Tο απίθανο συναντά το εξωφρενικό και, έτσι, γεννάται το «αλμοδοβαρικό». Δεν γίνεται να περιγραφεί αλλιώς ο διάλογος των ισπανών επιχειρηματιών με τον υπουργό Ανάπτυξης Χρήστο Φώλια (τον βλέπετε στο σκίτσο). Οι εκπρόσωποι των τεσσάρων μεγαλυτέρων εταιρειών της Ισπανίας, που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας, είπαν ότι δεν μπορούν να επενδύσουν στην Ελλάδα 3,5 δισ. ευρώ σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας, διότι συναντούν τα εξής εμπόδια: « Γραφειοκρατία, πολυνομία, επικαλύψεις και ασάφειες στο θεσμικό πλαίσιο, διαφθορά δημοσίων λειτουργών, πλήρης απουσία εκπαίδευσης των ελλήνων αρμοδίων, ασυνεννοησία με τις τοπικές κοινωνίες, διαφθορά τοπικών αρχόντων, απουσία χωροταξικού σχεδιασμού ». Ο δε υπουργός απάντησε λέγοντας: « Αντιμετωπίζουμε και εμείς οι ίδιοι πρόβλημα ». Διερωτώμαι αν το είπε ως επενδυτής ή ως υπουργός. (Εχω την ελπίδα, βέβαια, ότι οι Ισπανοί θα έδειξαν κατανόηση, ως περισσότερο εξοικειωμένοι με τον κόσμο των ταινιών του Αλμοδόβαρ…) Aπολαμβάνω ένα είδος παραπολιτικών σημειωμάτων, που αμφιβάλλω αν υπάρχει σε άλλη χώρα στον κόσμο, στα οποία ο συντάκτης εκφράζει τη συμπόνια του για τις ταλαιπωρίες που υφίσταται αγόγγυστα ένας πολιτικός, αλλά και εμμέσως τον θαυμασμό του για την αυταπάρνηση, την ηθική ακεραιότητα, τη φιλοτιμία και, τέλος πάντων, όποιες άλλες αρετές υποδηλούνται από τη στάση του πολιτικού. Ολο αυτό δε πάντα με ένα γλωσσικό ύφος που κινείται μεταξύ γκρίνιας και κλάψας. Είναι ένα είδος (ένα genre) πολύ ελληνικό, στο οποίο αντανακλάται η ιδιόμορφη συνύπαρξη της απότομης ανάπτυξης (οικονομικής, τεχνολογικής, θεσμικής κ.ά.) με την πολιτισμική υπανάπτυξη, που εκδηλώνεται λ.χ. με τη θεωρούμενη τόσο φυσική στον τόπο μας δουλικότητα προς την εξουσία.
Διαβάζω ένα αριστούργημα του είδους που περιγράφω παραπάνω, σχετικό με τον Αντώνη Σαμαρά, όπου πληροφορούμεθα ότι ο λαοφιλής βουλευτής, αφού ξεμπέρδεψε με « ένα βουνό υποχρεώσεων στη Βουλή », βρέθηκε στην ορεινή Τριφυλία και δη στα φημισμένα Πλατάνια, για τον γάμο κάποιων « στενών φίλων του » (δεν διευκρινίζεται αν επρόκειτο για ψηφοφόρους του…), όπου ο βουλευτής έγινε « το επίκεντρο της προσοχής, αφού με το μοναδικό πνεύμα του κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον σε όποια παρέα και αν βρεθεί ».
Μαθαίνουμε επίσης ότι « ο βουλευτής της ΝΔ εξέφρασε στους φίλους του και το μοναδικό του παράπονο: ότι τελειώνει κιόλας ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού χωρίς να έχει καταφέρει να κάνει ούτε ένα μπάνιο! ».
