Ενας νέος χτυπημένος στη μέση του δρόμου. Οπως ο Αλέξης πριν από ένα μήνα. Μια δολοφονική επίθεση εναντίον ενός αστυνομικού των ΜΑΤ, συμβόλου μιας εξουσίας αφηρημένης για όποιον επιλέγει ακόμη να κάνει πολιτική με το όπλο στο χέρι.
Η επίθεση ήταν σχεδιασμένη πολιτικά και επιχειρησιακά. Δεν χρειάζεται μεγάλη εμπειρία ούτε διακινδύνευσαν πολύ γαζώνοντας τρεις εξαντλημένους και τρομοκρατημένους αστυνομικούς. Αλλά η πράξη αποτελεί ένα αποτελεσματικό δόλωμα για όποιον ψαρεύει στις θολές θάλασσες του κινήματος, εκεί όπου το φαντασιακό της εξέγερσης ταυτίζει εκείνον που είναι έτοιμος για ένοπλη σύγκρουση ως τον πιο αριστερό, τον πιο επαναστάτη.
Και εμείς στο ίδιο έργο θεατές. Ομηροι πάλι του φετιχισμού της ένοπλης πρωτοπορίας, δέκα χρόνια μετά την πολιτική και στρατιωτική ήττα της 17Ν. Ο ένοπλος βραχίονας του κινήματος εναντίον του ένοπλου βραχίονα του κράτους.
Ενας ιδιωτικός πόλεμος με παράπλευρες απώλειες τους εκατοντάδες χιλιάδες που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες τον Δεκέμβριο. Τους μαθητές, τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους μετανάστες, τους άνεργους και τους ημιάνεργους. Είναι αυτοί ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος των ριπών που ρίχτηκαν στην οδό Ζαΐμη. Η κυβέρνηση, η Δεξιά, η άρχουσα τάξη ξεκίνησε αμέσως την επιχείρηση καταστολής των κινημάτων της κοινωνικής εξέγερσης. Οι κουκουλοφόροι του συστήματος έχουν βγει στο μιντιακό σεργιάνι και επιχειρούν την ηθική εξόντωση όσων αμφισβητούν το σύστημα συνδέοντάς τους έμμεσα ή άμεσα με την τρομοκρατία.
Το «φάντασμα της τρομοκρατίας επιστρέφει» είναι η φράση που περισσότερο χρησιμοποιείται για την επίθεση κατά των αστυνομικών. Το φάντασμα όμως δεν αφορά τόσο την πράξη όσο την επιστροφή, σε μια χώρα όπου το παρελθόν επιστρέφει συνεχώς σε μορφές όλο και πιο εφιαλτικές. Το να αγνοήσεις ή να εξορκίσεις το παρελθόν δεν βοηθάει. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις χωρίς να φοβηθείς τα φαντάσματά του. Τα οποία, ως γνωστόν, επιστρέφουν όταν προσπαθείς να τα θάψεις αλλά εξαφανίζονται μόλις έχεις το θάρρος να τα κοιτάξεις στα μάτια. Η μόνη απάντηση που έχει να δώσει η Αριστερά στην τρομοκρατία, την πραγματική και τη μεταφορική, είναι να την αντιμετωπίσει χωρίς φόβο, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς θεωρίες συνωμοσίας. Χωρίς να καταφύγει σε ανεδαφικές και καταστροφικές εθνικές συναινέσεις, χωρίς να κλειστεί από φόβο ή από την απογοήτευση στα σπίτια της. Χωρίς αίσθημα ενοχής. Η ήττα της τρομοκρατίας μπορεί να είναι μόνο πολιτική και είναι παράλληλη με την ήττα όλων εκείνων που χρησιμοποιούν κυνικά την τρομοκρατία για τα δικά τους πολιτικά παιχνίδια.
