Η συζήτηση και οι καβγάδες που γίνονται στην Αριστερά για την Αριστερά ξεκινούν από το αξίωμα ότι υπάρχει μόνο μία, η δική μας. Της παρέας μας, της οργάνωσής μας. Αλλος λίγο, άλλος πολύ, ο καθένας μας είναι θεματοφύλακας της καθαρότητας, έχει τη λύση έτοιμη στην τσέπη του. Τον περισσότερο χρόνο μας τον αναλώνουμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον. Και προτιμάμε το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» αν δεν είναι η δική μας (αριστερή) ψυχή αυτή που κερδίζει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν χρησιμεύει σε τίποτε να την κρύψουμε, αλλά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις αιτίες.
Αλλιώς ακόμη και οι πιο ανιδιοτελείς εκκλήσεις στην ενότητα, οι πιο γενναιόδωρες προσπάθειες συνασπισμού και συμμαχιών είναι καταδικασμένες να παραμένουν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Η Αριστερά, οι κομμουνισμοί, υπήρξαν και είναι περισσότεροι από ένας. Οι ανταγωνιστικοί αντικαπιταλισμοί ακόμη περισσότεροι. Ποιοι είναι οι σωστοί; Οι δικοί μας ή οι δικοί τους; Ερώτηση χωρίς απάντηση.
Η γενιά μου (αυτοί που πολιτικοποιήθηκαν μεταξύ του ΄68 και του ΄77) είναι δέσμιοι μιας πολιτικής κουλτούρας που απαιτεί να «ηγεμονεύσει» (θα έλεγα:
να εξοντώσει) όποιον εκφράζει οπτικές διαφορετικές από τις δικές μας.
Εφαρμόζει το αντίθετο από αυτό που επαγγέλλεται: μια κοινωνία ελευθερίας και αλληλεγγύης. Επιπλέον, όπως διδάσκουν οι επιστήμονες της οργάνωσης (και όπως έλεγε ο πρόεδρος Μάο), υπάρχει η αρχή της επιβίωσης που μεταλλάσσει τις ηγετικές ομάδες, ακόμη και των πιο μικρών γκρουπούσκουλων, σε ολιγαρχίες. Τις πιο αντιεξουσιαστικές στα λόγια ομάδες σε σκληρούς στην πράξη εξουσιαστές.
Πέρα όμως από τις παρέες, τις οργανώσεις, τα κόμματα, τους αρχηγούς και τους μηχανισμούς. Πέρα από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ο «λαός της Αριστεράς». Αυτός που δεν έχει άλλους λόγους να είναι μαζί εκτός από τις κοινές ιδέες, ελπίδες, οράματα.
Οπως έλεγε ο Εκεχαρτ Κνίπεντορφ:
«Το πρωταρχικό κίνητρο της Αριστεράς είναι η ηθική εξέγερση». Πιστεύω ότι αυτός ο «λαός της Αριστεράς» είναι στη βάση πολύ πιο ομοιογενής, πολύ πιο «πολιτικός» από τις διάφορες «μοναδικές Αριστερές» που τον διεκδικούν. Ζητεί κατάργηση της επισφαλούς εργασίας, διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, αξιοκρατία, πρόσβαση όλων στην Υγεία και στην Παιδεία, κατάργηση των προνομίων της κάστας (πολιτικές οικονομικές και μεντιακές)
που κυβερνά τη χώρα. Ζητεί από την Αριστερά να πει τι θα έκανε βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα αν ήταν κυβέρνηση: για την άνοδο του εισοδήματος, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την εκπροσώπηση στις αποφάσεις των αδύναμων ομάδων και τάξεων. Ισως σε πολλούς τα παραπάνω φανούν λίγα, ρεφορμιστικά, σοσιαλδημοκρατικά. Καθόλου επαναστατικά.
Ισως για άλλους είναι αριστερότερο το ποιος θα ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα τιμαροποιηθεί η εξουσία μεταξύ των φεουδαρχών του. Θα επιβεβαιώσουν έτσι ότι το «φάντασμα της ελπίδας» (όπως έγραψε χθες η Πέπη Ρηγοπούλου στην «Ελευθεροτυπία») δεν θα είναι υποψήφιο όχι μόνο στις επόμενες αλλά σε πολλές, πάρα πολλές εκλογικές αναμετρήσεις του μέλλοντος.
