Δεν περιμένετε, βεβαίως, από εμένα να σας πω τι σόι πράγμα είναι ο Μπερλουσκόνι . Ο ίδιος φροντίζει να τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα όλες τις σελίδες των εφημερίδων: από τα πολιτικά σχόλια και τα ερωτικά κουτσομπολιά ως το αθλητικό, το τηλεοπτικό και το… δικαστικό δελτίο!
Να σημειώσω, όμως, ότι αυτό το εντελώς ιδιότυπο πολιτικό προϊόν χαίρει δημοφιλίας 56% μέσα σε βαριά οικονομική κρίση, ενώ ως μόνη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση των οικονομικών δυσκολιών αναφέρεται η προτροπή σε μια άνεργη κοπέλα«να παντρευτεί έναν εκατομμυριούχο». Ομολογώ ότι ο Μπερλουσκόνι με εκπλήσσει. Για ένα πρόσωπο που κινείται στα όρια της γραφικότητας, δείχνει απίστευτες πολιτικές αντοχές. Δεκαπέντε χρόνια τώρα κυριαρχεί στην ιταλική πολιτική σκηνή, χειροκροτούμενος ή αποδοκιμαζόμενος, συνήθως κερδίζοντας και σπανίως χάνοντας.
O «Εconomist» (που δεν τον έχει και στην καρδιά του…) σημείωνε προσφάτως ότι ο Μπερλουσκόνι κατάφερε μέσα σε αυτή τη δεκαπενταετία να μετατρέψει το ακραίο σε αυτονόητο. Στην αρχή, λόγου χάρη, η συντριπτική πλειονότητα των Ιταλών γελούσε όταν τον άκουγε να αποδίδει τα δικαστικά του μπλεξίματα σε μια συνωμοσία «κομμουνιστών δικαστών». Σήμερα, η πλειοψηφία των Ιταλών δηλώνει στις δημοσκοπήσεις πεπεισμένη ότι ο Μπερλουσκόνι είναι στόχος μιας τέτοιας συνωμοσίας.
Πώς το κατάφερε; Μια ερμηνεία που διατυπώθηκε προσφάτως είναι ότι η σημερινή πλειονότητα των Ιταλών έχει ανατραφεί με τους κώδικες και τα συστήματα αξιών της τηλεοπτικής αυτοκρατορίας Μπερλουσκόνι, τα οποία ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι ενσαρκώνει καλύτερα από όλους στην πολιτική ζωή. Οι πολίτες ψηφίζουν, δηλαδή, αυτό που έμαθαν να τους αρέσει.
Είναι μια εξήγηση. Στην οποία θα πρόσθετα και μια δεύτερη, ευρύτερου ενδιαφέροντος. Ως τώρα, οι δημοκρατίες επέλεγαν να εκπροσωπούνται από πολιτικούς που ήταν «όπως οι ψηφοφόροι τους». Από ανθρώπους της διπλανής πόρτας που πρέπει να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι, αν θέλουν να εκπροσωπούν και τους υπόλοιπους.
Αναρωτιέμαι μήπως η τηλεοπτική δημοκρατία άνοιξε την πόρτα σε ένα νέο είδος πολιτικών. Οχι σε αυτόν που είναι«σαν όλους»αλλά σε αυτόν που ξεχωρίζει«από όλους τους άλλους». Από«πολίτης της διπλανής πόρτας»,ο πολιτικός πλέον εκτοξεύεται στον γαλαξία των «celebrities», των σταρ. Ενας γαλαξίας που περιλαμβάνει τον Μπερλουσκόνι αλλά και τονΣαρκοζί, ίσως και τον Ομπάμα.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε η δημοκρατία αλλάζει επειδή η κοινωνία άλλαξε. Και μαζί της, οι όροι της πολιτικής. Συνεπώς, το πότε θα συμβεί και στην Ελλάδα είναι απλώς θέμα χρόνου.
