Δεν γνωρίζω αν υπήρξε ποτέ σε χώρα της Ευρώπης πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής που να σκέφτηκε ότι η ψήφος των πολιτών τον απαλλάσσει από κάθε ποινική, οικονομική ή αστική ευθύνη. Ισως κάποιοι στο βάθος του μυαλού τους να το είχαν σκεφτεί, αλλά ουδείς τόλμησε (εκτός από τον Μπερλουσκόνι) να το διεκδικήσει δημοσίως. Οχι γιατί το χρίσμα που ελάμβανε τον μεταμόρφωνε ως εκ θαύματος σε απόστολο των δημοκρατικών αξιών, αλλά γιατί φοβόταν ότι θα περιπέσει σε δημόσια χλεύη και η πολιτική του καριέρα θα τερματιζόταν.
Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην «ατελή Δημοκρατία» της Ελλάδας πριν από μερικές δεκαετίες. Οι πολιτικοί προσπαθούσαν να κρύψουν τις πομπές τους. Προσπαθούσαν ο ιδιωτικός βίος τους να μην προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Αλλά εδώ και μία δεκαπενταετία περίπου, η εκλογή στο Κοινοβούλιο και η ανάληψη κυβερνητικών θέσεων ισοδυναμούν με παραχώρηση ασυλίας. Και η κάθε καταγγελία αυτής της κατάστασης αντιμετωπίζεται από το πολιτικό προσωπικό ως «πισώπλατο χτύπημα στη Δημοκρατία από σκοτεινά κέντρα».
Το πολιτικό προσωπικό έχει μάλιστα προνοήσει να κατοχυρώσει και συνταγματικά το προνόμιο της ασυδοσίας του με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών που προβλέπει την παραγραφή αδικημάτων έπειτα από τέσσερα το πολύ χρόνια και άρση της ασυλίας βουλευτών από τη Βουλή για αδικήματα που αφορούν το ποινικό ή αστικό δίκαιο. Αρση την οποία η Βουλή ουδέποτε αποδέχεται ακόμη και για τροχαία δυστυχήματα.
Γι΄ αυτό θεωρώ υποκριτική όλη αυτή τη φασαρία που γίνεται με την κατάληξη της Εξεταστικής Επιτροπής για το Βατοπαίδι. Ηταν ένας προαναγγελθείς ενταφιασμός ενός ακόμη πολιτικού σκανδάλου. Οι σχέσεις της πολιτικής και των πολιτικών με τις μίζες, τις παράνομες χρηματοδοτήσεις, το μαύρο χρήμα είναι κοινός τόπος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ημών και των κουτόφραγκων.
Σε καμία άλλη χώρα οι πολιτικοί δεν υπερασπίζονται το «δικαίωμα στο σκάνδαλο». Στην Εσπερία, όποιος συλλαμβάνεται «με το χέρι στο βάζο με το γλυκό» αναλαμβάνει το κόστος της πράξης του. Πάει φυλακή και εξοστρακίζεται από τον δημόσιο βίο.
Μόνο στην Ελλάδα των σκανδάλων οι ευθύνες ποτέ δεν γίνονται συγκεκριμένες, ποτέ δεν προσωποποιούνται. Μόνο στην Ελλάδα δίνεται χάρη στο πολιτικό έγκλημα με μια πρωθυπουργική δήλωση ότι «αναλαμβάνω την ευθύνη». Αν την αναλαμβάνει, να παραιτηθεί και να δικασθεί. Και σε όποιον θεωρεί ακραία αυτή την πρόταση, του υπενθυμίζω ότι στην Ιταλία ο Κράξι πέθανε φυγόδικος στην Αλγερία και ο Ντε Μικέλις πέρασε 3-4 χρονάκια πίσω από τα κάγκελα.
