Η άνοιξη έφθασε, αλλά τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας δεν εννοούν να υποχωρήσουν. Η μεγάλη κοινωνικοοικονομική κρίση επιφέρει διαρκώς και νέα πλήγματα και ο αριθμός των ανέργων δεν έχει παύσει να αυξάνεται δραματικά. Τις παραμονές της συνόδου του διευρυμένου G20 στο Λονδίνο διατηρούνται πάντα μελανές οι προοπτικές. Σε βαθμό, που όταν, σπάνια, ακουστεί και κάποιο στοιχείο που να μπορούσε να προκαλέσει αισιοδοξία, η έκπληξη να είναι σημαντική, χωρίς φυσικά οι δύσπιστοι να μεταπείθονται.

Ετσι συνέβη και με την αύξηση των πωλήσεων των κατοικιών στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά 4,7% τον Φεβρουάριο και την αύξηση των παραγγελιών για διαρκή αγαθά κατά 3,4%, το υψηλότερό τους ποσοστό απ΄ την εκδήλωση της κρίσεως. Ο Μπαράκ Ομπάμα, που αγωνίζεται να μεταδώσει στον αμερικανικό λαό την αισιοδοξία του για καλύτερες ημέρες, δεν μπόρεσε να μη μιλήσει για «σημεία προόδου»…

Τις ίδιες αυτές ημέρες άρχισαν δειλά να εμφανίζονται (μετά τους διοικητές της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας Μπεν Μπερνάνκι και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ) και άλλοι οικονομολόγοι οι οποίοι να προβλέπουν ανάκαμψη στο τέλος του 2009 ή στις αρχές του 2010. Οι προβλέψεις τους είναι μάλιστα ότι η ανάκαμψη αυτή θα είναι τόσο ζωηρή που θα εκπλήξει! Για την ώρα ωστόσο αυτό που κυρίως εκπλήσσει είναι οι προβλέψεις τους σε περίοδο κάμψεως του παγκόσμιου εμπορίου κατά 10%- 20%.

Είναι αυτός ο κύριος λόγος που η αμερικανική πλευρά επιμένει σε μεγαλύτερη ακόμη τόνωση της ζητήσεως, ενώ η ευρωπαϊκή πλευρά παραμένει ακόμη περισσότερο συγκρατημένη. Οι ευρωπαίοι πολίτες συνεχίζουν να διαδηλώνουν στους δρόμους, ζητώντας περισσότερες ενισχύσεις (ύστερα απ΄ τη μεγάλη γαλλική σειρά διαδηλώσεων της 29ης Ιανουαρίου, μια νέα, ακόμη μεγαλύτερη σειρά διαδηλώσεων της 19ης Μαρτίου, με τους διαδηλωτές να πλησιάζουν τα τρία εκατομμύρια, επιβεβαίωσε αυτή την πανευρωπαϊκή «έκρηξη ανησυχίας»), αλλά οι ηγέτες τους δεν πείθονται ότι θα ΄πρεπε να υπερβούν τα όρια που ως σήμερα ακολουθούν.

Κανένας φυσικά δεν γνωρίζει ποια πολιτική είναι πραγματικά η σωστότερη (εκ των αποτελεσμάτων, όπως πάντα, θα κριθούν) και γι΄ αυτό δεν σημειώνονται και εντυπωσιακές μεταβολές στη δημοτικότητα των πολιτικών. Οι πολίτες ανησυχούν και φοβούνται ιδιαίτερα, αλλά περιμένουν, ενώ οι πολιτικοί επιχειρούν να προσφέρουν τις δικές τους εξηγήσεις και να τους καθησυχάσουν, χωρίς ασφαλώς και να το κατορθώνουν. Το πιο πρόσφατο ποσοστό της δημοτικότητας του προέδρου της Γαλλίας κ. Νικολά Σαρκοζί, π.χ., που βρίσκεται στο 42% δεν είναι τόσο χαμηλό, ώστε να τον αποκαρδιώσει.

Ο κ. Σαρκοζί, ο οποίος είχε αρχικά παρουσιαστεί απ΄ τους αντιπάλους του ως εκλεκτός των βιομηχάνων, δεν διστάζει πάντως να κηρύξει τον ηθικό καπιταλισμό και να απειλεί με τη λήψη μέτρων εναντίον των οικονομικών παραγόντων που διεκδικούν υψηλές αποζημιώσεις σε περίοδο κρίσεως, πτωχεύσεως των εταιρειών και ενισχύσεώς τους απ΄ το κράτος. Ο Μπαράκ Ομπάμα ακολουθεί σε αποδοκιμασίες και σχεδιάζει κι εκείνος τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά δεν θεωρεί το ζήτημα αυτό ως σημαντικότεροπροηγείται η αντιμετώπιση της κρίσεως. Και το ερώτημα που τίθεται είναι ποια περιθώρια αφήνονται έτσι στους γάλλους Σοσιαλιστές να ασκήσουν ισχυρή αντιπολίτευση σε ένα ζήτημα που συγκλονίζει τους πολλούς. Αναγκάζονται συνεπώς να οργανώνουν συγκεντρώσεις εναντίον της περιστολής των ατομικών ελευθεριών, που δεν συγκινούν στον ίδιο βαθμό, και οι αίθουσες παραμένουν κενές. Χαράς ευαγγέλια φυσικά για τους εκπροσώπους της άκρας Αριστεράς, ενώ το πρόβλημα της ενδεχομένης ενισχύσεως των άκρων στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, με σημαντική προβλεπόμενη των εκλογέων αποχή, δεν στερείται καθόλου σημασίας.

Ο πρέσβης κ. Γιώργος Ν. Αναστασόπουλος είναι μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην UΝΕSCΟ και πρόεδρος της Γενικής Διασκέψεώς της.