Υπενθύμιση: ζούμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση. Οσες προσπάθειες έγιναν ως τώρα παντού ενισχύοντας τον τραπεζικό τομέα με μαζικές δημόσιες πιστώσεις δεν εμπόδισαν την επέλαση της ύφεσης. Αποφασίζονται διεθνώς, καθημερινά, χιλιάδες απολύσεις. Βέβαια ορισμένες προχωρούν σε απολύσεις ενώ τα κέρδη τους είναι πάντα σημαντικά: για μερικούς, προφανώς, η κρίση και η ύφεση είναι και ευκαιρία για την απαλλαγή τους απ΄ όσους εργαζομένους θεωρούν υπεράριθμους, πιέζοντας τους υπόλοιπους να εργάζονται χωρίς περιττά όρια…
Στη χώρα μας αυτό υπάρχει αλλά δεν φαίνεται ακόμη γιατί δεν έχουμε τέτοια εργοστάσια και τέτοιες επιχειρήσεις. Αλλά η κρίση στην οικοδομή, στη ναυτιλία και, όπως προβλέπεται, στον τουρισμό είναι δεδομένη. Επιδρά στη συνολική αγορά. Κυρίως που οι περισσότερες τράπεζες, παρά τις δημόσιες πιστώσεις, χορηγούν δάνεια με το σταγονόμετρο.
Θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα αν υπήρχε, όπως αλλού, κάποιο αίσθημα εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση και «τους πολιτικούς». Αλλά τέτοιο αίσθημα δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι μια υφέρπουσα μοιρολατρία, το «να δούμε τι θα γίνει». Και ταυτόχρονα ένας άναρχος μεγάλος θυμός όταν ο καθένας βλέπει αναίσχυντους τρανούς να παίζουν τα δισ. π.χ. για το ποδόσφαιρο και το καταναλωτικό τσιμέντο και όχι για την αντιμετώπιση της παραγωγικής ύφεσης.
Οσοι θέλουν να καταλάβουν το κοινό αίσθημα, ας μελετήσουν χωρίς παρωπίδες όχι μόνο τα συντεχνιακά «μπλόκα» στα Τέμπη αλλά και τη μάχη που δόθηκε γωνία Πατησίων και Κύπρου στην αφόρητη, ξερή, Αθήνα για να σωθούν από τις κακλαμάνειες μπουλντόζες μερικά δέντρα…
Μέσα σε όλα αυτά, μας πληροφόρησαν ότι ναι μεν γενικώς το κράτος πένεται, αλλά διαθέτει 500 ή 700 εκατ. ευρώ για τους αγρότες (όλοι οι άλλοι δεν έχουν ψυχή;) και 5 ή 8 δισ. για πολεμικά μπιχλιμπίδια της «εξοπλιστικής διπλωματίας», με παραγγελίες χωρίς περιττούς διαγωνισμούς σε όσες χώρες είμαστε πολιτικά υποχρεωμένοι. Αυτά έρχονται να προστεθούν στις προηγούμενες πολεμικές παραγγελίες, προσθέτοντας ένα νέο τεράστιο βάρος στο ήδη τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας που οδηγεί τους διεθνείς μελετητές στο να μας θεωρούν όλο και πιο αναξιόπιστους και να αυξάνουν συνεπώς τα επιτόκια των δανείων που προσπαθούμε να βρούμε για να σωθεί το μαγαζί «Η Ωραία Ευρωπαϊκή Ελλάς». Φυσικά για να αποδεχθεί η κοινή γνώμη τους νέους εξοπλισμούς προηγήθηκε μια συστηματική συλλογική πλύση εγκεφάλου περί Αιγαίου και εθνικών κινδύνων. Το κόλπο είναι σχεδόν αρχαίο. Παραμένει αποτελεσματικό. Κινδυνεύει να καταρρεύσει η χώρα λόγω της κρίσης και της ύφεσης και, αντί να χρησιμοποιούμε τις διαθέσιμες οικονομικές δυνάμεις για να τη σώσουμε, αγοράζουμε φρεγάτες και αεροπλάνα μπας και κάνει εδώ και τώρα πόλεμο η Τουρκιά. Ποιος προβλέπει κάτι τέτοιο; Κι αν το προβλέπει, γιατί το κρύβει; Κάποτε ο κ. Τσοχατζόπουλος, προ-προκάτοχος του κ. Μεϊμαράκη, είχε αναπτύξει την παγκοσμίως πρωτότυπη θεωρία ότι οι πολεμικές δαπάνες είναι «αναπτυξιακές». Ισως για μερικά πρόσωπα. Οχι για τη χώρα. Αν ήταν, θα είχαμε λύσει το πρόβλημά μας. Που δεν το λύσαμε.
