Επρεπε να στείλουν στο νοσοκομείο τον καθηγητή Γιάννη Πανούση, υποψήφιο νομάρχη του Συνασπισμού το 2006, για να αποφασίσει η Κουμουνδούρου να καταδικάσει ρητά και απερίφραστα τη βία που ασκούν στα πανεπιστήμια μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες. Αλλά το ζήτημα δεν είναι μόνο το κόμμα, το ζήτημα είναι ότι και οι φορείς που επηρεάζει ή ελέγχει, οι φοιτητικές και καθηγητικές παρατάξεις, συνήθως ακολουθούν την αρχή ότι επεισόδια όπως κλοπή καλπών, διάλυση συνεδριάσεων, διακοπή μαθημάτων κτλ. αποτελούν « δευτερεύουσες αντιθέσεις στους κόλπους του κινήματος » που πρέπει να γίνονται ανεκτές για να μην αποδυναμώνεται το μέτωπο πάλης στο πεδίο της κύριας αντίθεσης που είναι η τιτανομαχία της ΠΟΣΔΕΠ με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, ο οποίος έχει περικυκλώσει τα ελληνικά πανεπιστήμια και προσπαθεί να υποκλέψει και να εμπορευματοποιήσει την πολύτιμη γνώση που παράγεται εκεί. Ητοι, οι λεκτικές καταδίκες δεν επιλύουν το πραγματικό πρόβλημα: ποιος θα προστατεύσει την ακαδημαϊκή κοινότητα από την καταστροφική βία που ασκείται σε πρόσωπα, θεσμούς, εργαστήρια, αίθουσες διδασκαλίας; Η θεωρία που ακούγεται συχνά ότι « ομάδες φοιτητών και καθηγητών θα περιφρουρήσουν το άσυλο » είναι απλώς γελοία, ακόμη και αν θεωρηθεί τρόπος να υπηρετούν σπουδάζοντας τη θητεία τους οι φοιτητές και ευκαιρία συνάμα να αποκτήσουν αντικείμενο απασχόλησης οι πλεονάζοντες αξιωματικοί του στρατού αναλαμβάνοντας καθήκοντα επιτελών στα σοβιέτ καθηγητών-φοιτητών. Οπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο, τα πανεπιστήμια πρέπει να αποκτήσουν προσωπικό ασφαλείας· όταν αυτό δεν επαρκεί, αρμόδια για την αντιμετώπιση της βίας, από τότε που υπάρχουν κράτη, είναι η αστυνομία.