Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 60% των Αμερικανών πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει προς λάθος κατεύθυνση. Το ίδιο ποσοστό ατόμων πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακμάζουν με αργό ρυθμό. Το πολιτικό σύστημα είναι δυσλειτουργικό. Μια δημοσιονομική κρίση μοιάζει αναπόφευκτη. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι κανείς απαισιόδοξος.
Αν θέλετε όμως να διαβάσετε για αυτούς σταματήστε εδώ. Αυτό το άρθρο ξεχειλίζει από αισιοδοξία. Διότι το γεγονός είναι ότι, παρά τα προβλήματα, το μέλλον της Αμερικής προοιωνίζεται υπέρμετρα λαμπρό. Οι δημογράφοι εκτιμούν ότι εντός των επόμενων 40 ετών ο πληθυσμός των ΗΠΑ θα αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια, φτάνοντας τα 400 εκατομμύρια εργατικών και σχετικά νέων ανθρώπων. Το 2050, μόνο το ένα τέταρτο των Αμερικανών θα είναι άνω των 60 ετών, σε σύγκριση με το 31% στην Κίνα και το 41% στην Ιαπωνία.
Στο βιβλίο του με τίτλο «Τα επόμενα 100 εκατομμύρια: η Αμερική το 2050», ο Τζόελ Κότκιν σκιαγραφεί τον τρόπο με τον οποίο αυτή η ανάπτυξη θα αλλάξει το εθνικό τοπίο. Με βάση τις τρέχουσες τάσεις περιγράφει ένα αρχιπέλαγος από προάστια, χωριά και αστικούς πυρήνες που θα σφύζουν από ζωή.
Το αρχικό κύμα της στροφής προς τα προάστια ήταν άναρχο και χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι άνθρωποι όμως έχουν ανάγκη να ζουν σε χώρους που έχουν πράγματα να προσφέρουν και έτσι οι κατασκευαστές γεμίζουν τα προάστια με «νεοκέντρα», δηλαδή σημεία συγκέντρωσης στα προάστια σε περιοχές όπου μπορεί κάποιος να φάει σε εστιατόρια, να εργαστεί, να πάει σε έναν κινηματογράφο και να διασκεδάσει.
Ο κ. Κότκιν υποστηρίζει ότι μέσα στα επόμενα 40 χρόνια τα αστικά κέντρα πόλεων θα συνεχίσουν τη μέτρια (και αιωνίως υπερτιμημένη) αναβίωσή τους, αλλά η πραγματική εξέλιξη θα συντελείται στα μικρά, αυτάρκη προαστιακά χωριά.
Η δημογραφική ανάπτυξη οφείλεται εν μέρει στη γονιμότητα. Ο δείκτης γονιμότητας των Αμερικανών είναι κατά 50% υψηλότερος από εκείνον της Ρωσίας, της Γερμανίας ή της Ιαπωνίας και πολύ υψηλότερος από εκείνον της Κίνας. Οι Αμερικανοί οι οποίοι γεννήθηκαν μεταξύ του 1968 και του 1979 προσανατολίζονται περισσότερο στη δημιουργία οικογένειας απ΄ ό,τι οι προηγούμενες γενιές και κάνουν μεγαλύτερες οικογένειες.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ παραμένουν πόλος έλξης για τους μετανάστες. Οι παγκόσμιες τάσεις ως προς τη μετανάστευση διαφέρουν, αλλά οι ΗΠΑ συγκαταλέγονται μεταξύ των χωρών με τις μεγαλύτερες δυνατότητες αφομοίωσης των μεταναστών, σε αντίθεση με την Κίνα. Για αυτό οι μισοί εξειδικευμένοι μετανάστες, παγκοσμίως, έρχονται στις ΗΠΑ.
