Και ξαφνικά το θέμα της εργασίας ξανάγινε της μόδας στον πολιτικό κόσμο. Ή, καλύτερα, στη ρητορική των πολιτικών. Ισως γιατί στην πολιτική ρευστότητα που επικρατεί όλα μπαίνουν στο τσουκάλι της αντιπαράθεσης. Λίγο η περίφημη γενιά των 700 ευρώ, λίγο η επισφαλής εργασία που γίνεται καθεστώς, λίγο η οικονομική κρίση που επεκτείνεται όλο και πιο πολύ στα μεσαία στρώματα, γεγονός είναι ότι ύστερα από είκοσι χρόνια πλήρους αδιαφορίας οι πολιτικοί μας ανακαλύπτουν ξανά ότι εκτός από επιχειρηματίες, επενδυτές και μετόχους στην Ελλάδα υπάρχουν και εργαζόμενοι. Κάτι δηλαδή περίεργοι τύποι που ζουν, ή μάλλον προσπαθούν να ζήσουν, από τη μισθωτή εργασία.
Η Δεξιά βέβαια κάνει τη δουλειά που γνωρίζει: εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, αντιμετωπίζει την εργασία σαν ένα εμπόρευμα όπως τα άλλα και ανταλλάσσει κάθε ελάχιστη ονομαστική αύξηση των μισθών με περισσότερη δουλειά και περισσότερες διευκολύνσεις στο κεφάλαιο.
Το ΠαΣοΚ ξεσκονίζει τη διαταξική ιδεολογία του προσφέροντας ισότητα εκπροσώπησης και κοινωνική ανισότητα. Σε μια οικονομική κρίση υποφέρεται και εσείς οι επιχειρηματίες, είπε ο κ. Γ. Παπανδρέου στην ομιλία του στην τελευταία συνέλευση του ΣΕΒ.
Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση η κατάσταση των εργαζομένων παραμένει στο λυκόφως.
Η εργασία δεν βρίσκει πολιτικό χώρο γιατί αποσιωπάται η διάσταση μεταξύ αυτών που κατέχουν και αποφασίζουν και αυτών που δεν κατέχουν και εκτελούν. Θα μου πείτε ότι δεν αποκαλύπτω τίποτε το καινούργιο, αλλά για αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων τα κόμματα εξουσίας δεν μιλούν.
Και αυτό είναι το πεδίο όπου η Αριστερά οφείλει να παίξει. Το σημείο εκκίνησης για να ανασυνταχθεί.
Αλλά δεν αρκεί η καταγγελία των χαμηλών μισθών. Αν δεν δώσει τον λόγο στα ίδια τα υποκείμενα της εργασίας, αν δεν δει την πολυπλοκότητα της κατάστασης που βρίσκονται, καμία βραχυπρόθεσμη συνταγή δεν θα πετύχει.
Ούτε δημοσκοπικά ούτε εκλογικά. Γιατί οι νέες συνθήκες εργασίας έχουν προκαλέσει ιδεολογικό, πολιτικό και υλικό κατακερματισμό των εργαζομένων. Ως το έσχατο όριο της ύπαρξής τους.
