O φίλος μου Μαρκ Μάικλεμπι, ο οποίος εργάζεται στο Πεντάγωνο, μοιράστηκε μαζί μου αυτή την προσωπική επιστολή προς τον εκδότη της τοπικής εφημερίδας «Τhe Βeaufort Gazette» στη Νότια Καρολίνα. Είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει για την πετρελαιοκηλίδα- και επίσης η καλύτερη συμβουλή προς τον πρόεδρο Ομπάμα για τον ποιον να κλωτσήσει, ξέρετε πού.

«Θέλω να πάρω μέρος στο παιχνίδι των ευθυνών που καθορίζει την εθνική μας προσέγγιση προς την περιβαλλοντική καταστροφή η οποία συντελείται αυτή τη στιγμή στον Κόλπο του Μεξικού. Δεν είναι λάθος της ΒΡ ή της Τransocean. Δεν είναι λάθος της κυβέρνησης. Εγώ φταίω και λυπάμαι. Είναι δικό μου λάθος γιατί δεν κατάλαβα τις προφανείς ενδείξεις ότι ίσως έπρεπε να σκεφτώ το μέλλον και να αλλάξω τον μη βιώσιμο τρόπο της ζωής μου. Αν οι γεωπολιτικές, οικονομικές και τεχνολογικές αλλαγές της δεκαετίας του 1990 δεν το πέτυχαν, αν οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου δεν το πέτυχαν, αν η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν το πέτυχε, τότε ίσως αυτή η πετρελαιοκηλίδα να λειτουργήσει σαν καταλύτης για εμένα, και ως πολίτης να αποφασίσω να αλλάξω τον εξαρτώμενο από το πετρέλαιο τρόπο της ζωής μου. “Πολίτης” είναι η λέξη“κλειδί”.

Είναι αυτό που κάνουμε ο καθένας ως άτομο που μετράει. Για τους οπαδούς της Αριστεράς, οι κυβερνητικές ρυθμίσεις δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα. Η κυβέρνηση πρέπει να δημιουργεί ένα περιβάλλον ευκαιριών που να εκμεταλλεύεται τις καινοτομίες και την επιχειρηματικότητα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν εμάς τους Αμερικανούς. Για τους οπαδούς της Δεξιάς, εάν θέλετε λιγότερη κυβέρνηση και λιγότερους φόρους, τότε πρέπει να αποφασίσετε τι θα απεμπολήσετε και πού θα συνεισφέρετε.

Το συμπέρασμα είναι το εξής: Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο, εμείς ως πολίτες πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας: να πηγαίνουμε με το ποδήλατο στη δουλειά, να φτιάξουμε έναν κήπο, να κάνουμε κάτι. Και πάλι, η πετρελαιοκηλίδα είναι δικό μου λάθος. Συγγνώμη. Δεν έκανα αυτά που έπρεπε να έχω κάνει. Τώρα πρέπει να πείσω τη σύζυγό μου να παρατήσει το SUV της.

Μαρκ Μάικλεμπι».

Πιστεύω ότι η επιστολή του φίλου μου αγγίζει ένα σημαντικό ζήτημα: δεν μπορούμε να διορθώσουμε τα προβλήματα που γονατίζουν την Αμερική αν δεν αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τον δικό μας ρόλο στη δημιουργία των δικών μας προβλημάτων. Εμείς- και τα δύο κόμματα – προσφέραμε πολλά κίνητρα που ενθάρρυναν τους καλύτερους φοιτητές να πάνε στη Γουόλ Στριτ αντί να πάνε στη Σίλικον Βάλεϊ για να φτιάξουν νέα προϊόντα που θα βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων.

Επίσης εμείς- και τα δύο κόμματα- στείλαμε την ΒΡ στον Κόλπο του Μεξικού για να αντλήσει όσο το δυνατόν περισσότερο πετρέλαιο στην πιο φθηνή τιμή (φυσικά περιμέναμε απ΄ αυτούς να είναι προσεκτικοί, αλλά όταν αντλείς πετρέλαιο σε τέτοιο βάθος πολλά μπορούν να συμβούν).

Με άλλα λόγια, συναντήσαμε τον εχθρό μας, και ο εχθρός είμαστε εμείς. Αλλά αυτό σημαίνει ότι είμαστε και η λύση – αν σοβαρευτούμε. Καταφέραμε να επιβιώσουμε από την 11η Σεπτεμβρίου χωρίς να την αφήσουμε να καταστρέψει την ανοιχτή μας κοινωνία ή το κράτος δικαίου. Καταφέραμε να επιβιώσουμε από την κατακρήμνιση της Γουόλ Στριτ χωρίς να την αφήσουμε να καταστρέψει την οικονομία μας. Ας ελπίσουμε ότι θα επιβιώσουμε και από την πετρελαιοκηλίδα χωρίς να την αφήσουμε να καταστρέψει το θαλάσσιο οικοσύστημα. Αλλά ας μην προκαλούμε την τύχη μας.

Πρέπει να λάβουμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις γιατί ζούμε σε έναν κόσμο πολλαπλών και αλληλένδετων απειλών που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν άνω-κάτω τη χώρα μας ανά πάσα στιγμή. Δεν γνωρίζουμε πότε θα σταθεί τυχερός ο επόμενος βομβιστής στην Τάιμς Σκουέαρ. Δεν γνωρίζουμε για πόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θα ανέχονται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Δεν γνωρίζουμε αν το Πακιστάν θα παραμείνει ακέραιο και τι θα απογίνουν τα πυρηνικά του.

Δεν γνωρίζουμε πότε θα τρελαθεί η Βόρεια Κορέα. Δεν γνωρίζουμε αν η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τα χρέη της Ελλάδας, της Ουγγαρίας και της Ισπανίας- και ποιες θα είναι οι οικονομικές επιπτώσεις αν τελικά δεν μπορέσει. Σήμερα, όλο και πιο μικρότερες μονάδες μπορούν να προκαλέσουν όλο και πιο μεγάλο όλεθρο- και ο όλεθρος που προκαλείται εξαπλώνεται πιο γρήγορα και πιο μακριά από ποτέ άλλοτε.

Για αυτό πρέπει να λύσουμε όλα τα μεγάλα προβλήματα που βρίσκονται στον έλεγχό μας και να μην τα αναβάλλουμε ή να προσποιούμαστε ότι όλα εξαρτώνται από τα λόμπι- οι λύσεις του ελάχιστου κοινού παρονομαστή δεν είναι πια ικανοποιητικές. Αν δεν αλλάξουμε, μπορεί να κοιτάζουμε πίσω σε αυτή τη στιγμή και να θέλουμε να κλωτσήσουμε τους εαυτούς μας.