Στον «Γατόπαρδο» του Λαμπεντούζα, ο ανιψιός λέει στον θείο του, σικελό βαρόνο, για να τον πείσει να συνταχθεί με τη νέα τάξη πραγμάτων: «Για να μην αλλάξει τίποτε χρειάζεται να αλλάξουν όλα». Η φράση αυτή μου θυμίζει τον χορό των «mea culpa» των πολιτικών και των οικονομολόγων της Ευρώπης.

Στα διάφορα φόρα, συναντήσεις κορυφής, συνεντεύξεις, συνέδρια και λοιπές παρεμβάσεις τους οι Μπράουν, Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, καθηγητές πανεπιστημίων και κεντρικοί τραπεζίτες ασκούν δριμύτατη κριτική στον χρηματοπιστωτικό μηχανισμό, στον κερδοσκοπικό δηλαδή καπιταλισμό, που οδήγησε στη «μητέρα όλων των κρίσεων». Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει σύμφωνα με τους επιφανείς ηγέτες μας; Η τρέλα της κερδοσκοπίας και ο καθοδηγητικός ρόλος της κάστας των μάνατζερ, η ασυδοσία των golden boys, η δυναστεία της χρηματοπιστωτικής οικονομίας στην πραγματική και των τραπεζών στη βιομηχανία.

Τι πρέπει να μείνει ίδιο; Η ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους (όπου ακόμη υπήρχε), η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η συμπίεση μισθών και συντάξεων, η επισφαλής εργασία. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, μέσα στα τόσα «mea culpa» δεν υπήρξε ούτε ένα που να αφορά τις συνθήκες εργασίας. Το αντίθετο. Η περαιτέρω απορρύθμιση αποτελεί τον βασικό άξονα εξόδου από την κρίση και ο μισθός παραμένει ο μεγάλος εχθρός του συστήματος.

Ακόμη και όταν εκστομίζονται ρητορικές κορόνες για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, το πολύ πολύ αφορούν φορολογικές απαλλαγές και βοηθήματα ελεημοσύνης στους ανέργους και στους φτωχούς.

Η συνταγή της περικοπής του ωραρίου εργασίας, για να περιορισθούν οι απολύσεις, απαιτεί την περικοπή των μισθών και ουδείς αμφισβητεί τις συμβάσεις ελαστικής απασχόλησης.

Oι κριτικές του συστήματος στο σύστημα σταματούν στο κατώφλι των εργασιακών σχέσεων, των μισθών, των συνθηκών εργασίας και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Από τους οποίους ζητούνται μεγαλύτερες θυσίες, αυτή τη φορά όχι για να μπουν στον εικονικό παράδεισο που τους υπόσχονταν τις περασμένες δεκαετίες, αλλά για να βγουν από την κόλαση που η οικονομία βουντού των περασμένων δεκαετιών δημιούργησε. Ο φόβος και οι εκβιασμοί στους χώρους εργασίας εξαπλώνονται. Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το δικαίωμα στην απεργία περιορίζονται, οι κινητοποιήσεις ποινικοποιούνται. Για το καλό του έθνους.

Και όποιοι αντιδρούν, όποιοι αρνούνται ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν την κρίση, καταγγέλλονται ως υπονομευτές της οικονομίας και της κοινωνικής ειρήνης.

ΥΓ: Γιά όσους αμφιβάλλουν τους παραθέτω τη χθεσινή δήλωση του κ. Καραμανλή στις Βρυξέλλες: Με ενδιαφέρουν οι επιχειρήσεις και όχι οι απολύσεις.

vmoulopoulos@dolnet.gr