Πραγματοποιείται αύριο στην Κωνσταντινούπολη η 41η(!) διερευνητική ελληνοτουρκική συνάντηση για τα γνωστά προβλήματα στο Αιγαίο και διερωτάται κανείς τι πραγματικά μπορούν να συζητούν τόσο καιρό οι εκπρόσωποι των δύο χωρών, όταν είναι γνωστό ότι όχι μόνο δεν έχει σημειωθεί καμία απολύτως πρόοδος, αλλά, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες προκλήσεις της Αγκυρας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η ένταση επανέρχεται μέσα σ΄ ένα κλίμα απάθειας της κοινής γνώμης, η οποία φαίνεται (με τη βοήθεια των γνωστών τηλεπαραθύρων) να ενδιαφέρεται μόνο για τα κατορθώματα των καλογήρων του Αγίου Ορους. Ανάλογη είναι και η πορεία των επαφών των κκ. Χριστόφια και Ταλάτ στη Λευκωσία, όπου κάθε φορά που συναντώνται αντί να σημειώνεται κάποια έστω και μικρή προσέγγιση αντιθέτως επιβεβαιώνεται το χάσμα των διαφορετικών απόψεων. Η ελπίδα που είχε δημιουργηθεί ότι μετά την επικράτησή του απέναντι στο κεμαλικό κατεστημένο ο κ. Ερντογάν θα αντιμετώπιζε τις σχέσεις με την Ελλάδα μέσα από μια νέα οπτική κατέρρευσε. Ετσι, το πάνω χέρι στα θέματα αυτά συνεχίζουν να έχουν οι στρατιωτικοί, με αποτέλεσμα να επιχειρείται να στηθεί και πάλι στο Αιγαίο το γνωστό από το παρελθόν σκηνικό έντασης. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, πέρα από τον κίνδυνο να δημιουργηθεί μια νέα εστία ανάφλεξης, δεν έχει βρεθεί ως σήμερα ένας κοινός τρόπος προσέγγισης για την επίλυση των γνωστών προβλημάτων. Τη στιγμή μάλιστα που έχουν πάψει να ισχύουν τα παλαιά δεδομένα στο Δίκαιο της Θάλασσας και η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει ουσιαστικά αντικατασταθεί από την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των 200 ναυτικών μιλίων. Και μπορεί η Ελλάδα να μη θέτει ζήτημα ΑΟΖ στο Αιγαίο για να αποφύγει περαιτέρω εντάσεις, παραμένει όμως το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται ούτε τις παλαιότερες ρυθμίσεις για το δικαίωμα να έχουν τη δική τους υφαλοκρηπίδα τα νησιά.
Γίνεται έτσι φανερό ότι οι διμερείς επαφές για την επίλυση του θέματος δεν οδηγούν πουθενά και μόνο μια κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα μπορούσε να διευθετήσει το ζήτημα. Μόνο που η Αγκυρα δεν θέλει να ασχοληθεί η Χάγη μόνο με την υφαλοκρηπίδα, αλλά με το σύνολο των προβλημάτων, όπως το εύρος του εναέριου χώρου, η στρατιωτικοποίηση των νησιών και η οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων βορείως της Δωδεκανήσου. Για να υπάρξει όμως κάποιος συμβιβασμός γύρω από μια κοινή πλατφόρμα για την προσφυγή απαιτείται η αναγκαία πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές. Και είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρόνια η βούληση αυτή δεν έχει εκδηλωθεί. Γι΄ αυτό συνεχίζεται το αδιέξοδο και θα συνεχίζεται όσο οι δύο κυβερνήσεις εμμένουν στις γνωστές αγεφύρωτες θέσεις τους. Οπως και θα συνεχίζεται το αδιέξοδο στο Κυπριακό αν δεν συνειδητοποιήσουν οι δύο κοινότητες ότι θα πρέπει να προβούν σε σημαντικές αμοιβαίες υποχωρήσεις (και κυρίως οι Τουρκοκύπριοι να απογαλακτιστούν από την Αγκυρα), αν θέλουν να έχουν ένα κοινό μέλλον. Ειδάλλως θα είναι καλύτερα να χωρίσουν τα τσανάκια τους και οι Ελληνοκύπριοι να φροντίσουν να κερδίσουν όσο περισσότερα μπορούν στο εδαφικό.
