Αν η τοποθέτηση ορισμένων ότι «δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ» υπονοεί πως οποιοσδήποτε δανειστής-διασώστης θα επέβαλλε όρους το ίδιο σκληρούς με εκείνους του Ταμείου, μάλλον έχουν δίκιο. Αν θέλουν να πουν ότι τα μέτρα λιτότητας δεν θα μας περιαγάγουν σε ένδεια στα όρια της πείνας, μπορεί και πάλι να λένε αλήθεια. Αν όμως με τη φράση αυτή υπαινίσσονται ότι τα επερχόμενα χρόνια δεν θα είναι και τόσο οδυνηρά, φοβούμαι ότι πρόκειται για εξωραϊσμό που συγκαλύπτει την πραγματικότητα.
Το ελληνικό κράτος περιήλθε σε δανειοληπτική αναξιοπιστία, η δε ιδιωτική μας οικονομία είναι τόσο εξαρτημένη από τον δημόσιο τομέα, ώστε η ασφυξία του να μεταφέρεται και σε αυτήν. Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης Ευρώπης και ΔΝΤ, όπως σε οποιονδήποτε δανειστή έκτακτης ανάγκης, σημαίνει ότι η χώρα τίθεται υπό «αναγκαστική διαχείριση» των πιστωτών της. Το ότι εκπρόσωπός τους δεν είναι ο κερδοσκόπος Πόλσον, αλλά διεθνή όργανα δεν μεταβάλλει τόσο πολύ την οπτική και την αποστολή τους: να περικόψουν δαπάνες, να αυξήσουν έσοδα, με δύο λόγια να φέρουν το ισοζύγιο σε κατάσταση τέτοια, ώστε να ανακτήσει η χώρα την πιστοληπτική της ικανότητα.
Το μόνο κακό είναι ότι οιαδήποτε άλλη οδός μπορεί να προδιαγραφόταν ακόμη χειρότερη. Ολοι έχουμε προσέξει ότι οι οργίλες καταγγελίες των κομμάτων της Αριστεράς και οι διαβεβαιώσεις τους πως «υπάρχει άλλη πολιτική» αποφεύγουν αιδημόνως να διευκρινίσουν ποια θα ήταν αυτή και ποιες προβλέπονταν οι επιπτώσεις της. Πώς θα πλήρωνε το χρέος μόνον η πλουτοκρατία (συνομολογώντας εκ προοιμίου τον… λαϊκισμό της υπόμνησης, θυμίζω ότι η κατά το «Forbes» περιουσία του κ. Σπ. Λάτση, πρώτου Ελληνα στον κατάλογο των κροίσων, εκτιμάται στα 5,5 δισ. δολάρια, ενώ το κράτος οφείλει 300 δισ. ευρώ); Τι επιπτώσεις θα είχε για τον πληθυσμό- τις συναλλαγές του, το εισόδημά του, τις καταθέσεις του- η δήλωση στάσης πληρωμών του κράτους (γιατί αυτό σημαίνει «αναδιαπραγμάτευση» του χρέους); Μήπως ανάλογες, αν όχι ακόμη αγριότερες από αυτές που μας μέλλεται να ζήσουμε;
Χωρίς να υποτιμά κανείς τις πιέσεις των κερδοσκόπων ή τη μικρόψυχη στάση της Γερμανίας, αυτό που επήλθε είναι πρωτίστως συνέπεια της επί μακρόν άρνησής μας να αποκαταστήσουμε τους πάμπολλους παραλογισμούς που είχαμε συνηθίσει. «Αυτοί που πήραν τα λεφτά» δεν ήταν μόνο διεφθαρμένοι πολιτικοί ή ληστρικοί κεφαλαιούχοι, αλλά και αγρότες επιδοτούμενοι για ανύπαρκτες θεομηνίες και συγκομιδές, συνταξιούχοι από τρυφερή ηλικία, αργόμισθοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες ή αδήλως απασχολούμενοι που δήλωναν πένητες.
Οταν έρχεται η ώρα της «αναγκαστικής διαχείρισης», όπου τις περικοπές τις επιβάλλουν οι δανειστές, ό,τι θα μπορούσε να είχε γίνει σταδιακά και με κοινωνική ηπιότητα επιβάλλεται πλέον άμεσα και ισοπεδωτικά. Το λέγαμε οι ίδιοι ότι, αν δεν βάλουμε εμείς τάξη, θα μας την επιβάλουν αγρίως άλλοι. Αυτό συμβαίνει τώρα. Δεν είναι «δαιμονοποίηση». Είναι η πικρή αλήθεια.
