Τώρα που το Ισραήλ βομβαρδίζει τη Γάζα προσπαθώντας να διαλύσει τη Χαμάς αξίζει να θυμηθούμε ότι το ίδιο το Ισραήλ βοήθησε στην ανάπτυξη αυτής της οργάνωσης.
Οταν ιδρύθηκε η Χαμάς, το 1987, η πρώτιστη ανησυχία του Ισραήλ ήταν η Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ και σκέφτηκε ότι μια φανατική θρησκευτική παλαιστινιακή οργάνωση θα συνέβαλλε στην υπονόμευση της Φατάχ.
Το Ισραήλ υπολόγιζε ότι όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές θα περνούσαν τον χρόνο τους προσευχόμενοι, οπότε έπληττε τη Φατάχ επιτρέποντας στη Χαμάς να αναδυθεί ως αντίπαλη δύναμη.
Αυτό που βλέπουμε στη Μέση Ανατολή είναι το «σύνδρομο του μπούμερανγκ». Η αραβική τρομοκρατία αύξησε την υποστήριξη των δεξιόφρονων πολιτικών του Ισραήλ, οι οποίοι έλαβαν σκληρά μέτρα εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι απάντησαν με περισσότερη τρομοκρατία και πάει λέγοντας… Οι εξτρεμιστές κάθε πλευράς συντηρούν οι μεν τους δε. Και η εκτεταμένη χερσαία επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα είναι πιθανόν μακροπρόθεσμα να δημιουργήσει περισσότερους τρομοκράτες. Οι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας απαξιώνουν τη Φατάχ ως διεφθαρμένη και ανίκανη και συχνά αντιπαθούν τον υπερβάλλοντα ζήλο και την καταπίεση της Χαμάς. Οταν όμως υποφέρουν και ταπεινώνονται, αρέσκονται να βλέπουν τη Χαμάς να αντεπιτίθεται.
Πράγματι, στην προκειμένη περίπτωση η πρόκληση για το Ισραήλ ήταν μεγάλη. Οταν βομβαρδίζεται από τον γείτονά του, το Ισραήλ πρέπει να κάνει κάτι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε. Οι 20 ισραηλινοί πολίτες που σκοτώθηκαν από τις παλαιστινιακές οβίδες σε μια περίοδο 17 ολόκληρων ετών δεν δικαιολογούν χερσαίες επιχειρήσεις με περισσότερους από 660 νεκρούς Παλαιστινίους.
Το Ισραήλ είχε πολλές εναλλακτικές αν ήθελε να δώσει μια απάντηση ανάλογης βαρύτητας με την πρόκληση που δέχθηκε. Θα μπορούσε να χαλαρώσει την πολιορκία της Γάζας, δημιουργώντας ίσως ένα περιβάλλον στο οποίο η Χαμάς θα παρέτεινε την εκεχειρία. Οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο για το Ισραήλ από το να εξαπολύσει απλώς περισσότερα «μπούμερανγκ».
Δύσκολα προβλέπει κανείς πώς θα επιτευχθεί μια εύσχημη διμερής λύση του Μεσανατολικού, αλλά μείζον βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η ενδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής και του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς. Δυστυχώς, η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα έχει στρέψει τους Αραβες εναντίον του και εναντίον των μετριοπαθών γειτόνων του, υπονομεύοντας τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Οσο για τον επερχόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα, αυτός θα πρέπει να σπάσει τη σιωπή του και να συνταχθεί με τους Ευρωπαίους ζητώντας εκεχειρία και από τις δύο πλευρές. Ο κ. Ομπάμα πρέπει να βρει τη δική του φωνή και να φανεί σκληρός προς το Ισραήλ, όσο δεδομένη και αν είναι η «ειδική σχέση» της χώρας με τις ΗΠΑ.
