Το habeas corpus, η αρχή της αθωότητας μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου, η προστασία από αυθαίρετες συλλήψεις, η προστασία της ιδιωτικής σφαίρας του πολίτη είναι κανόνες και αρχές που τους τελευταίους αιώνες επέτρεψαν την πολιτισμένη συμβίωση, που εγγυήθηκαν το κράτος δικαίου. Αυτές τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, καταργεί η κυβέρνηση. Πράγματι, το κράτος θωρακίζεται, όχι όμως ενάντια στην τρομοκρατία αλλά ενάντια στους ίδιους τους πολίτες του που θεωρεί εν δυνάμει τρομοκράτες. Η άνεση, για να μην πω η λύσσα, με την οποία στο όνομα της Δημοκρατίας οι ισχυρές τάξεις και οι μιντιακοί χωροφύλακές τους γκρεμίζουν τους νομικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς πυλώνες της αστικής δημοκρατίας αποκαλύπτει με πόση υποκρισία υπερασπίζονταν αυτές τις αξίες και με πόσο κόπο τις τηρούσαν.

Το δίκαιο αποχωρίζεται τον νομικό πολιτισμό και ανακτά το αληθινό του πρόσωπο: όχι κωδικοποίηση αρχών παγκοσμίως αποδεκτών που εγγυώνται την πολιτισμένη συμβίωση των ανθρώπων και την προστασία του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία των εξουσιών, αλλά ένας συμβιβασμός ανάγκης που κανονίζει τις σχέσεις μεταξύ ομάδων εξουσίας και κυρίως ένας μηχανισμός καταστολής όσων τις αμφισβητούν.

Σήμερα που το σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, σήμερα που οι κοινωνικές συγκρούσεις και τα υποκείμενά τους επιστρέφουν στην Ιστορία, όλοι όσοι βιάστηκαν να αναγγείλουν το τέλος της πάλης των τάξεων έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και τον ύπνο τους, διαπιστώνοντας ότι το φάντασμα του Μαρξ εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τον Κόσμο. Οτι οι «επικίνδυνες τάξεις είναι πάντα εδώ».

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία, όχι μόνο δεν μπορεί να καταργήσει τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά το αντίθετο: είναι φορέας προσεχών αιματηρών συγκρούσεων, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, εθνικιστικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών. Αυξάνει την εγκληματικότητα, όπως γράφει και ο Χάντινγκτον στο περίφημο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών», που πολλοί επικαλούνται αλλά ελάχιστοι, φαίνεται, έχουν διαβάσει.

Οι νεοέλληνες «νοικοκυραίοι» έχουν πεισθεί ότι η ασφάλειά τους διασφαλίζεται με την αστυνομική βία και την κρατική αυθαιρεσία.

Οτι τα «μέτρα κατά της τρομοκρατίας» αφορούν τους άλλους: τους νέους που εξεγείρονται, τους κομμουνιστές, τους απεργούς, τους διαδηλωτές, τους αναρχοαυτόνομους, τους φτωχούς, τους ανέργους, τους περιθωριακούς, τα πρεζόνια, τους οικονομικούς μετανάστες. Τους θυμίζω πως όταν οι αρχές γκρεμίζονται, παύουν να ισχύουν για όλους. Οτι όταν η Δημοκρατία μπαίνει στον γύψο, έξω μένουν μόνο οι συνταγματάρχες, με στολή ή χωρίς.

vmoulopoulos@dolnet.gr