Μετά τις χθεσινές ντιρεκτίβες του κ. Αλμούνια για γενική μείωση των μισθών, είναι πλέον εμφανές ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι ένα πράγμα έχουν ξεκάθαρα στο μυαλό τους οι επιχειρηματίες και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης: η κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να επιβάλουν και νομοθετικά την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των επιχειρήσεων. Η αγία τριάδα- κέρδος, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότηταγίνονται ο ιερός κανόνας στον οποίο πρέπει να καμφθεί η εργασία.
Οι αποχρώσες ενδείξεις για το σχεδιαζόμενο έγκλημα είναι τους τελευταίους μήνες πολύ πιο εμφανείς από εκείνες της υπόθεσης Παυλίδη: Ο φόβος και οι εκβιασμοί στους χώρους εργασίας εξαπλώνονται. Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το δικαίωμα στην απεργία περιορίζονται. Οι κινητοποιήσεις, όταν δεν μπορούν να υπονομευθούν εκ των έσω, ποινικοποιούνται. Στόχος οι μισθοί, οι συντάξεις, οι συλλογικές συμβάσεις. Η επισφαλής εργασία και οι μειώσεις των μισθών έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται.
Η ολική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί τον βασικό άξονα εξόδου από την κρίση για τα οικονομικοπολιτικά κέντρα εξουσίας.
Η τελική λύση που θα δοθεί μετά τις εκλογές (το έχει ήδη εξαγγείλει η κυβέρνηση) θα προβλέπει την αλλαγή του συστήματος συμβάσεων. Στόχος ο μισθός να γίνει μια εξαρτημένη μεταβλητή του κέρδους και ο περιορισμός των δικαιωμάτων των εργαζομένων υπέρ των δικαιωμάτων των εργοδοτών.
Απεργίες και εργασιακές συγκρούσεις θα περιοριστούν «για το καλό του έθνους» και τα συνδικάτα θα κληθούν να διασφαλίσουν την εργασιακή και κοινωνική ειρήνη. Θα κληθούν να είναι συνένοχα στην εργασιακή αντιμεταρρύθμιση, πάντα για το καλό του έθους. Η επίθεση εναντίον των εργαζομένων είναι πλέον ανοιχτή, αλλά η αντίδραση από τα κόμματα της Αριστεράς, αυτά που θα έπρεπε να έχουν τις ρίζες τους στον κόσμο της εργασίας, είναι θολή, αποσπασματική και σπασμωδική. Και αυτό οδηγεί, όπως η Ιστορία διδάσκει, σε αυταρχικές εξόδους από την κρίση.
Χωρίς μια εναλλακτική πρόταση στο σύστημα, επικρατούν οι ατομικές επιλογές σωτηρίας. Ο καθένας αναζητεί το δικό του καταφύγιο από τη θύελλα.
Μια κοινή γνώμη αποπροσανατολισμένη, χωρίς πυξίδα, στρέφεται στις πολιτικές δυνάμεις που δίνουν στην αγωνία της απλουστευτικές απαντήσεις δεξιού λαϊκισμού ή αποδέχεται τις μαγικές λύσεις των κομμάτων εξουσίας: η σωτηρία των επιχειρήσεων είναι η σωτηρία της εργασίας.
