Oι διαφωνίες για τον χρόνο που θα απαιτηθεί ώστε να πλησιάσουμε στην αρχή του τέλους της μεγάλης κοινωνικοοικονομικής κρίσεως της εκατονταετίας διατηρούν όλη τους την οξύτητα. Δεν γνωρίζουμε έτσι ακόμη αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια ανάκαμψη τις τελευταίες εβδομάδες του 2009 ή τα μέσα του 2010. Δεν έχουμε όμως καμία αμφιβολία ότι η σημερινή δραματική εικόνα ως τότε θα διατηρηθεί, με τον αριθμό των ανέργων να αυξάνεται κατά εκατομμύρια. Οι περιστάσεις το θέλησαν η αναμέτρηση για την ανάδειξη των υπερεπτακοσίων νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μην επηρεάζεται από τα στοιχεία αυτά. Ο χρόνος της δεν έχει μεταβληθεί. Και καθώς η 7η Ιουνίου πλησιάζει, με απόσταση τριών μόλις εβδομάδων, τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα αρχίζουν να προετοιμάζονται την τελευταία, όπως πάντα, στιγμή για να διεκδικήσουν τις ψήφους των ευρωπαίων πολιτών. Είναι πολλά τα παράδοξα που την τελευταία αυτή περίοδο «ανακαλύπτονται» ξανά. Ανακαλύπτεται πρώτο το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που στα 30 χρόνια της λειτουργίας του μπορεί να μην ανέδειξε κυβερνήσεις, αλλά δεν έπαυσε να αποκτά διαρκώς και περισσότερες αρμοδιότητες και επιρροή, με τη διαφορά ότι οι αρμοδιότητες αυτές πολύ λίγο επισημάνθηκαν από τα εθνικά πάντοτε μέσα ενημερώσεως που επιμένουν συνήθως να το αγνοούν ή να το υποτιμούν. Ανακαλύπτεται ακόμη η κατάσταση μιας Ευρώπης που μπορεί να επεκτάθηκε πολύ, αλλά δυσκολεύεται ακόμη να λειτουργήσει, έχει πάντοτε το πρόβλημα να επικυρώσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας δύο χρόνια μετά την έγκρισή της. Με την παγκόσμια κρίση σε πλήρη ακόμη έξαρση και τις επισημάνσεις που αναφέρθηκαν, αναρωτιέται κανένας σε ποιο κλίμα θα διενεργηθούν οι επικείμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ποιες ελπίδες θα μπορούσαν να στηρίξουν. Προτάσεις λύσεων στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αναζητήθηκαν στον νεοκεϊνσιανισμό και σε εξίσου παλιές θεωρίες άλλων εποχών. Και τα πρόχειρα προγράμματα των ευρωπαϊκών κομμάτων δεν προσφέρουν καλύτερες. Πώς να συγκινηθούν οι ψηφοφόροι και να προσέλθουν στις κάλπες, αντί να προτιμήσουν τις θάλασσες και τις εξοχές, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος;

Το ποσοστό της αποχής μπορεί να αποδειχθεί υψηλό. Αλλά φαίνεται ότι δεν χρειάζεται από τώρα να απογοητευόμαστε. Γιατί, όπως έχει και παλαιότερα αποδειχθεί, οι ψηφοφόροι συνηθίζουν στις ευρωπαϊκές εκλογές, κατά σημαντικό ποσοστό, να ψηφίζουν εναντίον ή και υπέρ των εθνικών τους κομμάτων και κυβερνήσεων. Στο σημείο αυτό χρειάζεται ίσως να σημειωθεί και το μεγαλύτερο παράδοξο των προσεχών ευρωεκλογών. Σε περίοδο παγκόσμιας κρίσεως, που δημιουργήθηκε από την απληστία των οικονομικών παραγόντων και την έλλειψη κάθε ουσιαστικού ελέγχου των δυνάμεων της αγοράς, οι δημοσκοπήσεις μάς δείχνουν ότι δεν είναι οι διάφοροι παλιοί και νέοι φιλελευθερισμοί αλλά οι σχηματισμοί της Κεντροαριστεράς που αντιμετωπίζουν σημαντικό κίνδυνο. Στη Γαλλία, π.χ., οι σφυγμομετρήσεις εμφανίζουν την κυβερνητική παράταξη UΜΡ στο 27% των προθέσεων ψήφου και τους σοσιαλιστές στο 21,5% να απειλούνται από αντικαπιταλιστές και αριστερά μέτωπα, αλλά και το αντισαρκοζικό Κέντρο του Φρανσουά Μπαϊρού. Πώς θα μπορούσε κανένας να επιχειρήσει να ερμηνεύσει αυτά τα ανεξήγητα των δύσκολων καιρών της περιόδου;

Ο πρέσβης κ. Γ. Ν. Αναστασόπουλος είναι μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην UΝΕSCΟ και πρόεδρος της Γενικής Διασκέψεως της UΝΕSCΟ.