Δεν υπάρχει, φυσικά, αξιόπιστη στατιστική αποτύπωση του ποια είναι η ερώτηση, που δέχεται- και απευθύνεισυχνότερα πάσης άλλης ο μέσος Ελληνας αυτόν τον καιρό. Τραπεζικοί, οικονομολόγοι, δικηγόροι και δημοσιογράφοι βεβαιώνουν, όμως, ότι η ερώτηση με την οποία κυρίως έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα δεν είναι η Siemens, αλλά η εξής, απλή όσο και εναγώνια: «Τι να κάνω με τις καταθέσεις μου;».

Το ερώτημα απασχολεί πλήθος κόσμου και όχι μόνο τους ιδιαίτερα εύπορους, για τους οποίους άλλωστε ήταν ευκολότερο να βγάλουν ένα μέρος των διαθεσίμων τους στο εξωτερικό. Η αγωνία μήπως τελικώς δεν αποφευχθεί η έξοδος από το ευρώ με δραστική υποτίμηση- και μάλιστα αφού έχουν ήδη επιβληθεί μεγάλες μισθολογικές περικοπές- αποκτά πρόσθετη ένταση καθώς ακόμη και οι μικροαποταμιευτές βλέπουν τις καταθέσεις ως το μαξιλάρι ασφαλείας τους κατά την προσεχή διετία του αυξημένου κινδύνου ανεργίας.

Η κυβέρνηση επιμένει, βέβαια, ότι ουδείς υφίσταται κίνδυνος και ότι η ανησυχία οφείλεται σε μεθοδευμένη διασπορά φημών από κερδοσκοπικά κέντρα. Ως προς το τελευταίο έχει πιθανότατα δίκιο (αν και το πρώτο κύμα φυγής είχε πυροδοτηθεί το φθινόπωρο, με την επιπόλαιη δήλωση για «πόθεν έσχες» στις καταθέσεις), οι διαδόσεις όμως γίνονται πιστευτές επειδή υφίσταται το «υπόστρωμα»: ο κίνδυνος ύφεσης που περιορίζει τα κρατικά έσοδα παρά τη βαριά φορολογία, οι εκτιμήσεις ότι η έξοδος από το ευρώ ενδέχεται να προτιμηθεί τελικώς από τη σώρευση (άλλων) αντικοινωνικών μέτρων, τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών. Αυτά, τα υπαρκτά, κάνουν πιστευτές τις διαδόσεις- και απειλούν τη χώρα με αυτοκαταστροφή, καθώς τυχόν αθρόα έξοδος κεφαλαίων αρκεί από μόνη να διαλύσει την οικονομία. Και δεν διασκεδάζονται με ρηματικές διαψεύσεις, αλλά μόνο με μέτρα που θα τονώσουν την εισαγωγή και την κίνηση χρήματος και θα δείξουν ότι η οικονομική δραστηριότητα ανακτά ρυθμό ομαλότητας.

Ποια μέτρα θα μπορούσαν να είναι αυτά; Προφανώς οι υπουργοί, ιδίως αν ποτέ συνεργαστούν με τους υπαλλήλους των υπουργείων (συνήθως γνωρίζουν πολύ περισσότερα για την πραγματικότητα κάθε κλάδου), είναι αρμοδιότεροι από τους δημοσιογράφους- εμείς μπορούμε μόνο να καταγράφουμε ιδέες που ακούγονται. Ο ειδικός σε ζητήματα παραοικονομίας αυστριακός καθηγητής Φρίντριχ Σνάιντερ συνέστησε, λόγου χάριν, καθολική φορολογική αμνηστία (στο «Βήμα της Κυριακής» της 30ής Μαΐου). Οι επαγγελματίες ζητούν να απλουστευθεί η αδειοδότηση των επιχειρήσεων, οι περί την οικοδομή να πάψουν οι πολεοδομικές ακρότητες- διοικητικές και δικαστικές-, οι ιδιοκτήτες κέντρων «υγειονομικού ενδιαφέροντος» να ανασταλεί η απαγόρευση του καπνίσματος.

Γεγονός είναι ότι, ενώ όλοι οι πολίτες φρονούν πως τα σκάνδαλα δεν πρέπει να κουκουλωθούν, δεν είναι πάντως αυτή η αγωνία τους – άρα ούτε το κατά προτεραιότητα πολιτικό τους αίτημα. Οι καταθέσεις μαρτύρων στις Εξεταστικές Επιτροπές δεν συγκρατούν τις… κανονικές καταθέσεις στις τράπεζες ούτε κατευνάζουν τον οικονομικό πανικό. Τις κρίσιμες αυτές ώρες η χώρα χρειάζεται πρωτίστως κυβερνήτες- όχι εισαγγελείς, ούτε επικεφαλής μη κυβερνητικών οργανώσεων.