Πίστη, απιστία, δυσπιστία. Οπου και όπως εμφανίζονται στη ζωή μας. Μιλώντας για πίστη συνυπολογίζουμε και το αντίστροφο συμπλήρωμά της, την απιστία. Αλλά και το ενδιάμεσό τους, τη δυσπιστία, όπως την καθιέρωσε ο Απόστολος της ημέρας, Θωμάς. Οι σχέσεις Ελλάδας και Ευρώπης, από την επομένη της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, δομήθηκαν στη βάση μιας αμοιβαίας δυσπιστίας. Κανένας λόγος περί «εμπιστοσύνης» δεν μπορεί να είναι αρκετά επίκαιρος ή και «εμπορικός», αν δεν συμπεριλαμ βάνει το πρόβλημα των σχέσεων εμπιστοσύνης ή μη μεταξύ πολιτών και εξουσίας. Τίποτε περισσότερο δεν ενοχλούσε τον Πλάτωνα από το γεγονός ότι οι ποιητές παρουσίαζαν τους θεούς ψεύτες και αναξιόπιστους. Εκεί πάντως όπου οι απιστίες και οι προδοσίες δεν μεταβάλλουν τα πράγματα, παρ΄ όλα τα προσωπικά δράματα που προκαλούν, είναι όταν καταπατούνται οι ερωτικοί όρκοι. Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε και αυτές τις απιστίες και προδοσίες διαφορετικά, ίσως και σαν μια ευκαιρία για αλλαγή;