Η Αμερική παραμένει ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος σχεδόν κάθε παγκόσμιου μέτρου οικονομικής ανταγωνιστικότητας. Μια εκτενής έρευνα της εταιρείας Rand το 2008 αποκάλυψε ότι οι ΗΠΑ ηγούνται της παγκόσμιας επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Στις ΗΠΑ αναλογεί το ένα τρίτο των παγκόσμιων δαπανών για έρευνα και ανάπτυξη. Σε αυτό κυρίως οφείλεται το γεγονός ότι ο μέσος αμερικανός εργαζόμενος είναι σχεδόν 10 φορές πιο παραγωγικός από τον μέσο κινέζο εργαζόμενο. Το αποτέλεσμα είναι ο δυναμισμός της αμερικανικής οικονομίας. Ο αριθμός των Αμερικανών που κέρδισαν ετησίως μεταξύ 26.000 ευρώ και 52.000 ευρώ μειώθηκε κατά 12% μεταξύ του 1980 και του 2008. Αυτό όμως οφείλεται σημαντικά στο γεγονός ότι ο αριθμός όσων κερδίζουν πάνω από 78.000 ευρώ αυξήθηκε κατά 14%. Τα τελευταία 10 χρόνια, το 60% των ενηλίκων αμερικανών κέρδισε περισσότερα από 75.000 ευρώ τουλάχιστον μία ή δύο χρονιές και το 40% είχε τόσο υψηλά εισοδήματα για τουλάχιστον τρεις χρονιές.
Καθώς ο κόσμος γίνεται πλουσιότερος, θα αυξάνεται η ζήτηση για αυτό το είδος των προϊόντων που οι Αμερικανοί ξέρουν να παρέχουν: συναισθηματικές εμπειρίες. Οι μορφωμένοι αμερικανοί μεγαλώνουν σε μια κουλτούρα ηθικού υλισμού. Οι ευαισθησίες τους ακονίζονται από πολύπλοκες τηλεοπτικές σειρές και δημιουργούν εταιρείες όπως η Αpple, με ταυτότητες που ενέχουν ηθικά και ψυχολογικά νοήματα, για τα οποία τρελαίνονται οι καταναλωτές.
Καθώς η ανερχόμενη γενιά ηγείται της οικονομικής αναζωογόνησης, θα συμμετάσχει και σε εκείνη των κοινοτήτων. Ζούμε σε μια παγκόσμια εποχή κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
Το 1964 υπήρχαν 15.000 κοινωφελή ιδρύματα στις ΗΠΑ. Το 2001 υπήρχαν 61.000. Το 2007 δόθηκαν συνολικά σε φιλανθρωπίες 224 δισ. ευρώ από ιδιώτες. Η συμμετοχή σε εκστρατείες κοινωφελούς χαρακτήρα αυξάνεται κάθε χρόνο και η αποκέντρωση βοηθάει σε αυτό. Για κάθε 10% μείωση της πυκνότητας του πληθυσμού, οι πιθανότητες να γίνει κάποιος μέλος μιας τοπικής λέσχης αυξάνονται κατά 15%. Η κουλτούρα της προσφοράς γίνεται ισχυρότερη και εξαπλώνεται.
Συνοψίζοντας, οι ΗΠΑ βρίσκονται στο κατώφλι μιας δημογραφικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης, βασισμένης στα ιστορικά «δυνατά» στοιχεία της Αμερικής. Οι ΗΠΑ ήταν πάντοτε καλές στο να επιφέρουν ρηξικέλευθες αλλαγές. Αρίστευαν πάντοτε στη δημιουργία αποκεντρωμένων κοινοτήτων. Διέθεταν πάντοτε τον ηθικό υλισμό που δημιουργεί προϊόντα πλούσια σε νόημα. Είναι βέβαιο ότι μια χώρα με τόσα πλεονεκτήματα δεν πρόκειται να περιμένει παθητικά, αφήνοντας μια σάπια πολιτική κουλτούρα να τη σύρει στην καταστροφή.
