειθαρχία είναι καλή, αλλά ο Τέρι είναι αρχηγός και θα έπρεπε να ηγείται της ομάδας του. Στην Αγγλία δεν στήθηκαν ακόμη οδοφράγματα, αλλά η εξέγερση είναι κοντά.

Παραμονές του δεύτερου γύρου του αφρικανικού Παγκοσμίου Κυπέλλου, φαίνεται πως οι συσχετισμοί των δυνάμεων αλλάζουν. Αποδεικνύεται δε ότι η μπάλα αποτελεί μια καλή εικονογράφηση της αποτελεσματικότητας του ασύμμετρου πολέμου. Οι παραδοσιακές δυνάμεις με τα ισχυρά όπλα δυσκολεύονται ή αποκλείονται: η Ιταλία, η Γαλλία, η Αγγλία, ακόμη και η Γερμανία και η Ισπανία. Οι ομάδες-«αντάρτες», όπως είναι η Παραγουάη, η Νέα Ζηλανδία, η Σλοβενία, η Χιλή, η Ουρουγουάη και το Μεξικό στήνουν φονικές ενέδρες. Αλλά ο προπονητής της Αργεντινής- που δοκίμασε περισσότερους από εκατό παίκτες στη διάρκεια των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο Κύπελλο – κερδίζει. Είπε ήδη στον Πελέ να «επιστρέψει στο μουσείο». Απέρριψε τον πρόεδρο της UΕFΑ Μισέλ Πλατινί, λέγοντας ότι κάνει πως τα γνωρίζει όλα (προτού ψελλίσει μια συγγνώμη).

Με γυαλιστερό κοστούμι και γυαλιστερά παπούτσια, κινείται κρυφά έξω από τις γραμμές των αγωνιστικών χώρων του γηπέδου στη διάρκεια των παιχνιδιών, κλωτσώντας μπάλες που δεν υπάρχουν, μοιάζοντας με φυλακισμένο προπονητή. Οταν ο αγώνας τελειώνει, δίνει από ένα φιλί σε κάθε παίκτη. Αυτός δεν έχει Φουκό, δεν έχει εγχειρίδιο προπονητικής, δεν έχει καθοδήγηση, δεν έχει μασέρ που να του δίνει αναφορά για όλα όσα γίνονται στα αποδυτήρια και έξω από αυτά.

Προχωρεί με τη γνώση που έχει αποκτήσει στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Αϊρες. Είπα ιδιοφυΐα, ο Μαραντόνα την έχει. Το «γκολ του αιώνα» που πέτυχε στον προημιτελικό του 1986 εναντίον της Αγγλίας, όταν πέρασε έξι παίκτες, έχει μείνει αξέχαστο, όπως και το «Χέρι του Θεού» στο ίδιο παιγνίδι. Και τα δύο ήταν εξωφρενικά. Οι μάχες του κατά των ναρκωτικών και της παχυσαρκίας μετά την απόσυρσή του από τα γήπεδα έλαβαν άλλη τόση δημοσιότητα. Οπως και η χώρα του, που έχει όλα τα χαρίσματα αλλά συχνά τα σπαταλά άσκοπα στη δαιδαλώδη πορεία της στον 20ό αιώνα, αλλάζει συνεχώς πορεία.

Το πάθος όμως δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Ο Μαραντόνα γνωρίζει πως δεν υπάρχει μπαλέτο χωρίς «πρίμα μπαλαρίνα».

Στην εποχή των ανασταλτικών μέσων- η χρησιμοποίηση όχι ενός αλλά δύο αμυντικών μέσων είναι το νέο εδώ- ο Μαραντόνα δεν έχει κανέναν. Βάζει έναν ακραίο μέσο, ιδιαίτερα τεχνίτη παίκτη, τον Ανχελ ντι Μαρία, τον οδοστρωτήρα Κάρλος Τέβεζ και τον ψυχρό εκτελεστή Γκονζάλο Ιγκουάιν.

Υπεράνω όλων, στη φανέλα του με το νούμερο 10 στην πλάτη, διαθέτει έναν ακόμη παίκτη-ιδιοφυΐα, έναν επίσης όχι και τόσο ψηλό τύπο, ύψους 1,70μ., τον 22χρονο Λιονέλ Μέσι.

Το όμορφο παιχνίδι βρίσκει παραδοσιακά νικήτρια τη Βραζιλία. Αλλά ο Ντούνγκα, ο βραζιλιάνος προπονητής, είναι ο κ. «Ακαμπτος» ενάντια στον κ. «Δράμα». Μια επική μάχη προδιαγράφεται. Η Βραζιλία ίσως να διαθέτει την πειθαρχία που λείπει από την Αργεντινή.