Oι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία, χωρίς να δημιουργήσουν ιδιαίτερα προβλήματα. Την εξαίρεση αποτέλεσαν οι δυναμικές κινητοποιήσεις των αλιέων, οι οποίοι επιμένουν να διεκδικούν την αποζημίωσή τους για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου στα απρόβλεπτα ύψη των 130 και πλέον δολαρίων- τιμή που δημιουργεί γενικότερους κραδασμούς και πλήττει τις περισσότερες οικονομίες της Γης.

Κατά τα άλλα, είχαμε και νέες διαδηλώσεις των συνδικάτων, τα οποία (παρ΄ όλο που διαφωνούν μεταξύ τους) κινητοποιήθηκαν από κοινού για να διαμαρτυρηθούν για τη μελλοντική αύξηση στα 41 χρόνια εργασίας όσον αφορά το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση, όπως διοργανώθηκαν και νέες εκδηλώσεις προκειμένου να μην εφαρμοστούν οι κυβερνητικές αποφάσεις να αντικαθίσταται ένας μονάχα στους δύο συνταξιοδοτούμενους εκπαιδευτικούς. Πιο μαζικές στις επαρχιακές πόλεις παρά στην πρωτεύουσα, οι διαδηλώσεις συγκέντρωσαν γύρω στους 500.000 Γάλλους, προκαλώντας έναν ακόμα εντονότερο προβληματισμό των εργατικών οργανώσεων για τη συνέχεια. Τα πιο μαχητικά τους στελέχη εξέφρασαν την ελπίδα ότι οι διαδηλώσεις θα αποδώσουν τελικά σε βάθος χρόνου, αλλά δεν φαίνεται να πείθουν τους πολλούς.

Η γαλλική κυβέρνηση- η οποία διαπραγματεύεται σκληρά με τους Σοσιαλιστές για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες έχει εξαγγείλει, αλλά και με τα συνδικάτα για το καθεστώς των συντάξεων και τις μεταβολές στον κώδικα εργασίας- δεν έδειξε πάντως να συγκινείται ιδιαίτερα από τις διαδηλώσεις, εν όσω μάλιστα πλησιάζουν οι καλοκαιρινές διακοπές οι οποίες αναστέλλουν αυτές τις δραστηριότητες. Το πρόβλημα συνοχής της πλειοψηφίας την απασχόλησε πολύ περισσότερο· με τις σχέσεις ανάμεσα στον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και στον δημοφιλέστερο από αυτόν πρωθυπουργό του Φρανσουά Φιγιόν να γνωρίζουν περίοδο ψυχρότητας και σημαντικά στελέχη της UΜΡ (Φρανσουά Κοπέ, Πατρίκ Ντεβετζιάν, Κριστιάν Εστροζί), τα οποία συνδέονταν προσωπικά με τον πρόεδρο, να διεκδικούν κάποια ανεξαρτητοποίηση, κάτι που ο κ. Σαρκοζί δεν θα ήθελε ούτε να ακούσει…

Την ίδια ώρα, οι ζυμώσεις στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, εν όψει του συνεδρίου του στη Ρεμς τον Νοέμβριο, έχουν προσλάβει έντονη μορφή. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έθεσε πρώτη την επιδίωξή της να διεκδικήσει τη θέση του Γενικού Γραμματέα του κόμματος και ο δήμαρχος του Παρισιού Μπερτράν Ντελανοέ, ενισχυμένος μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του στη δημαρχία, την ακολούθησε. Στο βιβλίο του «Με τόλμη», που μόλις εκδόθηκε, ο Μπερτράν Ντελανοέ έθεσε το ζήτημα οι Σοσιαλιστές να διεκδικήσουν την προάσπιση και της φιλελεύθερης τάσεως, η οποία αποτελούσε ως τώρα προπύργιο της γαλλικής Κεντροδεξιάς. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία υπερασπίζεται τη συμμαχία με την Κεντροδεξιά του Φρανσουά Μπαϊρού (την οποία αρνείται ο Ντελανοέ), δυσκολεύεται να δεχθεί τη φιλελεύθερη τάση για τους Σοσιαλιστές. Και η διαμάχη έχει μόλις ξεκινήσει, ενώ συγχρόνως οι νεότεροι «τρίτοι» υποψήφιοι για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Πιερ Μοσκοβισί και ο Ζυλιέν Ντρε αγωνίζονται να προωθήσουν τις δικές τους υποψηφιότητες απέναντι στους δύο «μεγάλους».

Ο αγώνας θα είναι πολύ σκληρός ανάμεσα σε όλους αυτούς τους υποψηφίους και η έκβασή του αβέβαιη (τα προγνωστικά δίνουν σήμερα ένα τρίτο των ψήφων στον Ντελανοέ, σχεδόν ένα τρίτο στη Ρουαγιάλ και το υπόλοιπο στους «τρίτους» διεκδικητές). Αλλά έξι μήνες μας χωρίζουν ακόμη από τον Νοέμβριο, όταν το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα επιχειρήσει, με πολλή καθυστέρηση, να προσαρμοστεί ιδεολογικά στους κανόνες της εποχής μας και όλα μπορεί να συμβούν. Ως τότε η κυβερνητική παράταξη έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πιο άνετα, όσο κι αν από πλευράς δημοτικότητας ο Νικολά Σαρκοζί έχει στις δημοσκοπήσεις περιοριστεί στο 38% των προτιμήσεων και ο πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν στο 50%.

Ο πρέσβης κ. Γ. Ν. Αναστασόπουλος είναι πρόεδρος της Γενικής Διασκέψεως της UΝΕSCΟ.