Για τρίτη φορά σε μία διετία η εθνική οικονομία βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εκλογικής αναμέτρησης. Το κόστος με το οποίο επιβαρύνεται ο φορολογούμενος πολίτης είναι τρεις φορές επί 300 εκατομμύρια ευρώ, με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, 900 εκατομμύρια ευρώ.
Η σπατάλη που διαπερνά το Δημόσιο αποδεικνύεται περίτρανα, αφού θα μπορούσαν τον Ιούνιο να γίνουν διπλές εκλογές και να μην επιβαρυνθεί σε μια περίοδο λιτότητας ο φορολογούμενος με 300 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό και μόνο αποτελεί μια ατράνταχτη απόδειξη για την ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ στην κατάρρευση των δημοσίων οικονομικών.
Αυτή τη φορά όμως οι συνθήκες αφήνουν ελάχιστα περιθώρια ολιγωρίας: η κυβέρνηση που θα λάβει τη λαϊκή εντολή στις 4 Οκτωβρίου καλείται να βρει άμεσα διεξόδους στο πιεστικό δημοσιονομικό πρόβλημα που έχει φέρει τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Η πραγματική τεχνογνωσία των νέων υπουργών θα πρέπει να είναι απαραίτητο προσόν. Αλλιώς η χώρα θα ακολουθήσει την ίδια πορεία διεθνούς κηδεμονίας και υποβάθμισης, που έχουν ήδη ακολουθήσει χώρες της «περιφέρειας» της ΕΕ, με πρώτο παράδειγμα αυτό της Ουγγαρίας.
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε δεινή θέση. Ελάχιστοι όμως τολμούν να επισημάνουν ότι την ευθύνη για τα αδιέξοδα φέρουν οι πολιτικοί που δημιούργησαν ένα στείρο μοντέλο ανάπτυξης, βασισμένο στον αχαλίνωτο δανεισμό Δημοσίου και ιδιωτών και στην ξέφρενη σπατάλη πολύτιμων πόρων από το Δημόσιο, προσφέροντας ελάχιστα στην αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Σοβαρές προτάσεις και υποσχέσεις ανάπτυξης χωρίς επιδοτήσεις και χωρίς διαπλοκή αγνοούνται.
Δεδομένου ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οικονομικό και πολιτικό, είναι αναγκαία μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικών:
– Η χώρα χρειάζεται νέο αναπτυξιακό μοντέλο. Η υπερκατανάλωση με δανεικά δεν μπορεί να συνεχισθεί, ούτε και η κατασπατάληση δημοσίων πόρων σε έργα και Δημόσια Διοίκηση που δεν εξυπηρετούν τον πολίτη. Σε αυτές τις εκλογές οι ψηφοφόροι θα πρέπει να αναζητήσουν και να επιβραβεύσουν αναπτυξιακές προτάσεις που θα κατατείνουν στην αναβάθμιση της χώρας και θα κατανέμουν τα οφέλη στο σύνολο της κοινωνίας.
– Πρέπει να τολμήσουμε τις μεγαλύτερες δυνατές, ριζοσπαστικές, περικοπές δαπανών από μηδενική βάση, όπως για παράδειγμα η μείωση του αριθμού των βουλευτών, αλλά και η περικοπή δαπανών που διατίθενται αφειδώς για να λειτουργούν τα περιττά τηλεοπτικά κανάλια όπως αυτό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.
Το ζητούμενο πλέον δεν είναι η προσωπική προβολή υπουργών, αλλά η διάσωση της οικονομίας από την κατάρρευση.
Ο κ. Αλ. Μωραϊτάκης είναι πρόεδρος του ΣΜΕΧΑ.
