Η στρατηγική της έντασης που ακολουθεί η κυβέρνηση στα πανεπιστήμια ήταν αναμενόμενη. Οπως αναμενόμενη είναι και η στάση της μεταμοντέρνας αριστερής διανόησης, που έχει καταλάβει τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ και έχει αναλάβει εργολαβικά τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Και το Πανεπιστήμιο αποτελεί βασικό ιδεολογικό, και παραγωγικό εργαλείο για αυτή τη «δουλειά». Οι περισσότεροι, βολεμένα παιδιά του Μάη του ΄68, που έβαλαν μυαλό και έγιναν οργανικοί διανοούμενοι του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς, υποστηρίζουν άλλος ενεργά και άλλος διά της εποικοδομητικής κριτικής τον υπουργό Παιδείας, τη μεταρρύθμισή του, με επιχειρήματα του τύπου:
«Χρειαζόμαστε ένα Πανεπιστήμιο σύγχρονο, ένα Πανεπιστήμιο που να παρακολουθεί τις αλλαγές της εποχής μας, τα άλματα που συντελούνται στην επιστήμη, στην τεχνολογία. Ενα Πανεπιστήμιο το οποίο θα παράγει τους επιστήμονες που χρειάζονται η κοινωνία και η οικονομία τού 21ου αιώνα».
Ο tempora, o mores! Ποιος μπορεί να διαφωνεί; Ποιος αριστερός σε μια σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο – όπως θέλουν να την εμφανίσουνδεν θα ταχθεί με το καινούργιο; Αλλά… Υπάρχει ένα «αλλά» σε αυτό το μαρξίζον ιδεολόγημα: η κοινωνία του 21ου αιώνα. Εκεί είναι που χαλάει η συλλογιστική. Στο μοντέλο. Εκεί βρίσκεται η αντίθεση.
Τα παιδιά λένε «όχι» στη μεταρρύθμιση γιατί λένε «όχι» στο μοντέλο που προτείνουν οι δεξιοί και αριστεροί εκσυγχρονιστές. Τα παιδιά λένε «όχι» στην ιδεολογία του Νεοφιλελευθερισμού και της Παγκοσμιοποίησης.
Οταν το μοντέλο αυτής της ιδεολογίας είναι η κοινωνία-επιχείρηση, η κοινωνία που διέπεται από τους νόμους της αγοράς, φυσικό είναι να προτείνει ένα Πανεπιστήμιο που να υπηρετεί τις οργανικές ανάγκες της αγοράς.
Ενα Πανεπιστήμιο που θα παράγει τεχνικούς της επιστήμης αλλά όχι επιστήμονες. Η Παιδεία (με την κλασική έννοια του όρου), η ανάπτυξη της προσωπικότητας, η μετάδοση της ιστορικής εθνικής μνήμης, η διδασκαλία της γνώσης, η κριτική της γνώσης είναι όλες έννοιες έξω από τη λογική της μεταρρύθμισης, γιατί είναι έξω από τη λογική της αγοράς.
Η «μεταρρύθμιση» του Πανεπιστημίου είναι μια προσπάθεια κατεδάφισης του Πανεπιστημίου για να ανοίξει ο χώρος στα ιδιωτικά πανεπιστήμια που και χρήματα θα δώσουν στους ιδιοκτήτες τους και ελεύθερα θα προάγουν την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το έχουν καταλάβει και οι φοιτητές και οι καθηγητές. Και αντιστέκονται. Το κίνημα έχει δυναμική αλλά βρίσκεται σε άμυνα. Ζητάει περισσότερα υλικά μέσα, καλύτερες συνθήκες σπουδών και διδασκαλίας, αλλά δεν μπορεί να προσδιορίσει τι Πανεπιστήμιο θέλει.
