Oποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει. Ισχύει για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι τείνουμε συχνά να επισημαίνουμε τι θα ήταν «σωστό» να γίνει, αντιπαρερχόμενοι τη λεπτομέρεια ότι, εάν αίφνης αναλαμβάναμε την αρμοδιότητα της εφαρμογής, δεν θα είχαμε ιδέα πώς να μεταφράσουμε τις υποδείξεις μας σε πράξη. Ισχύει και για τους πολιτικούς, οι οποίοι όσο είναι εκτός εξουσίας δηλώνουν ότι υπάρχουν και λεφτά, και αναίμακτες διέξοδοι, όταν όμως αναλάβουν την άσκησή της προσγειώνονται- και μας προσγειώνουν- οδυνηρά. Ισχύει και για τους οικολόγους. Στα λόγια όλα είναι απλά. Κάθε αυθαίρετο είναι κατεδαφιστέο, κάθε νομοθεσία που μειώνει τους συντελεστές δόμησης καλοδεχούμενη, κάθε περιοριστική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σωστή. Αυτή η βεβαιότητα εξαφανίζεται συνήθως μόλις κάποιος αναδεχθεί το βάρος των πραγματικών αποφάσεων τού αν και τι μπορεί να κατεδαφιστεί, του πώς θα βρεθούν πόροι, του πού αρμόζει υπό τις εκάστοτε περιστάσεις να διατεθούν οι πόροι αυτοί.

Τι πρέπει αίφνης να γίνει με τους ημιυπαίθριους και τις παράνομες αλλαγές χρήσης; Οσο διάγει κάποιος, εκ της θέσεώς του, μέσα σε «πράσινο» όνειρο, θα έλεγε πιθανότατα ότι δεν πρέπει να γίνει η παραμικρή νομιμοποίηση, θα ζητωκραύγαζε τις απαγορευτικές δικαστικές κρίσεις (και τις υπερβολικές οι οποίες, υπό τον μανδύα της ερμηνείας των νόμων, τείνουν να νομοθετούν), θα αποδεχόταν να δεσμεύουν επ΄ αόριστον οι δήμοι ιδιωτικά ακίνητα για να γίνουν παιδικές χαρές- και ας ξέρουμε όλοι ότι δεν θα βρουν ποτέ τα χρήματα για τις απαλλοτριώσεις.

Τι θα έλεγε όμως ο οικολόγος αν αναλάμβανε αρμόδιος υπουργός, και μάλιστα σε περίοδο που «δεν υπάρχει σάλιο», υπό συνθήκες όπου «σπάει» κανείς το κεφάλι του- και το στομάχι του; Θα αντιλαμβανόταν, εν πρώτοις, ότι οι ημιυπαίθριοι που έκλεισαν δεν πρόκειται να κατεδαφιστούν, ότι κάτι τέτοιο είναι ανεδαφικό, ενώ θα ήταν και ό,τι αντιπαραγωγικότερο να διατεθούν κρατικές δυνάμεις για τον εντοπισμό τους. Εάν μάλιστα το δημόσιο ταμείο στέναζε, όπως σήμερα, ο οικολόγος υπουργός θα συνειδητοποιούσε ότι η αυστηρή δικαστική νομολογία είναι εύηχη αλλά δεν παράγει εισόδημα, ούτε φτιάχνει πάρκα· και ότι άρα πρέπει να γίνει κάτι καθ΄ υπέρβασή της, αλλιώς δεν θα γίνει τίποτε.

Με αυτή την «κυνική» (δηλαδή απλώς ρεαλιστική) άποψη, αφού οι ημιυπαίθριοι δεν πρόκειται να κατεδαφιστούν, καλό θα ήταν να «αμνηστευτούν» κατά τρόπο οριστικό και με κόστος τόσο όσο να δελεάσει τους ιδιοκτήτες τους να το καταβάλουν. Αν το πρόστιμο είναι απαγορευτικό, δεν θα το πληρώσουν· και οι περισσότεροι, λόγω του μεγάλου πλήθους, δεν θα πάθουν τίποτε.

Οσο για το πού πρέπει να διατεθούν τα χρήματα, συγγνώμη, αλλά η απάντηση είναι μία: όπου συμφέρει για να μειωθούν τα ελλείμματα και τα χρέη. Οι ευρισκόμενοι σε οικονομική ασφυξία κοιτάνε να χαλαρώσουν τη θηλιά, δεν ξοδεύουν για διαμόρφωση κήπου. Πικρό, είναι όμως και αυτό μέσα στο τίμημα της υπερχρέωσης.