Oυδείς έχει αντίρρηση να παραδώσει η κυβέρνηση την ΕΥΠ στο κράτος. Η πείρα της και ο εξοπλισμός της μπορούν θαυμάσια να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος, και άλλωστε σε αυτήν τη σύγκρουση δεν περισσεύει κανείς.

Πολλοί, όμως, έχουμε βάσιμες αντιρρήσεις να παραδώσει η κυβέρνηση το κράτος στην ΕΥΠ. Να αναθέσει, δηλαδή, στην υπηρεσία πληροφοριών το γενικό πρόσταγμα των διωκτικών αρχών. Οχι λόγω του αμαρτωλού παρελθόντος της. Ζούμε εδώ και 35 χρόνια την καλύτερη δημοκρατία της σύγχρονης ιστορίας μας και κανείς δεν νομιμοποιείται στο όνομα κάποιου παρελθόντος να αντιμετωπίζει τις υπηρεσίες της Δημοκρατίας κακόβουλα ή καχύποπτα.

Για να διατηρηθεί όμως η δημοκρατία και να γίνει ακόμη καλύτερη, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: ο σεβασμός της νομιμότητας και η διάκριση των εξουσιών να αποτυπώνονται και σε μια διάκριση των μηχανισμών. Οταν ο καθένας κάνει τη δουλειά του αλλά μόνο τη δουλειά του, τότε και οι άλλοι θα κάνουν καλύτερα τη δική τους.

Διάβαζα την εξαιρετική έρευνα για «Τα άδυτα της ΚΥΠ» που είχε κάνει το 1977 στο «Βήμα» ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης. Και διαβάζοντάς την συνειδητοποιούσα πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα αλλά και ταυτοχρόνως πόσο δύσκολα αλλάζουν οι νοοτροπίες. Η ΚΥΠ-ΕΥΠ είναι μια υπηρεσία με πολλές αμαρτίες, με ελάχιστες επιτυχίες, αλλά κυρίως με μια απίστευτη αναποτελεσματικότητα.

Μόνο και μόνο την υπόθεση Οτσαλάν να θυμηθεί κανείς, αρκεί για να αναρωτηθεί αν την υπηρεσία χαρακτηρίζει περισσότερο ο ερασιτεχνισμός ή η βλακεία. Επί σειρά ετών ξοδεύονταν απροσδιόριστα ποσά από χρήματα του ελληνικού λαού για να χρηματοδοτηθούν διά της «δεσποινίδος Κατεχάκη» είτε «η προσέγγιση με τους Κούρδους» είτε «η αναζήτηση των αγνοουμένων της Κύπρου», αλλά κυρίως αυτοί που (υποτίθεται) δραστηριοποιούνταν για το ένα ή για το άλλο. Και τελικά, εκτός από τους αγνοουμένους της Κύπρου, λέγεται ότι αγνοείται και μια βαλίτσα με δολάρια που εκταμιεύτηκαν για να βρει φιλόξενη χώρα υποδοχής ο αρχηγός του ΡΚΚ.

Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ υποστήριξε κάποτε ότι σε δύο χώρες δεν μπορούν να υπάρξουν μυστικές υπηρεσίες: στην Κίνα επειδή δεν μιλάει κανείς και στην Ελλάδα επειδή μιλούν όλοι. Μόνο στην Ελλάδα, ας πούμε, θα δίνονταν στη δημοσιότητα οι απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις μεταξύ των μελών της συμμορίας Βλαστού. Σε όλο τον κόσμο πιάνουν συμμορίες, παντού οι διωκτικές μέθοδοι είναι λίγο-πολύ ίδιες, αλλά πουθενά δεν κυκλοφορούν οι συνδιαλέξεις σαν σινερομάντζα. Οι μυστικές υπηρεσίες παραμένουν εξ ορισμού μυστικές – δεν αποτελούν αντικείμενο δημόσιας διαβούλευσης στα πρωινάδικα…

Δεν ξέρω αν αυτά πλήρωσε ο Κοραντής αλλά δεν μου φαίνεται να κακόπεσε στην κυβέρνηση που το πανελλήνιο ασχολείται με τη «Βρωμού» και όχι με τα οικονομικά μέτρα του Παπαθανασίου. Και εκεί, δυστυχώς, κρύβεται το μεγαλύτερο πρόβλημα της νέας κατάστασης: να υποταγεί η ΕΥΠ σε πολιτικές ή/και κομματικές σκοπιμότητες. Να λειτουργήσει, δηλαδή, ως μακρός βραχίονας όχι της έννομης τάξης και της συντεταγμένης πολιτείας αλλά της εκάστοτε κυβέρνησης. Και αυτό δεν το αντέχει ο τόπος- ακόμη λιγότερο όμως η «δεσποινίς Κατεχάκη»…