Είναι παλαιό και γνωστό το αστείο σύμφωνα με το οποίο όπου υπάρχουν δύο οικονομολόγοι υπάρχουν τουλάχιστον δύο γνώμες. Το «τουλάχιστον» προκύπτει από το πιθανό ενδεχόμενο ένας οικονομολόγος να έχει δύο γνώμες επί του αυτού θέματος. Παρά το γεγονός ότι το αστείο αυτό περιέχει αλήθεια, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου μεταξύ των οικονομολόγων υπάρχει ομοφωνία. Μια τέτοια περίπτωση είναι η παρούσα. Δύσκολα θα βρει κάποιος οικονομολόγο ο οποίος να διαφωνεί με την πρόταση ότι το κύριο οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι το τεράστιο δημόσιο χρέος κι ότι αν δεν ληφθούν αμέσως σοβαρά και αυστηρά μέτρα η ελληνική οικονομία θα πάρει σύντομα τον δρόμο προς την κατάρρευση. Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται ή βρίσκεται σε άλλο κόσμο ή χρειάζεται μαθήματα Οικονομίας.
Για τον λόγο αυτό προκαλεί έκπληξη τονα διαβάζει κάποιος στον Τύπο ότι υπάρχουν περισσότερες των δύο απόψεων μεταξύ των υπουργών και των στελεχών του ΠαΣοΚ. Σύμφωνα με τα γραφόμενα, μια ομάδα υποστηρίζει ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη αλλά οι αποφάσεις για την ανόρθωση της δημόσιας οικονομίας πρέπει να λάβουν υπόψη τον πολιτικό χρόνο και τη δυναμική των πολιτικών συσχετισμών. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει πολιτικός χρόνος και δυναμική πολιτικών συσχετισμών, αλλά μου φαίνεται ως αναδιατύπωση της έννοιας του γνωστού και καταστρεπτικού για τη χώρα πολιτικού κόστους.
Μια άλλη ομάδα υποστηρίζει ότι η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί άμεσες σοβαρές αποφάσεις, προτού η Ευρώπη και οι διεθνείς αγορές μας πλήξουν ανεπανόρθωτα. Υπάρχει ακόμη μία ομάδα, η οποία ανησυχεί σοβαρά αλλά αισιοδοξεί ότι μπορεί να βρεθεί ο κατάλληλος συνδυασμός μέτρων με τα οποία θα αποφευχθεί το πολιτικό κόστος και θα βελτιωθεί σημαντικά η οικονομική κατάσταση του Δημοσίου.
Αυτό το οποίο πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό από υπουργούς, υπουργίνες και στελέχη του ΠαΣοΚ είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον πολλές επιλογές και ότι σε περιπτώσεις κινδύνου προτεραιότητα διάσωσης έχει αυτός που κινδυνεύει. Και αυτός που κινδυνεύει τώρα είναι το ελληνικό κράτος και κατ΄ επέκταση η ελληνική οικονομία και όχι οι δανειολήπτες που το γλεντούσαν με τα δανεικά ή οι φοροφυγάδες που η διαφθορά της Διοίκησης τους επέτρεπε να πλουτίζουν αδικαιολόγητα.
Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει αμέσως μέτρα αυστηρά και σοβαρά. Και είναι απολύτως φανερή η κατεύθυνση της πολιτικής που πρέπει να ακολουθεί. Παρ΄ ότι θα υπάρξουν επί μέρους ζητήματα που θα πρέπει να συζητηθούν στις λεπτομέρειές τους, τα κύρια θέματα επί των οποίων δεν μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες είναι δύο: απαιτείται μείωση της συνολικής δαπάνης κατά ένα μεγάλο ποσοστό, π.χ.
10%, και αύξηση της είσπραξης φόρων κυρίως από τους φοροφυγάδες, οι οποίοι είναι πολλοί. Το ποσοστό του 10% που ανέφερα προκύπτει από την εκτίμησή μου ότι η σπατάλη του δημόσιου χρήματος σε όλα τα επίπεδα του Δημοσίου μπορεί να υπερβαίνει το 10%. Αρα, μια τέτοια μείωση μπορεί να θίξει ορισμένα τρωκτικά, αλλά δεν θα μειώσει τη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης.
Οι λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων και όλων των επιπέδων διοίκησης και πολιτικής έχουν φέρει την ελληνική οικονομία στο χείλος του γκρεμού. Ποιος θα τους κόψει τη φόρα και θα τους εμποδίσει να της δώσουν την τελευταία σπρωξιά;
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
