Πριν από έναν χρόνο, τις εβδομάδες που προηγήθηκαν των πολυτάραχων εκλογών της 12ης Ιουνίου, το Ιράν ήταν ένα κράτος γεμάτο με ελπίδες όπου κυριαρχούσε ο ζωντανός διάλογος.
Κατηγορίες και αντικατηγορίες γέμιζαν τα ραδιοκύματα καθώς τεράστια πλήθη υπέρ και εναντίον του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ γέμιζαν τους δρόμους. Ενα πράσινο κύμα φούσκωνε πίσω από τον υποψήφιο της αντιπολίτευσης Μιρ Χουσεΐν Μουσαβί.
Επειτα βασίλεψαν το σκοτάδι και ο τρόμος. Η «νίκη» του Αχμαντινετζάντ εορτάστηκε με μια βιαιότητα που ταιριάζει σε πραξικόπημα. Οι τραμπούκοι περιφέρονταν σε αναζήτηση λείας, οπλισμένοι με την άδεια της Ισλαμικής Δημοκρατίας να χτυπούν γυναίκες.
Επηρμένοι κληρικοί, αν και έλεγαν όμορφα λόγια- «Στο όνομα του Θεού, του ελεήμονος και του φιλεύσπλαχνου»- δεν έδειξαν κανένα έλεος και καμία ευσπλαχνία όταν απελευθέρωναν δυνάμεις που θα μετέτρεπαν την προεκλογική ενεργητικότητα σε παραίσθηση και τους νοήμονες διανοουμένους σε ανθρώπινα ράκη, έτοιμα να «ομολογήσουν» κλαψουρίζοντας ότι σχεδίαζαν μια βελούδινη επανάσταση. Δεν είδα ποτέ τη διάθεση ενός έθνους να αλλάζει εν μια νυκτί ούτε τις προσδοκίες μιας γενιάς να διαλύονται τόσο ανώφελα.
Πίσω από τους τοίχους της φυλακής Εβίν και σε μυστικά κέντρα κράτησης όπως το Καριζάκ χιλιάδες άτομα φυλακίστηκαν, χτυπήθηκαν και κακοποιήθηκαν, ενώ δεκάδες έχασαν τη ζωή τους. Για έναν πλήρη απολογισμό θα πρέπει να περιμένουμε.
Στο μεταξύ, έχουμε αυτή τη μαρτυρία: «Ο άντρας απαγγέλλει«Στο όνομα του Θεού, του ελεήμονος και του φιλεύσπλαχνου…» Ο Μοχσέν ετοιμάζεται ψυχολογικά. Υπάρχει ένας μικρός ψίθυρος και το ραβδί χτυπάει τις πατούσες του Μοχσέν. Ενας αφάνταστος πόνος διαπερνάει όλο το σώμα τους ως τους κροτάφους, ένας πόνος ικανός να τρελάνει. Ο Μοχσέν αντιλαμβάνεται αόριστα ότι ουρλιάζει. Οι καρποί και οι αστράγαλοί του κόβονται καθώς τινάζεται συνεχώς στα δεσμά του».
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «Θάνατος στον δικτάτορα!», γραμμένο υπό το ψευδώνυμο Αφσάνεχ Μοκαντάμ. Οταν δημοσιεύθηκε, πριν από έναν μήνα, με μετέφερε στις ημέρες που έζησε η Τεχεράνη μετά τις 12 Ιουνίου του 2009.
Αφηγείται μια αρκετά κοινότοπη ιστορία. Ενας νέος άντρας ονόματι Μοχσέν Αμπασπούρ (δεν πρόκειται για το πραγματικό του όνομα), ο οποίος περνάει από την πολιτική απάθεια στη δράση τις εβδομάδες που προηγούνται των εκλογών, εξοργίζεται από το αποτέλεσμα και συμμετέχει σε διαδηλώσεις προτού συλληφθεί και «εξαφανιστεί» σε έναν ανείπωτο λαβύρινθο βίας.
Γνωρίζω τον εκδότη, ο οποίος συμφώνησε να μου αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητα της κυρίας Μοκαντάμ. Πρόκειται για αξιόπιστη, έξυπνη και επιμελή συγγραφέα. Αφότου μίλησα με τον εκδότη, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο έχουν συμβεί όπως ακριβώς περιγράφονται. Ο Μοχσέν σπάει σαν κλαδάκι υπό το βάρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Εξαναγκάζεται να κατονομάσει τους «στασιαστές» φίλους του. Ο εφιάλτης του κορυφώνεται με τον βιασμό του: «Είναι δεμένος όπως όταν του κάνουν φάλαγγα. Ενας μεγαλόσωμος άντρας ασθμαίνει πάνω του. “Ορίστε, πάρε την ψήφο σου πίσω!΄΄. Χάνει τις αισθήσεις του από τον πόνο. Είναι νεκρός. Πίσω σε ένα διαφορετικό κελί. Εδώ δεν του δένουν τα μάτια. Το πάτωμα είναι καλυμμένο με αίμα και μύγες. Τον βιάζουν κάθε μέρα, μερικές φορές και δύο φορές».
Η ντροπή είναι απερίγραπτη. Είναι θαύμα που ο Μοχσέν μίλησε γι΄ αυτήν. Ρωτάω τον εκδότη πόσες τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν. «Εκατοντάδες, όχι χιλιάδες» μου απαντάει. Η Ισλαμική Δημοκρατία χαρακτηρίζεται μάλλον από επιλεκτική παρά από καθολική κτηνωδία.
«Δόθηκαν εντολές. Κανένας φρουρός της Επανάστασης δεν φέρεται έτσι αν δεν του έχουν δηλώσει ότι μπορεί» λέει ο εκδότης.
Από τις 12 Ιουνίου οι αμερικανοί ρεαλιστές και ιδεαλιστές έχουν διατυπώσει τις απόψεις τους για το Ιράν. Οι ρεαλιστές απέρριψαν το Πράσινο κίνημα, διακήρυξαν νόμιμο το αποτέλεσμα μιας χαλκευμένης εκλογικής διαδικασίας και προέτρεψαν τον πρόεδρο Ομπάμα να αφήσει κατά μέρος τις ανησυχίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να βελτιώσει τις σχέσεις με την Τεχεράνη προς όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ιδεαλιστές εξέφρασαν για άλλη μια φορά την οργή τους για τον Αχμαντινετζάντ, ζήτησαν την ανατροπή του και προέτρεψαν τον κ. Ομπάμα να ξεχάσει την προσέγγιση και να στηρίξει τον Μουσαβί.
Και οι δύο έκαναν λάθος. Μίλησα σε έναν αμερικανό γνώστη των ιρανικών ζητημάτων και πρώην διπλωμάτη για το «Θάνατος στον δικτάτορα» και τον βιασμό του Μοχσέν. «Α, ναι. Πρόκειται για παλιά τεχνική της Σαβάκ, της βάναυσης μυστικής αστυνομίας του Σάχη» μου είπε.
Το βέβαιο είναι πως το Ιράν είναι πιο αδύναμο τώρα από ό,τι ήταν πριν από τις εκλογές. Αλλά το ανανεωμένο ενδιαφέρον του για συνομιλίες με τη μεσολάβηση της Βραζιλίας και της Τουρκίας πρέπει να εξεταστεί με σκεπτικισμό, αν πιστεύετε ότι ο Μοχσέν- στο όνομα του Θεού, του ελεήμονος και του πολυεύσπλαχνου – αξίζει ένα μέλλον.
