Η συνεχιζόμενη νευρικότητα και τα υψηλά spreads στην αγορά ομολόγων δεν οφείλονται τόσο στις βιαστικές πρωτοβουλίες του δανειακού προγράμματος όσο κυρίως στην απουσία ενός ισχυρού σήματος προς τις αγορές ότι έχει επέλθει ριζική και μόνιμη στροφή στη δημοσιονομική πολιτική, που είναι ικανή μεσοπρόθεσμα να μειώσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας.
Το φορολογικό νομοσχέδιο, ιδίως μετά τις αλλαγές που υπέστη στο Κοινοβούλιο, αποτελεί αναμφίβολα σοβαρό εργαλείο για την αύξηση των κρατικών εσόδων. Πρέπει όμως να συνοδευτεί και από ισοδύναμη λοβοτομή της δημόσιας δαπάνης… μόνιμου χαρακτήρα. Δύο είναι οι διαθέσιμες επιλογές:
Πρώτον, η ακύρωση και αναδρομική κατάργηση όσο το δυνατόν περισσότερων αποφάσεων για προσλήψεις, πληρωμές και άλλες μαζικές σπατάλες δημόσιων φορέων που ελήφθησαν μετά τις εκλογές του 2007 και οδήγησαν στον πρωτοφανή πρόσθετο υπερδανεισμό της περιόδου 2008-2009 κατά 56 δισ. ευρώ, προκαλώντας έτσι το σημερινό αδιέξοδο.
Δεύτερον, με την εφαρμογή ευρέος προγράμματος αποκρατικοποιήσεων το οποίο εξαγγέλθηκε μεν στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει καμία κίνηση ενεργοποίησής του. Στην πραγματικότητα το μόνο που φαίνεται να προχωρεί είναι η σπουδή ενός δημόσιου τραπεζικού ιδρύματος να κρατικοποιήσει μια πτωχευμένη ιδιωτική επιχείρηση, διογκώνοντας έτσι τον δημόσιο τομέα και φορτώνοντας σημαντικό πρόσθετο προσωπικό στο ήδη πολυπληθές και υπεράριθμο δυναμικό του.
Με εξαίρεση ορισμένες στρατηγικές επιχειρήσεις του ενεργειακού τομέα όπου το Δημόσιο πρέπει ακόμη να διατηρήσει ένα ισχυρό ποσοστό επιρροής εν όψει ανακατατάξεων και διακρατικών συμμαχιών στην ευρύτερη περιοχή, όλες οι άλλες κερδοφόρες ΔΕΚΟ οφείλουν να αναζητήσουν ιδιωτική χρηματοδότηση μέσω μετοχοποιήσεων ή απευθείας πώλησης και ταυτόχρονα να προσγειωθούν στα μισθολογικά και εργασιακά επίπεδα που ισχύουν σε παρόμοιες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Ακόμη και φανατικοί οπαδοί του κρατισμού είναι δύσκολο να καταλάβουν γιατί στη ρουλέτα του καζίνου ή στις στήλες του Προ-Πο πρέπει να έχει αποφασιστικό λόγο το Δημόσιο.
Οι αποκρατικοποιήσεις μπορούν να επεκταθούν και σε συστηματικά ζημιογόνες ΔΕΚΟ, όπως για παράδειγμα ο ΟΣΕ, με την εκχώρησή τους σε ισχυρές αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, κ.λπ.) οι οποίες ενδιαφέρονται να αποκτήσουν δίκτυα μεταφορών και διανομής στην ευρωπαϊκή αγορά. Το όφελος θα είναι διπλό: όχι μόνο θα σταματήσει η δημοσιονομική αιμορραγία με τα χαώδη ελλείμματά τους αλλά μπορεί να «παρασυρθούν» ανοδικά και οι ελληνικές εξαγωγές, βελτιώνοντας έτσι και το έτερο επαχθές έλλειμμα του Ισοζυγίου Πληρωμών που επίσης συντελεί στην εξωτερική υπερχρέωση της χώρας.
Ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης είναι καθηγητής Οικονομικών.
