«Οι ημέρες του μέλιτος για το ΠαΣοΚ ήταν λίγες» εκτίμησε ο κ. Αλ. Τσίπρας, επιχαίρων για τις απεργιακές κινητοποιήσεις στον Πειραιά και προεξοφλώντας ότι η όποια αναδιαπραγμάτευση με την Cosco θα δώσει περισσότερα στην κινεζική επιχείρηση. Εποικοδομητική στάση. Αλλά και αναμενόμενη. Η άρνηση δεν αποτελεί, άλλωστε, προνόμιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το ΠαΣοΚ ως αντιπολίτευση υποσχέθηκε για το λιμάνι περισσότερα απ΄ όσα μπορούσε- αλλά και απ΄ όσα έπρεπε. Το ΚΚΕ διαβλέπει σχέδια ληστρικού πλουτισμού του κεφαλαίου όχι μόνο στον ΟΛΠ, αλλά και στην ανάπλαση της Ηλείας και, υποθέτει κανείς, παντού αλλού. Η ΠΟΜΙΔΑ αντιτάσσεται σε κάθε επαναφορά του φόρου κληρονομιάς γιατί θα πλήξει «την ελληνική οικογένεια» (φαίνεται ότι στις πολλές δεκαετίες που ίσχυσε η συγκεκριμένη φορολογία συνετρίβη η οικογένεια στη χώρα, ενώ από το τέλος του 2007 που καταργήθηκε πήρε τα πάνω της).

Δεν έχει σημασία ότι ουδείς από τους αντιδρώντες εισηγείται πώς αλλιώς μπορούν να γίνουν επενδύσεις στις προβλήτες όταν το δημόσιο ταμείο είναι άδειο ή να βγει η Ηλεία από τα αποκαΐδια ή να αντιμετωπιστεί η δημοσιονομική ασφυξία. Σημασία έχει ότι ο καθένας οχυρώνεται στο βραχυπρόθεσμο συμφέρον του- και ότι από την Αριστερά δεν πρέπει να αναμένεται σύγκλιση, είτε πρόκειται για επενδυτικά σχέδια είτε για την αποκατάσταση της αστυνόμευσης στις πόλεις και της ομαλότητας στα πανεπιστήμια.

Με άλλα λόγια, αν η νέα κυβέρνηση σε μείζονα θέματα ευελπιστεί σε συναίνεση, βέβαιον είναι ότι πρέπει να προετοιμάζεται για επιμέρους συγκρούσειςκαι για μερική υπαναχώρηση από ορισμένες, οσοδήποτε αόριστες, υποσχέσεις της. Ακόμη και αν όσα επιδιώκει, εφόσον εξειδικευθούν, είναι εύλογα ή τα μόνα εφικτά, δεν πρέπει να προσδοκά κατάφαση ούτε από την Αλέκα, ούτε από τον Αλέξη, ούτε από τους εκπροσώπους των εκάστοτε θιγομένων- ακόμη και αν αυτοί «θίγονταν» επί μισό αιώνα μέχρι προ διετίας. Μόνο που αυτοί οι αντιρρησίες, όσο και αν μπορούν να προκαλέσουν αναστάτωση, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αντανακλούν τη στάση της πλειοψηφίας.

Η μέχρι στιγμής εντύπωση μοιάζει, όντως, να υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη συμπάθεια απ΄ ό,τι προβλέπαμε, αλλά και- το κυριότερο- ότι μεγάλο πλήθος πολιτών έχει καθαρότατη εικόνα για την κατάσταση της χώρας και βούληση να συμπράξει σε μια ανορθωτική προσπάθεια- αρκεί να είναι γνήσια, στιβαρή και ισόρροπη στην κατανομή του κόστους. Αυτή η πλειοψηφία- υπό αυτές τις προϋποθέσεις- μπορεί να έχει «μήνα του μέλιτος» με το ΠαΣοΚ πολύ πιο παρατεταμένο απ΄ ό,τι εύχεται ο κ. Τσίπρας. Και αν η κυβέρνηση έχει τη συναίνεση του κόσμου, εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ θα της περισσεύει. Αρκεί ο κ. Παπανδρέου να προχωρήσει γρήγορα σε μέτρα ουσιωδέστερα από τις περικοπές στα κρατικά αυτοκίνητα (απαραίτητες, πάντως) και να μη διστάσει μπροστά σε λελογισμένες ρήξεις όπου τις κελεύει η ανάγκη.