Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των πακέτων σωτηρίας της οικονομίας που έχουν ως σήμερα ληφθεί; Διαθέτουν δισ. ευρώ για να στηρίξουν τις τράπεζες, τις χρηματοπιστωτικές και ασφαλιστικές εταιρείες, τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, αγνοώντας τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού για τα ισχυρά κέντρα εξουσίας. Η κρίση χρησιμεύει για να επιβάλει την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας και να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας περισσότερο άνισης και ταξικής από τη σημερινή. Η νομιμοποίηση της επισφαλούς εργασίας, που επέβαλαν τις περασμένες δεκαετίες οι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς θα γίνει ο κανόνας. Η κρίση εξαπλώνεται, αλλά δεν θα είναι μόνο καταστροφική για το σύστημα. Η ανατροπή των σχέσεων εργασίας θα παίξει για το κεφάλαιο έναν ρόλο «δημιουργικό». Θα χρησιμοποιηθεί για να διασπάσει την κοινωνία σε ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα, να πείσει τους εργαζομένους ότι η «ήττα του άλλου είναι η δική μου σωτηρία». Αν είναι αλήθεια ότι η κρίση είναι συστημική, όπως παραδέχονται οι ίδιες οι φαιές ουσίες του συστήματος, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αποτελεί και ευκαιρία να κατασκευαστεί, μέσω του κοινωνικού δαρβινισμού, ένα νέο είδος εργαζόμενου, υπερελαστικού, υπερυπάκουου, υπερανασφαλούς, υπερφοβισμένου. Δεν υπάρχουν διαχειριστικές μεσολαβήσεις απέναντι σε αυτό το σχέδιο κοινωνικής επιλογής που επιχειρείται. Ή οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς θα ακυρώσουν το σχέδιο ή θα καταστραφούν. Ολοι μαζί.
Στην αγία τριάδα του νεοφιλελευθερισμού- ιδιωτικό, αγορά, επισφάλειαοφείλουν να αντιπαρατάξουν την επέκταση του Δημοσίου, των εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών. Η ιδεολογία που κυριάρχησε τις περασμένες δεκαετίες να παντρέψουμε την ελεύθερη αγορά με την κοινωνική δικαιοσύνη αποδείχθηκε ουτοπική. Η επιμονή σε αυτή θα είναι ολέθρια. Ή το οικονομικό σύστημα θα αλλάξει ριζικά ή η έξοδος από την κρίση θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία περισσότερο βάρβαρη, περισσότερο άδικη.
Ισως είναι ο φόβος μπροστά στην επερχόμενη βαρβαρότητα που κάνει πολλούς να προτιμούν λύσεις διαχείρισης και πολιτικές συμβιβασμού, αλλά αν αυτή είναι η πραγματικότητα του μέλλοντός μας, τότε τώρα είναι η στιγμή του θάρρους για την Αριστερά. Τώρα πρέπει να τολμήσει να γίνει ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία.