Φυσικά ουδείς θα εκπλαγεί πληροφορούμενος ότι ο Αντώνης φέρει τον σταυρό του μαρτυρίου του με την αξιοπρέπεια στην οποία μας έχει συνηθίσει και περιμένει. Οταν όμως φθάσει η ώρα των διακοπών (που εννοείται ότι θα είναι ολιγοήμερες…) ο άοκνος υπηρέτης των οραμάτων του μεσσηνιακού λαού θα ξέρει αμέσως τι πρέπει να κάνει: « Για την καλοκαιρινή ανάπαυλα, ο Αντώνης Σαμαράς ψηφίζει “δαγκωτό” Μεσσηνία, με προτίμηση στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Πύλο και πολλές βόλτες με τη σύζυγο του Γεωργία και τα παιδιά τους εντός των ορίων του νομού ». (Αυτό δα έλειπε να ξεμυτίσουν έξω…)
Το λοιπόν, βάστα ωρέ Μοριά! Και εσύ, ωρή Μεσσηνία, κουράγιο! Κάτι μέρες μείνανε και ο Αντώνης θα είναι μαζί σας!..
Εχει ενδιαφέρον, πάντως, πώς η συγκεκριμένη «αγιογραφία» αναπαράγει το ιδεολογικό τρίπτυχο της παραδοσιακής, της λαϊκής Δεξιάς: Πατρίς (τιμημένη Μεσσηνία), οικογένεια (οι βόλτες με τη σύζυγο και τα παιδιά) και θρησκεία (ο Αντώνης Σαμαράς…)
Aκολουθεί η καθιερωμένη ιουλιανή συνεργασία του «Μ»: Ερίτιμη Πανδώρα, Κουτσενρόιτερ, Σίκατσεκ, Τσέκου, Τσουκάτος, Τσακάλου, Μητσοτάκης, Σάλτσμπουργκ, Τσερβενκόβσκι, Νίμιτς…
Πολλοί θα διερωτώνται ασφαλώς γιατί το τσουνάμι του «τσ» πέφτει επί δικαίους και αδίκους αδιακρίτως, ενώ οι τακτικοί αναγνώστες Σας αντιδρούν μειδιώντες διότι το έχουν εμπεδώσει από προγενέστερες μελέτες μας που πρωτοείδαν το φως από αυτήν τη στήλη: διάγουμε περίοδο τσουναμικής εξάρσεως του-τσ-. (Μερικοί φθάνουν να υποστηρίζουν μάλιστα ότι η Ζίμενς προφερόταν άλλοτε «Τσίμενς», κατά το Μερσεντές «Μερτσέντες», και ο Ζαχόπουλος δεν είναι παρά εξευγενισμός του «Τσαχόπουλος», όπως «ΖοχατζόπουλοςΤσοχατζόπουλος», ενώ ο ΟΣΕ όφειλε να ονομάζεται «ΟΤΣΕ» (= Οργανισμός Των Σιδηροδρόμων Ελλάδος») αλλά αυτές τις υποθέσεις εμείς τις θεωρούμε προσώρας ετυμολογικώς αβάσιμες.)
Οι νόμοι της γλώσσας είναι αμείλικτοι και ανερεύνητοι σαν τις βουλές του Υψίστου και δεν διαχωρίζουν αθώους από ενόχους. Πώς αλλιώς θα μπορούσε εξάλλου να ερμηνευθεί, αν όχι γλωσσολογικώς, η επανώτισις «Μαντάς-Μαντέλης»;
Πέραν των δυσπίστων, υπάρχουν ωστόσο και οι άπιστοι. Τους καλούμε λοιπόν (καθ΄ ότι Ιούλιος, ήτοι μήνας Ανδρέα Εμπειρίκου) να ξεχάσουν προς στιγμήν τα σκάνδαλα και να πλοηγηθούν στον χώρο της άμωμης γαστριμαργίας, όπου με έκπληξη θα διαπιστώσουν ότι ο άξιος άνθρωπος που κατόρθωσε ως άλλος Θησέας να συνοψίσει ψηφιακά τις 992 αττικές ψητοκαταστάσεις (=σουβλακερί) και να τις αναρτήσει στην επί τούτω ιστοσελίδα thelosouvlakia.gr, ονομάζεται- άκουσον!Πιττακίδης. Και γνωρίζουμε ότι η πλειονότης των Ελλήνων και των παρεπιδημούντων είθισται να περιτυλίγει το σουβλάκι της με πίττα.
ΥΓ.: «Η σονάτα του Κρόιτσερ» καθώς και ο Πιττακός δεν είναι συσχετίσιμα.
