Εδώ και 40 χρόνια οι υπαρξιακές και πολιτικές αναζητήσεις μου για το «τι είναι η Αριστερά» με έκαναν να σπαταλήσω άπειρες ώρες μελετώντας Μαρξ, Ενγκελς, Λούξεμπουργκ, Λένιν, Τρότσκι, Γκράμσι, Μάο, Μαλατέστα, Κάουτσκι, Τσε, Αλτουσέρ, Μαρκούζε, Αρεντ, Νέγκρι, Πουλατζά, Ζίζεκ και άλλους. Τζίφος. Η υπέρτατη αλήθεια δεν μου φανερωνόταν. Επαιρνα απαντήσεις για πολλά, αλλά και για πολλά είχα αμφιβολίες.
Σε έντονες συζητήσεις για το «τι να κάνουμε» με ορθόδοξους μαρξιστές, αιρετικούς κομμουνιστές, παραδοσιακούς σοσιαλιστές, αναρχικούς, κινηματικούς, φοκιστές, αντάρτες του βουνού ή της πόλης και λοιπούς οπαδούς των μυρίων φυλών και εκκλησιών της Αριστεράς συμφωνούσα και διαφωνούσα ταυτόχρονα. Η πολιτική μου νεύρωση αντί να βελτιωθεί χειροτέρευε συνεχώς. Η αγωνία μου μεγάλωνε.
Και ξαφνικά η αλήθεια μού αποκαλύφθηκε εκτυφλωτικά διαβάζοντας τα κείμενα των πραγματικών πατέρων της Αριστεράς όπως την κηρύσσουν από άμβωνος των τηλεπαραθύρων και όπως τη διδάσκουν στις γραφές των εφημερίδων. Η αμείλικτη ερώτησή τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ «γιατί δεν κάνετε κυβέρνηση με το ΠαΣοΚ» με χτύπησε σαν κεραυνός διαλύοντας την ομίχλη στο μυαλό μου. Και κατάλαβα. Είναι η αγνή και απέραντη αγάπη τους προς την Αριστερά που τους οδηγεί.
Είναι η αγωνία τους να οδηγήσουν τους απολωλότες αμνούς του ΣΥΡΙΖΑ στο μαντρί που τους κινεί.
Και είδα. Ημουν ένας αμαρτωλός, που είχε υποκύψει στους πειρασμούς του καπιταλισμού, που είχε κυριευθεί από τους δαίμονες της Δεξιάς, γι΄ αυτό η αλήθεια δεν μπορούσε να μου αποκαλυφθεί. Πίστεψα στους ψευδοπροφήτες και τιμωρήθηκα να μη ζήσω στη Γη της χαζοχαρούμενης ευδαιμονίας.
Πίστεψα ότι τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι που έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους τις έννοιες «εκμετάλλευση» και «αλλοτρίωση» αριστεροί δεν είναι. Οτι ο σοσιαλισμός είναι πρόταση ζωής βασισμένη στην κριτική του καπιταλισμού και όχι πρόταση εκσυγχρονισμού του. Οτι η Αριστερά στην εξουσία δεν σημαίνει υποταγή στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης.
Και κατάλαβα. Αριστερός είναι αυτός που πιστεύει στο «τέλος της Ιστορίας», στο τέλος των διαχωριστικών γραμμών. Αυτός που προσφέρει ανθρωποθυσίες στον βωμό της ελεύθερης αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Που θέλει ιδιωτική Παιδεία, Υγεία, ελαστική εργασία. Αριστερός είναι αυτός που μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, πλουσίων και φτωχών, ισχυρών και αδυνάτων είναι με το πρώτο σκέλος των αντιθέσεων.
Και αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω στην αμαρτία. Το ομολογώ: Ναι, είμαι δεξιός.
