Oτι η οικονομική θέση της χώρας είναι δυσχερής δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία. Ομολογείται απ΄ όλους. Η διαφορά βρίσκεται στη συνταγή, στη μέθοδο εξόδου από την κρίση.
Ο κ. Καραμανλής υπόσχεται τώρα μόνο πόνο και δάκρυ. Υποστηρίζει ότι με σκληρές περικοπές δαπανών, πάγωμα μισθών και συντάξεων και εφαρμογή περιοριστικών πολιτικών σε όλη τη ζώνη του κράτους μπορεί να εξασφαλισθεί η ζητούμενη εξισορρόπηση των δημοσίων οικονομικών.
Το ΠαΣοΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου αποκρούουν ως μονοσήμαντη την επιλογή Καραμανλή και επιμένουν ότι η κρίση είναι διπλή: δημοσίων οικονομικών και παραγωγής. Εξηγούν δε ότι χωρίς τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν μπορεί να υπάρξει εξισορρόπηση των δημοσίων οικονομικών. Και όντως μια αγορά νεκρή δεν μπορεί να αποδώσει έσοδα στο κράτος. Γι΄ αυτό και καλλιεργούν την προσδοκία και την ελπίδα.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα που ευλόγως τίθεται είναι πού θα βρεθούν οι πόροι για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Ο κ. Παπανδρέου υποστηρίζει μετά πάθους ότι υπάρχουν και πρέπει να αναζητηθούν στα ανείσπρακτα χρέη και στην ατέλειωτη κρατική σπατάλη. Ορισμένοι θεωρούν υπεραισιόδοξη την επιλογή Παπανδρέου.
Ομως υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το 1993, μετά την κατάρρευση της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε αναδειχθεί αντίστοιχο πρόβλημα, και στο ανάλογο ερώτημα «πού θα βρεθούν τα λεφτά» διατυπώνονταν παρόμοιες αμφισβητήσεις με τις σημερινές.
Η πραγματική ζωή και η τότε εκλεγείσα κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου απέδειξαν ότι όντως υπήρχαν τα λεφτά και βεβαίως βρέθηκαν οι τρόποι για να εισπραχθούν ή να εξοικονομηθούν.
Ας ανατρέξουμε λοιπόν στο 1993, κάτι έχουμε να διδαχθούμε από εκείνη την εμπειρία.
