Μία ακόμη μαχαιριά στα κοινωνικά δικαιώματα των ευρωπαίων εργαζομένων δόθηκε την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες από τους υπουργούς Εργασίας των «27». Η οδηγία που ενέκριναν καταργεί την εβδομάδα των 48 ωρών- την είχε κατακτήσει η Διεθνής Οργάνωση των Εργαζομένων το 1917- και ανοίγει την πόρτα σε εβδομάδες των 60 και 65 ωρών.
Η απόφαση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Πριν από τρία χρόνια το είχε επιχειρήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά η οδηγία καταψηφίστηκε στην Ευρωβουλή. Ούτε είναι εφεύρεση της «ανάλγητης Δεξιάς». Στη Βρετανία τα ατομικά συμβόλαια που δίνουν τη δυνατότητα στους εργοδότες να επιβάλλουν εργάσιμη εβδομάδα που ξεπερνά κατά πολύ τις 60 ώρες επιβλήθηκαν από τον σοσιαλ-ληστή Τόνι Μπλερ, ενώ και η νέα οδηγία ζητήθηκε από τον διάδοχό του Γκόρντον Μπράουν.
Ο κανιβαλισμός είναι ένα φαινόμενο που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Αποτέλεσμα της ιδεολογίας του κοινωνικού δαρβινισμού. Οι συνθήκες της παγκοσμιοποίησης- λένε- επιβάλλουν, για να αναδειχθούμε, να γίνουμε κάποιοι, να είμαστε ανταγωνιστικοί εις βάρος όλων των άλλων: συναδέλφων, φίλων, γειτόνων. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία- λένε- μόνο οι ισχυροί επιζούν, γι΄ αυτό καταβροχθίστε τον άλλο, γίνετε ανθρωποφάγοι.
H ιδεολογία αυτή συνεπάγεται ότι όποιος αποδέχεται να χορτάσει τη βουλιμία του κεφαλαίου, παραχωρώντας του τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια της ζωής του, απαρνείται το δικαίωμα να διαθέτει έναν δικό του χρόνο που θα δίνει νόημα στη ζωή του.
Αυτό που οι επιχειρήσεις απαιτούν και οι κυβερνήσεις τούς παραχωρούν είναι να ρουφάνε όσο περισσότερο, μη αμειβόμενο, χρόνο εργασίας μπορούν. Είναι μια ιστορία τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός, που σήμερα επαναλαμβάνεται μεταμφιεσμένη με άλλες λέξεις: ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, εργασιακή ευελιξία, νέα οικονομία… Αυτή είναι η ωμή αλήθεια για τα «όρια του χρόνου εργασίας».
Αν οι εργαζόμενοι αποδεχθούν να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα των εργοδοτών να χρησιμοποιούν τον χρόνο εργασίας σαν λάστιχο, από εβδομάδα σε εβδομάδα καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους, θα παραχωρήσουν αναίμακτα μια στρατηγική νίκη στο κεφάλαιο. Θα αποδεχθούν την απάνθρωπη αρχή ότι εκείνος που πληρώνει την εργασία αγοράζει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όπως αυτός θέλει το σύνολο του χρόνου των εργαζομένων. Επιστρέφουμε σε εργασιακές συνθήκες που ίσχυαν πριν από αιώνες. Δημιουργούμε, όπως χαρακτηριστικά είπε η Αλέκα Παπαρήγα, τον ψυχωτικό εργαζόμενο.
