«Ο Αριστοτέλης είπεν ότι όταν ο εις, ο μονάρχης δηλαδή εν τω μοναρχικώ πολιτεύματι ή ολίγοι εν τω αριστοκρατικώ ή οι πολλοί, τα πολιτικά δηλαδή κόμματα, εν τω δημοκρατικώ και σήμερον εν τω συνταγματικώ πολιτεύματι, άρχωσι προς το κοινόν συμφέρον, η πολιτεία είναι ορθή. Οταν ο εις ή οι ολίγοι ή οι πολλοί άρχωσι προς το ίδιον συμφέρον η πολιτεία αυτή αποτελεί παρέκβασιν πολιτείας οδηγούσα εις την κακοδαιμονίαν των λαών».
Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Εθνικού Ηγέτη Ελευθερίου Βενιζέλου στην πλατεία Συντάγματος την 5η Σεπτεμβρίου 1910. Το παραθέτω σήμερα ως μικρή συμβολή στη συζήτηση για την πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση και την κυοφορούμενη νέα μεταρρύθμιση. Είτε αυτή διαμορφωθεί από «μηδενική βάση» – κατά την άποψη του νέου υπουργού Παιδείας-, είτε βασιστεί στις νέες προτάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας είτε στις ενδιαφέρουσες απόψεις του καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη είναι καταδικασμένη σε αποτυχία… αν δεν συμφωνήσει η περίφημη ΠΟΣΔΕΠ! Και αν τα κόμματα, όλα τα κόμματα, δεν αποφασίσουν να διαλύσουν τις κομματικές οργανώσεις στα ΑΕΙ και αφήσουν τους φοιτητές να οργανωθούν σε φοιτητικούς συλλόγους, μέσα στους οποίους θα συγκατοικούν και θα συναποφασίζουν με ουσιαστικές δημοκρατικές διαδικασίες οι φοιτητές όλων των ιδεολογικών τάσεων και κομματικών προσανατολισμών.
Διαβάζω σε ανακοίνωση της παράταξης «Αριστερή Μεταρρύθμιση» ότι «η τελευταία περίοδος ήταν καταστροφική για το δημόσιο Πανεπιστήμιο». Ποιος φταίει; Η απάντηση στην ίδια ανακοίνωση: «Για λόγους που σχετίζονται πιο πολύ με τις επιδιώξεις κομμάτων και ομάδων παρά με τα πανεπιστημιακά πράγματα, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ έχει επιλέξει τη στείρα άρνηση και τη συνεχή σύγκρουση, καθώς και τη συμμαχία με τις πιο ακραίες δυνάμεις του φοιτητικού συνδικαλισμού». Δεν γνωρίζω την «Αριστερή Μεταρρύθμιση», όπως δεν γνωρίζω αν η ΠΟΣΔΕΠ εκπροσωπεί το σύνολο ή την πλειοψηφία των χιλιάδων πανεπιστημιακών. Θυμίζω μόνο ότι η ΠΟΣΔΕΠ είχε ρίξει το πολύ δημοκρατικό (;) σύνθημα της απείθειας κατά της τελευταίας μεταρρύθμισης, που ήταν νόμος του κράτους!
Γιατί συζητάμε για μία ακόμη μεταρρύθμιση στην ταλαίπωρη δημόσια εκπαίδευση όταν είναι βέβαιο ότι κάποιες μειοψηφίες καθηγητών και φοιτητών θα ματαιώσουν την εφαρμογή της, όπως έγινε και με προηγούμενες; Κάθε μεταρρύθμιση γίνεται αφορμή για καταλήψεις και κατάλυση του ασύλου, που οδηγούν στη διάλυση και στην απαξίωση των πανεπιστημίων. Οι πρωταγωνιστές αυτού του «σπορ», που το παίζουν αριστεροί και επαναστάτες, δεν καταλαβαίνουν- βαθιά η «αριστερή τύφλωσή» τους- ότι θύματα είναι τα παιδιά των φτωχών και των αδυνάτων που δεν μπορούν να «πάρουν των ομματιών τους» και να πάνε στην Αγγλία και στην Αμερική.
Πρέπει, επιτέλους, τα κόμματα να ασκήσουν τον ρόλο που τους έχουν αναθέσει οι έλληνες πολίτες. Οπως δήλωσε, πολύ σωστά, η κ. Παπαρήγα, ο φυσικός χώρος διαλόγου για τα θέματα της εκπαίδευσης είναι η Βουλή. Οι «ενδιαφερόμενοι φορείς» καλούνται να διατυπώσουν τις απόψεις τους σε προτάσεις που έχει καταθέσει η κυβέρνηση. Τα κόμματα καταθέτουν τις δικές τους και η Βουλή ψηφίζει. Ευκταίον είναι να διαμορφώνεται η όσον το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση. Αλλά όταν η όποια μεταρρύθμιση καταστεί νόμος του κράτους, οφείλουν και τα κόμματα που έχουν διαφωνήσει να τον σεβαστούν και να επιβάλουν και στους οπαδούς τους την αποδοχή του. Μόνο τα κόμματα νομιμοποιούνται στην ανατροπή του, μέσα στη Βουλή. Ουδείς άλλος. Η σύμπραξη ή ανοχή κομμάτων στη μη εφαρμογή νόμου του κράτους συνιστά κατάλυση της δημοκρατίας. Καταλήψεις και κατάλυση του ασύλου είναι συνέπειες της «δύναμης» των μειοψηφιών, την οποία έχουν παραχωρήσει με σύμπραξη ή ανοχή τα κόμματα.
