Η ελληνική Αριστερά, για πολλούς και διάφορους λόγους, υπήρξε πάντοτε από τον Εμφύλιο κι εδώ έννοια θετική στα πολιτικά συμφραζόμενα του τόπου, ακόμη και για ανθρώπους που δεν την ψήφισαν ποτέ. Δικαιολογημένα ή όχι, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, η ελληνική Αριστερά είχε συνδεθεί, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σχήμα, με έναν αφιλοκερδή ρομαντισμό. Ετσι καθώς επιζητούσε μάλλον το ανέφικτο, μπορούσε να διατηρεί ανέπαφο τον μεσσιανικό χαρακτήρα της και κυρίως τη φιλελεύθερη και ανεξίθρησκη πολιτική ηθική της. Αυτή την εν πολλοίς ιδανικο ποιημένη εικόνα της Αριστεράς δεν τη δημιούργησαν και ενίσχυσαν μόνο ο αγώνας και η θυσία χιλιάδων ιδεολόγων αριστερών πατριωτών από το 1940 ως τη Δικτατορία, αλλά, κυρίως, θα έλεγα, η ομολογημένη απόφασή της να αποδεσμευτεί από δογματισμούς και αγκυλώσεις. Σε ποιον βαθμό, πάντως, πέτυχε η Αριστερά, ως πολιτικός σχηματισμός, αυτή την «καθαρτήρια πορεία» είναι συζητήσιμο. Ομως και όταν οι ηγέτες της Αριστεράς έδειχναν αμήχανοι και κάποτε αντιδραστικοί, η αριστερή παράταξη διέθετε πάντοτε φωτεινά μυαλά που, ακόμη και από το περιθώριο, έδειχναν τον σωστό δρόμο.
Παρά ταύτα, παρά τις ευοίωνες προοπτικές, η ελληνική Αριστερά ως πολιτικός οργανισμός, από τη μεταπολίτευση κι εδώ, ουδέποτε μπόρεσε να αποδεσμευτεί όντως από τα παλαιά σύνδρομα του πολιτικού αυτισμού και από τις αρχαίες φοβίες να μη χάσουμε κάτι που ουδέποτε είχαμε. Η Αριστερά, παρά τις θεωρητικές δυνατότητες, στην πράξη δεν μπόρεσε να αναζητήσει και κυρίως να βρει το καινούργιο και το τολμηρό, καθώς η λογική «κάλλιο πέντε και στο χέρι» την έκανε να στραβίζει συνεχώς και να λοξοκοιτάζει εκεί όπου δεν θα έπρεπε… Για τούτο και κατίσχυσε τελικά η επεκτατική ορμή του νεαρού ΠαΣοΚ. Η ευρύτερη και απογοητευμένη αριστερή κοινότητα εκεί κατέφυγε. Εκεί μεταλλάχθηκε σε μεγάλο βαθμό, χωρίς ωστόσο να ξεχάσει τις καταβολές και τις κρυφές ελπίδες για Επανίδρυση. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο περίπου, για λόγους ιστορικής συγκυρίας, η Αριστερά κατέγραψε, δημοκοπικά έστω, ποσοστά που τη θάμπωσαν τόσο ώστε να μην εννοήσει τι πράγματι συμβαίνει. Αντίθετα και παρά τον εγγενή αφιλοκερδή χαρακτήρα της Αριστεράς, η «ηγεσία» της διέπραξε ασύγγνωστα πολιτικά λάθη, που έδειξαν περίτρανα πως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»! Δεν είμαστε αριστεροί επειδή βρεθήκαμε στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. ΄Η να το πούμε αλλιώς: η Αριστερά δεν ταιριάζει σε όλους εκείνους που έτυχε να διαχειρίζονται, την ούτως ή άλλως, επισφαλή τύχη της Αριστεράς…
Δεν αμφισβητούμε τη δημοκρατικότητα, τις «περγαμηνές» και τις καλές προθέσεις κανενός, ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να αρνηθούμε πως υπάρχουν αξιόλογα και σκεπτόμενα στελέχη στη σημερινή Αριστερά. Ομως πώς είναι δυνατόν να δεχθούμε πως αυτή η άθλια κοκορομαχία των 11 ή 12 ή 15 «αρχηγών», που συνωστίζονται ποιος θα υπογράψει πρώτος, είναι η αρμόζουσα εικόνα ενός αριστερού πολιτικού οργανισμού; Πώς είναι δυνατόν να πιστέψουμε στην αφιλοκέρδεια, στον συντροφικό αλτρουισμό και εντέλει στην πολιτική αξιοπιστία όλων αυτών των «καπετάνιων» που αν μη τι άλλο δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στην Ιστορία ενός πολιτικού οργανισμού που πέρασε όλον τον 20ό αιώνα με αγώνες και θυσίες; Η δελφινολογία φαινόταν ως τώρα να σχετίζεται με τα δύο μεγάλα κόμματα. Ομως, σήμερα πώς μπορούν οι 11 «αρχηγοί» να μας πείσουν πως η «ένωσή» τους (αν τελικά επιτευχθεί) οφείλεται στη γενναιότητά τους να υπηρετήσουν τον Λαό, μέσα από τις τάξεις της Αριστεράς, και όχι στην υστεροβουλία μιας προσωπικής «επιτυχίας»; Ποια είναι, αλήθεια, η συνισταμένη όλων αυτών των παρδαλών «συνιστωσών»;
Ταιριάζει λοιπόν η Αριστερά σε όσους, είτε το επιδιώκουν συνειδητά ή τους βγαίνει ασυνείδητα, γελοιοποιούν, καταρρακώνουν και διαλύουν, για προσωπικά μικροπολιτικά συμφέροντα, μια ιδεολογία και ένα φιλελεύθερο κίνημα που άντεξε σε διωγμούς, εξορίες και θανάτους; Και το κυριότερο, τι θα συμβεί στην πολιτική Ιστορία του τόπου, αν καταφέρουν να βρεθούν οι άνθρωποι αυτοί, ταιριαστοί και αταίριαστοι, στα έδρανα της Βουλής; Θα μας επαναλάβουν ότι ο περυσινός Δεκέμβριος ήταν ο μεγάλος επαναστατικός «Δεκέμβρης», ή θα καλέσουν πάλι στην πρώτη ευκαιρία μαθητές και φοιτητές σε ανόητες και αντιδημοκρατικές καταλήψεις; Το ερώτημα είναι: θα κάνουν άραγε την περεστρόικά τους οι ένδεκα; Θα τολμήσουν να υπερβούν τις εγγενείς δυσκολίες τους και να γίνουν όντως αριστεροί πολιτικοί; ΄Η θα εξακολουθούν να λένε και να γράφουν άσχετα και μίζερα, να παριστάνουν τους «απροσκύνητους» και να πουλούν συνεχώς τις «προσφορές» τους και τους «αγώνες» τους; Να λείπει το βύσσινο τότε. Ας μείνει η Αριστερά σε όσους τους πάει και τους ταιριάζει, είτε την ψηφίζουν είτε όχι. Είτε είναι στη Βουλή είτε όχι. Αυτή η «κρυφή» Αριστερά δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ, παρά τις ματαιωμένες ελπίδες, παρά τις καταθλιπτικές δημοσκοπήσεις. Παρά την υστεροβουλία και τον πολιτικό αμοραλισμό. Ας μείνει κρυφή και ποθητή. Πού ξέρεις;
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
