Η προκήρυξη των θέσεων γενικών και ειδικών γραμματέων μέσω Διαδικτύου ήταν μια πράξη αποκλειστικά συμβολική. Ενας αυστηρός κριτής θα μπορούσε, όχι άδικα, να τη χαρακτηρίσει προσχηματική εντυπωσιοθηρία. Στις θέσεις αυτές είναι εύλογο να επιλέγονται άτομα της εμπιστοσύνης της πολιτικής ηγεσίαςκαι αυτά δεν αλιεύονται από το Ιnternet. Για τον δε πολίτη το ζητούμενο δεν είναι να οριστούν γενικοί γραμματείς νεοδημοκράτες ή κομμουνιστές, αλλά να επιλεγούν οι άξιοι μεταξύ των πολιτικών εμπίστων, πράγμα κάθε άλλο παρά δεδομένο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Παρά ταύτα η συγκεκριμένη πρωτοβουλία διατηρεί θετικό συμβολισμό, που θα μπορούσε να βρει σημαντική έκφραση στην πράξη αν ο κ. Γ. Παπανδρέου τηρήσει την υπόσχεσή του για επιλογή προσωπικού αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ, ανθιστάμενος στις εξαιρέσεις και στις παράτυπες προσλήψεις συμβασιούχων. Εκεί, στο μεγάλο πλήθος των μη πολιτικών θέσεων, θα κριθούν οι αξιοκρατικές επαγγελίες της κυβέρνησης, η οποία καλείται μάλιστα να πιέσει και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου οι ενδείξεις αυθαιρεσίας αφθονούν.

Αν η κυβέρνηση βρει τις αντοχές να εξυγιάνει το σύστημα προσλήψεων, θα έχει επιτύχει πολλαπλό βήμα προόδου. Θα βελτιώσει την ποιότητα του διοικητικού προσωπικού. Θα μεταδώσει στους πολίτες ισχυρό μήνυμα δικαιοκρατίας. Και ταυτόχρονα θα κλονίσει το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων που διατρέχουν όχι μόνο τους πολιτευτές αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Το όνειρο της αποκατάστασης στο Δημόσιο δεν έχει ξεπηδήσει στον τόπο μας εν κενώ. Ηδη από τις πρώτες δεκαετίες του νεοελληνικού κράτους η ιδιωτική οικονομία παρουσιάζεται αναιμική- σε σύγκριση με τις δυτικές χώρες- στη δημιουργία θέσεων εργασίας, ενώ μεγάλο μέρος του κύκλου εργασιών της εξαρτάται από το Δημόσιο. Υπό τις συνθήκες αυτές, το τελευταίο ήταν φυσικό να αναδειχθεί ως κρίσιμος παράγοντας της οικονομίας και σημαντικότατος εργοδότης. Το γεγονός αυτό εμπλούτισε το οπλοστάσιο κυβερνήσεων και βουλευτών με ένα ισχυρότατο δέλεαρ προσέλκυσης ψηφοφόρων- την επαγγελματική αποκατάσταση. Σε τέτοιον βαθμό ώστε η σχετική συναλλαγή διέβρωσε πολιτικούς και πολίτες εξίσου. Το πόσο, είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε σχετικά πρόσφατα. Το 2001 απαγορεύθηκε από το Σύνταγμα (!) η μονιμοποίηση συμβασιούχων, το 2004 τα κόμματα υπόσχονταν και τα συνδικάτα αξίωναν την παραβίαση της συνταγματικής απαγόρευσης, χωρίς να πολυεγερθούν αντιρρήσεις ότι με τον τρόπο αυτόν ανταμείβονταν προσληφθέντες από το παράθυρο επί ζημία όσων δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και προσέβλεπαν σε κάποιον διαγωνισμό.

Δυστυχώς, αν αυτά μαρτυρούν πόσο σημαντικό είναι να καταπολεμηθεί η φαυλότητα στις προσλήψεις, άλλο τόσο υποδεικνύουν πόσο μεγάλες είναι οι αντιστάσεις (και ενδοκομματικές) που θα αντιμετωπίσει όποιος το επιχειρήσει. Με τη συμβολική προκήρυξη για τους γενικούς γραμματείς ο κ. Παπανδρέου θέλησε να δείξει ότι το εννοεί. Το αν θα το επιδιώξει θα το δούμε μόλις υπερβούμε το επίπεδο των συμβόλων για να φθάσουμε στην απτή πραγματικότητα των «απλών» υπαλληλικών θέσεωνεκεί όπου όντως παίζεται το παιχνίδι.