Σ ε πολλά δυσάρεστα γεγονότα και φαινόμενα αναζητούμε ως Νεοέλληνες με τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, αντί της ακαδημαϊκής συζήτησης- τις γενεσιουργές αιτίες τους, κάνοντας ότι εκπλησσόμαστε για όσα συμβαίνουν γύρω μας, σαν να μην ξέρουμε σε τι περιβάλλον ζούμε και να μη συμμετέχουμε κι εμείς στο καθημερινό «γίγνεσθαι».
Ετσι και τώρα με το πρόβλημα της ακρίβειας, που απλώνεται ως Λερναία Υδρα, κάνουμε σαν να ήρθαμε από άλλη χώρα, τόσο ως πολίτες όσο και ως πολιτικοί και γενικώς ως δημόσιοι παράγοντες.
Ως πολίτες δεν είμαστε άμοιροι της διαμόρφωσης ενός τέτοιου περιβάλλοντος ασυδοσίας, μέσα στο οποίο ευδοκιμούν φαινόμενα νέων στρεβλώσεων και παθογενειών σε μια ήδη πάσχουσα από μακροχρόνια «νοσήματα» οικονομία, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τρέφουμε εμείς οι ίδιοι το τέρας της παραοικονομίας, ως παραγωγοί ή καταναλωτές. Ζούμε σε μια πραγματικότητα σχεδόν διαμορφωμένη και πρόσφορη για να υποστεί νέες στρεβλώσεις, πολύ δε περισσότερο όταν σε ένα ανεξέλεγκτο ανταγωνιστικό περιβάλλον αναδεικνύονταν συχνά ως «αρετές» η αισχροκέρδεια, η απάτη, η χρηματιστηριακή «φούσκα», η ρουσφετολογική τακτοποίηση υποθέσεων, η φοροδιαφυγή και άλλα νοσηρά συμπτώματα. Ως πολιτικοί και δημόσιοι παράγοντες υποκρινόμαστε ότι δεν γνωρίζαμε ποιες παρενέργειες θα επέφερε στη λειτουργία της αγοράς η διείσδυση των παρασίτων της ελεύθερης οικονομίας, χωρίς εμπέδωση και θωράκιση κανόνων υγιούς ανταγωνισμού, ενώ δεν μας είναι άγνωστες οι τεράστιες αδυναμίες στη συγκρότηση και λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών.
Και ιδού τα αποτελέσματα: Εκτοξεύονται συνεχώς οι τιμές, τα κυκλώματα των μεσαζόντων απλώνουν τα δίχτυα τους παντού, τα λεγόμενα «καρτέλ» συντονίζονται, ενώ οι υπεύθυνοι υπηρεσιών και φορέων της πολιτείας παρακολουθούν αμήχανοι, συνιστώντας ωστόσο ψυχραιμία…
Γι΄ αυτό αναρωτιούνται το τελευταίο διάστημα οι υφιστάμενοι τα πλήγματα της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας καταναλωτές: «Τι μπορεί να κάνει το κράτος;Τι μπορούν να κάνουν οι υπηρεσίες; Υπάρχουν μηχανισμοί;Μπορούν να αποδώσουν τα 41 μέτρα του υπουργείου Ανάπτυξης;».
Η απάντηση είναι «ναι», υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και συνθήκες, με εφαρμογή του τριπτύχου «έλεγχος, διαφάνεια, λογοδοσία».
Το θέμα είναι ποιοι θα είναι αυτοί που θα έχουν τον ρόλο του ελεγκτή-ρυθμιστή, όταν διαπιστώνονται εμφανείς αδυναμίες στη λειτουργία των περισσοτέρων φορέων και φυσικά των οικονομικών υπηρεσιών.
Γι΄ αυτό αναδεικνύεται ως άμεση η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών και των ελεγκτικών μηχανισμών, όπως είναι η Επιτροπή Ανταγωνισμού, η Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων, ο ΕΦΕΤ και πολλές άλλες υπηρεσίες, όπως οι κατά τόπους διευθύνσεις Εμπορίου και Υγιεινής. Αυτές είναι οι υποχρεώσεις της πολιτείας και των εχόντων την πολιτική ευθύνη της λειτουργίας των μηχανισμών σε μια ευνομούμενη χώρα.
Ο κ. Π. Κοκκόρης είναι οικονομολόγος.
