Το «όχι» των Ιρλανδών στη Συνθήκη της Λισαβόνας και οι σπασμωδικές αντιδράσεις των ηγετών της ΕΕ επικύρωσαν τη βαθιά πολιτική κρίση που συνταράσσει την Ευρώπη. Το Ευρωσύνταγμα, μετά το «όχι» πριν από τρία χρόνια της Γαλλίας και της Ολλανδίας, είχε γίνει χαρτί τουαλέτας και τέτοιο παραμένει μεταμφιεσμένο και ως Συνθήκη.

Και το πρώτο και η δεύτερη θυμίζουν κανονισμό λειτουργίας πολυεθνικής επιχείρησης που προσπαθεί να προλάβει κάθε αντίδραση του υπαλλήλου της στις αυθαιρεσίες της ιδιοκτησίας και της διοίκησης.

Η Αριστερά του «όχι» μιλάει πολιτικά. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα επιχειρήματα και τις θέσεις της, αλλά πολιτικά. Η Αριστεροδεξιά του «ναι», αντί να μιλήσει πολιτικά, εκβιάζει: αν περάσει- λέει- το «όχι», το ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρέει.

Είναι οι γνωστοί μουλάδες του νεοφιλελευθερισμού, οι σταυροφόροι της ελεύθερης αγοράς. Γιατί αυτό το Ευρωσύνταγμα που μας επιβάλλεται με διαδικασίες «δημοκρατίας περιορισμένης ευθύνης», από αυτούς που ξέρουν, αυτούς που αποφασίζουν πριν από εμάς για εμάς, καθιστά την ηγεμονία της αγοράς όχι μόνο απόλυτη αλλά και αιώνια. Επιβάλλει την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας σε όλα τα κράτη και καταργεί το κοινωνικό κράτος.

Η Ευρώπη είναι πολιτικά και κοινωνικά ασθενής. Το να μιλάμε μόνο για κρίση οικονομική ή να επιρρίπτουμε ευθύνες σε μεμονωμένα κράτη είναι παραπλανητικό. Υπάρχει σύγκρουση κεφαλαίου- εργασίας στο εσωτερικό των κρατών που μεταφέρεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτό που δεν κατανοεί (γιατί δεν μπορεί ή γιατί δεν θέλει) η ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική ηγέτιδα τάξη είναι ότι το αποφασίζουμε και διατάσσουμε εν ονόματι της αγοράς και των ιδιωτικών συμφερόντων δεν θα περνούσε αβρόχοις ποσί. Οτι η πάλη των τάξεων δεν καταργείται με κοινοτικές οδηγίες. Και καταντά γελοίο να διαβάζεις τους φανατικούς οπαδούς του μπλερισμού και του Τρίτου Δρόμου να θρηνούν γιατί… οι οπαδοί του «όχι» κατεδαφίζουν την Ευρώπη. Πριν από αυτούς την Ευρώπη διέλυσαν οι πολιτικές που εφήρμοσαν όταν κυβερνούσαν.

Το να έχεις εναλλακτική πρόταση, έστω και διορθωτική της καταστροφικής πορείας που έχει πάρει η Ευρώπη, είναι δύσκολο.

Σίγουρα όμως, όπως έδειξαν τα δημοψηφίσματα, ο δρόμος που προτείνει η μεταμοντέρνα Αριστερά οδηγεί κατευθείαν στον γκρεμό.

vmoulopoulos@dolnet.gr