Η διάκριση εξουσιών αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Ωστόσο εξαρτάται από τη συνταγματική τάξη κάθε χώρας η έκταση της διάκρισης αυτής. Π.χ., στη χώρα μας συνήθως το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου και οι υφυπουργοί είναι και μέλη του νομοθετικού σώματος. Για την ειδικότερη περίπτωση της απόφασης για την παραπομπή ή μη υπουργού που κατηγορείται πρέπει να σημειωθεί ότι σε όλον τον κόσμο κατ΄ αντιστοιχία προς την ασυλία των βουλευτών τα κοινοβούλια αποφασίζουν για την παραπομπή των υπουργών στη Δικαιοσύνη.

Βεβαίως οι βουλευτές οφείλουν στην προκειμένη περίπτωση να απεκδυθούν του κομματικού τους ρόλου και να αποφασίζουν με κριτήριο την ύπαρξη ή όχι ενδείξεων παραπομπής, παραμένοντες ανεπηρέαστοι από κομματικές γραμμές, media και συναισθήματα. Αν σήμερα θεωρείται ότι δεν ψήφισαν έτσι στην υπόθεση Παυλίδη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο, όπως προτείνουν ορισμένοι, υπό το φως των γεγονότων και του θορύβου που έχει δημιουργηθεί.

Η εξέταση υποθέσεων που αφορούν υπουργούς από τη Δικαιοσύνη χωρίς καμία μεσολάβηση της Βουλής θέτει εν αμφιβόλω επίσης την έννοια της ασυλίας των βουλευτών, η οποία αποτελεί θεσμό σε όλα τα κοινοβούλια του κόσμου.

Το ότι πρέπει να επανεξετασθεί κατά την επόμενη αναθεώρηση το άρθρο 86 του Συντάγματος δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό όμως πρέπει να γίνει εν ψυχρώ, αντικειμενικά και σε καμία περίπτωση υπό την πίεση του πολιτικού σκηνικού ή των κομματικών συσχετισμών.

Η απαξίωση των πολιτικών και των κομμάτων σήμερα όπως εμφανίζεται στις έρευνες κοινής γνώμης ασφαλώς πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύτερες σκέψεις. Διότι οι πολίτες επιλέγουν τους εκφραστές τους στην πολιτική, αλλά οι πολιτικοί δεν πρέπει να λησμονούν ότι ως δημόσια πρόσωπα οφείλουν με τη συμπεριφορά τους να εκφράζουν απαρέγκλιτα τις αρχές, τις αξίες και την πολιτική ιδεολογία που επαγγέλλοντο προ των εκλογών. Σε κάθε περίπτωση αποτελεσματική πολιτική χωρίς ηθική δεν υπάρχει.