Μα τι συμβαίνει στον παγκόσμιο καπιταλισμό; Οι γνωστοί άγνωστοι αναλυτές έχουν αρχίσει να δυσκολεύονται (ακόμα και αυτοί που δεν ορρωδούν προ μηδενός και ουδενός) να δικαιολογήσουν τόσους νεοφιλελεύθερους παροξυσμούς. Είναι όλοι προβληματισμένοι και ανησυχούν μήπως και παρεξηγήσουμε την κατάσταση και περάσουμε την παρούσα κρίση των τιμών, του πετρελαίου, των τροφίμων, των τραπεζών, των δομημένων κτλ., σαν κρίση του συστήματος. Σαν κρίση της Ιδέας.
Θα έλεγα ότι ο νεοφιλελευθερισμός πάσχει από το σύνδρομο της Σοβιετικής Ενωσης. Για χρόνια υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα πράγμα και ο υπαρκτός σοσιαλισμός ένα άλλο πράγμα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ιδεολογικούς γκαουλάιτερ του νεοφιλελευθερισμού: προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλισμός είναι κάτι το ωραίο, κάτι το μαγικό, κάτι το θαυματουργό. Μόνο που καμιά φορά, λόγω αδέξιων χειρισμών, άνθρωποι είμαστε, γίνονται κάποιες υπερβολές, κάποια λάθη. Αλλά, προς Θεού, χωρίς πρόθεση.
«Προσοχή», λένε οι κομισάριοι του ενιαίου κόμματος της μοναδικής σκέψης, «μην μπερδεύεται όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο με μια κρίση του συστήματος». Προσοχή, λοιπόν, το σύστημα έχει πάει για ρεκτιφιέ, κάντε υπομονή. Εν τω μεταξύ, η χώρα αντιμετωπίζει μία από τις χειρότερες επιδρομές στους μισθούς και στις συντάξεις. Το ρεκτιφιέ το πληρώνουν οι εργαζόμενοι, γιατί, λέει ο μαθητευόμενος μηχανικός της οικονομίας, αυτός που έμαθε την τέχνη στο συνεργείο της London School of Εconomics, δεν μπορούμε να συνδέσουμε τους μισθούς με τον πληθωρισμό. Ετσι κι αλλιώς, τι τον νοιάζει, σάμπως αυτός ζει από την υπουργική του αποζημίωση;
Αλλιώς, μας απειλεί, θα χάσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Γιατί, σύμφωνα με τον κ. Αλογοσκούφη, η ανταγωνιστικότητα είναι αποκλειστική ευθύνη του εργαζομένου. Ποτέ δεν θυμάμαι κάποια κυβέρνηση να επέβαλε στους επιχειρηματίες καθήλωση κερδών για την ανταγωνιστικότητα. Ούτε να τους υποχρέωσε να επενδύσουν στην έρευνα, στην τεχνολογική ανανέωση.
Τώρα, θα μου πείτε, πού είναι η συνεισφορά του κεφαλαίου στην περίφημη ανταγωνιστικότητα (όπως θα έλεγαν και στη London School of Εconomics) που θα μας βγάλει από την κρίση; Δεν διακρίνεται πουθενά. Δεν βλέπω τους επιχειρηματίες πρόθυμους να συνεισφέρουν. Προτιμούν να τζογάρουν τα κέρδη τους στο Χρηματιστήριο και σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
Γι΄ αυτό, προς Θεού, μη συγχέετε το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού με τα δομημένα ή με τα μονοπώλια. Αυτά είναι λάθη που τα κάνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μάνατζερ, οι ντίλερ, οι κυβερνήτες αυτού του κόσμου.
Οι οποίοι δεν είναι από τη φύση τους κακοί. Απλώς τους κατασκευάζουν έτσι.
