Διαβάζω στο «Βήμα» (6.12.2009): «Εργοτάξιο ως το 2011 η Βιβλιοθήκη Διεθνών Σπουδών της Νομικής Σχολής». Η εν λόγω βιβλιοθήκη, ονόματι «Ευρώπη» (τι τραγική ειρωνεία να έχουμε σε μια «ευρωπαϊκή χώρα» μια κατεστραμμένη βιβλιοθήκη με αυτό το όνομα), είχε 5.500 βιβλία και συγγράμματα και 3.500 διπλωματικές εργασίες. Είναι μάλλον άσκοπο να υπολογίσουμε πόσες ανθρωποώρες χάθηκαν με τη φωτιά στην «Ευρώπη». Πόση γνώση έγινε στάχτη; Πόσο πιο φτωχοί γίναμε όλοι μας καταστρέφοντας τη γνώση και τη σοφία αυτών των βιβλίων;
Στην ίδια σελίδα της εφημερίδας διάβασα και μια φράση μιας 17χρονης κοπέλας, της Μάνιας: «Η “Ευρώπη” κάηκε από άτομα που αντιλαμβάνονται τα βιβλία σαν δεσποτεία και νιώθουν μίσος προς αυτά. Μίσος και αποστροφή που τους έχει εμφυσήσει το ελληνικό σχολείο και η μεθοδολογία του».
Τα λόγια της Μάνιας με στενοχώρησαν πραγματικά και με έκαναν να σκεφθώ και κάποιες άλλες ψυχές: τους… φοιτητές στο Τμήμα που υπηρετώ.
Οι οποίοι, όταν μπαίνουν στο Χημικό, είναι μάλλον κατάκοποι από αυτή τη «δεσποτεία» και το «μίσος» και έτσι δεν έχουν όρεξη να σπουδάσουν. Αναρωτιέμαι μήπως αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο μέσος όρος φοίτησης είναι κάπου 6 χρόνια σε ένα Τμήμα με 4ετές πρόγραμμα σπουδών.
Με την «Ευρώπη» κατακαμένη, ακόμη διυλίζουμε τον κώνωπα και μαδάμε τη μαργαρίτα: να το καταργήσουμε (το άσυλο) ή να μην το καταργήσουμε; Είναι εμφανής σήμερα η αμηχανία των πρυτάνεων όταν τους ρωτούν οι δημοσιογράφοι τι θα κάνουμε με το άσυλο και μου έρχεται στον νου η πρόταση που κατέθεσα μέσα από «Το Βήμα» (1.1.2009): «Το άσυλο μπορεί και πρέπει να καταργηθεί άμεσα. Το κάθε ΑΕΙ ας αποκτήσει τη νομική και διοικητική αυτοτέλεια να ορίζει το ίδιο τον μηχανισμό φύλαξής του από κάθε είδους βανδάλους. Τα μεγάλα (σε αξία) ΑΕΙ του κόσμου (π.χ. Cambridge, Οxford, ΜΙΤ, Υale) έχουν τους δικούς τους ιδιωτικούς φύλακες:φύλακες που λειτουργούν 365 ημέρες τον χρόνο άμεσα, αποτελεσματικά και χωρίς τη χρήση δακρυγόνων.
Ούτε μύτη δεν ανοίγει στα ξένα πανεπιστήμια και το άσυλο των ιδεών και των επιστημών λειτουργεί πραγματικά σε αυτόνομα και πραγματικά ανεξάρτητα πανεπιστήμια» .
Εκείνη την πρότασή μας την έχει ενστερνιστεί η νυν υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου με συνέντευξή της στα «Νέα» (12.1.2009) όπου δήλωσε επί λέξει: «Θα πρέπει να εξετάσουμε το θέμα ανάθεσης της φύλαξης σε οργανωμένες από το πανεπιστήμιο υπηρεσίες». Μήπως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κάνει το ΠαΣοΚ μια πραγματικά προοδευτική κίνηση για να αποκτήσουμε όλοι μας (μεγάλοι και μικροί) την αυτονομία, τον αυτοσεβασμό και τον σεβασμό που μας αξίζουν; Διότι τα γιαούρτια, τα καδρόνια και τα σφυριά δεν είναι εργαλεία σε καμιά επιστήμη, θετική ή ανθρωπιστική… Και το κυριότερο: καταστρέφουν τα όνειρα και τα «θέλω» των νέων παιδιών… Ο κ. Ιωάννης Ζαμπετάκης είναι επίκουρος Καθηγητής Χημείας Τροφίμων στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
